1η του Ιούνη σήμερα και το ΑΣΣΟΔΥΟ μόλις βγήκε στον αέρα. Αεράκι καλοκαιρινό. Κι αν βγεις για περπάτημα είναι πιθανό να πέσει το βλέμμα σου στα δύο λουλούδια που ευδοκιμούν περισσότερο αυτή την εποχή: είναι οι εξωτικοί καλλιστήμονες από τη μια και τα ταπεινά γεράνια από την άλλη. Τα βλέπεις συχνά μέσα στην πόλη. Ακόμη κι αν ο βραχνάς των ημερών σε κάνει βιαστικό και τα προσπερνάς -πώς να καθαρίσει η ψυχή σου απ’ τον οικονομισμό της εποχής;- αυτά βρίσκονται εκεί, στην κόψη του βλέμματος, να καθορίζουν στα κρυφά τον ψυχισμό σου. Λες και θέτουν τα έσω όρια μιας ολόκληρης χώρας. Από τη μια μεριά το ξαφνικό επιφώνημα, από την άλλη μεριά η σιωπηλή γοητεία. Κι ιδού το πρώτο αυθόρμητο ερώτημα: ποια Ελλάδα θέλουμε; Αυτή που μας χαρίζεται με εντυπωσιακή ευκολία ή αυτή που πρέπει να αναστραφούμε στον εαυτό μας για να την ανακαλύψουμε; Αυτή που είναι αντικείμενο κοιτάγματος ή αυτή που αποτελεί αγαθό ρεμβασμού; Ο καλλιστήμονας που ζηλέψαμε και μας ήρθε φυτευτός ή το γεράνι που έμεινε απόθητο και σφύζει μέσα του;
Μα η θερμοκρασία έχει ήδη αρχίσει να ανεβαίνει και δεν ευνοεί τόσο διχαστικά ερωτήματα. Μην κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη και τον εαυτό βασανισμένο. Μας αρκεί ένας κήπος, βρε αδερφέ, για «να βαδίζουμε στην κόλαση κοιτάζοντας λουλούδια». Ναι, αλλά τι θα πει αυτό; και με τους καλλιστήμονες και με τα γεράνια; σηκώνει η εποχή τέτοιου είδους συμβιβασμούς; δεν το εμπεδώσαμε πια;
Μας βάλανε στα χέρια τα ζάρια. Μας είπαν ρίξτε τα. Τα ρίξαμε σε μια γωνιά. Μας είπανε πως φέραμε ασσόδυο. Και πως το ασσόδυο χάνει. Κι ύστερα μας βάφτισαν ερήμην μας γενιά της ήττας. Γιατί να το αποδεχτούμε τώρα; Ποιος ορίζει το παιχνίδι επιτέλους; Ας πάμε να το μάθουμε. Στοπ. Δαγκώνουμε τα ζάρια και αναχωρούμε. Βγαίνουμε να ψάξουμε κείνο τον άνθρωπο που σκαλίζει πάνω στα ζάρια τις κουκκίδες. Τον στιγματοποιό. Θέλουμε να του φωνάξουμε με τα γεράνια στις γροθιές τις υψωμένες: έχουμε νικήσει και δεν το ξέρουμε.
