Το ότι οι τίτλοι των ειδήσεων στη Lifo όσο πάει ο καιρός μοιάζουν με τους τίτλους της iefimerida, τι σημαίνει; Προχθές μαλώνανε ποιος θα γράψει τους περισσότερους ποδοπατημένους σε μία πλατεία της Ιταλίας μετά τον τελικό του champions league. 200 έλεγε ο ένας, 300 απάνταγε ο άλλος. Ε, κάποιος από τους δύο έγραψε 1400 και το τερμάτισε. Σταμάτησε ο κόσμος να κοιτάει την είδηση. Πώς να χωρέσουν τόσοι άνθρωποι στο κενό;

Αλλά και αυτό που έχετε κάνει κ. Στάθη μου με την Lifo είναι καταπληκτικό. Αν λείψει ο Δημοκίδης, πάνε τα likes, πάνε τα κλικς, πάνε οι διαφημίσεις, πάει το site. Εσείς μας μάθατε έναν Δημήτρη Πολιτάκη, έναν Πάνο Μιχαήλ, γνωρίσατε στα νέα παιδιά έναν  Κωστή Παπαγιώργη και τώρα είναι πυλώνας σας ο Άρης Δημοκίδης. Κ. Στάθη μου καταφέρατε και έχετε ένα μέσο, στο οποίο τα συγκλονιστικά σας κείμενα στο “Ημερολόγιο” και τα αριστουργήματα της Γλυκερίας Μπασδέκη, έχουν μηδαμινή επισκεψιμότητα σε σχέση με το άρθρο του Δημοκίδη το οποίο έχει τίτλο “Βρήκαμε τι ήθελε να γράψει στα ελληνικά η Βρετανίδα με το ακατανόητο tattoo κάτω απ’ τα οπίσθια”. Έτσι είναι όμως οι εποχές. Κάποτε, κ. Στάθη μου, με το μέσο σας διαμορφώνατε ένα κοινό, ενώ τώρα το κοινό διαμορφώνει το μέσο σας. Τα κλικς είναι το όπιο των εκδοτών.

Μία μικρή σημείωση: Το να εκδίδεις ή να πουλάς βιβλία δεν σημαίνει πως τα αγαπάς κιόλας. Δεν είναι ντροπή η εμπορική δραστηριότητα του εκδότη ή του βιβλιοπώλη. Μην προσπαθείτε να μας πείσετε σώνει και καλά πως όλα τα κάνετε για την τέχνη. Δεν πειράζει να τα κάνετε και για τα λεφτά. Αλήθεια το λέω. Εγώ δεν θα θυμώσω.

Μια που το έφερε η κουβέντα, να σας πω, πως δεν είναι κακό να πληρώνεις για να εκδοθεί το βιβλίο σου. Πολλοί μεγάλοι συγγραφείς ή ποιητές έκαναν αυτοεκδόσεις ή τέλος πάντων βοηθούσαν οικονομικά στην έκδοση των βιβλίων τους. Βέβαια αυτό γινόταν την πρώτη ή άντε τη δεύτερη φορά. Κατόπιν οι εκδότες ήταν αυτοί που τους κυνηγούσαν. Εσείς που έχετε πληρώσει πέντε φορές για να βγούνε τα βιβλία σας, έχετε σκεφτεί πως κάτι δεν πάει καλά; Ή θεωρείτε πως είστε πρωτοπορία και δύσκολα σας καταλαβαίνει το πόπολο;

Όταν κάνω μία γενική αναφορά, δεν υπονοώ συγκεκριμένους ανθρώπους. Αν κάποιος νιώσει έτσι, θα το αποδώσω στον ναρκισσισμό του χώρου.

Δωράκι ένα σκίτσο του Michael Crawford από τον New Yorker. Μέχρι την επόμενη Τετάρτη, πάρτε μία <3

© Michael Crawford, The New Yorker