Αποδελτίωση στερεοτύπων για το γυναικείο φύλο στον τύπο
Κατά τις τελευταίες θανατικές εκτελέσεις μεταξύ των άλλων, παράδοξη είναι η εμφάνιση πολλών γυναικών κατά την ώρα την καρατόμησης. Στις κυρίες παρέχεται από τις αρχές, το προνόμιο να βρίσκονται πολύ κοντά στη λαιμητόμο ώστε να βλέπουν όλες τις αλλοιώσεις και να αντιλαμβάνονται ακόμα και τις τελευταίες συσπάσεις αυτού. Έχοντας την πρώτη θέση σ’ αυτό το αιματηρό θέαμα και για να μην χάσουν ούτε στιγμή, φέρνουν μαζί τους «διόπτρες» κι όταν πέφτει ο πέλεκυς εκείνες καρφώνουν με τα μάτια τους την αποκομμένη κεφαλή χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή συγκίνηση, χωρίς καν να χλωμιάζουν τα ρόδα των παρειών τους. Απτόητες στέκουν μπροστά στο φρικτό θέαμα που συνταράσσει ακόμα και τους πιο σκληρούς άντρες, θαρρείς πως πιο πολύ θα τις συγκινούσε μια παράσταση στο θέατρο «Παράδεισος».
Έχουμε συνηθίσει τις γυναίκες ως ευπαθείς ιδιοσυγκρασίες που θα λιποθυμούσαν μπροστά στον πνιγμό ενός καναρινιού από μια γάτα ή θα έχυναν αφειδώς δάκρυα ακούγοντας τις περιπέτειες της ηρωίδας κάποιου δράματος. Μας εξέπληξε βέβαια αυτή η απάθεια και μας έκανε να πιστεύουμε πως έχουν δίκιο οι εγκληματολόγοι, φυσιολόγοι κι φυσιογνωμιστές που υποστηρίζουν ότι στη γυναικεία φύση υπάρχει μεγαλύτερη ποσότητα θηριωδών ενστίκτων απ’ αυτή του άντρα. Παραδείγματα υπάρχουν από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Από την Ρώμη που χειροκροτούσαν το λιοντάρι που ξέσκιζε έναν άνθρωπο μέχρι και την γαλλική επανάσταση, αφού γυναίκες ήταν αυτές που έκαναν τις περισσότερες αγριότητες μπρος την γκιλοτίνα. Το συμπέρασμα είναι πως ο οργανισμός τους έχει συνηθίσει τις αιματοχυσίες. Η συνήθεια σκληραίνει και τις πιο ευαίσθητες χορδές, η συνήθεια καθιστά απρόσβλητο το νευρικό σύστημα ακόμη και στα πιο σκληρά θεάματα. Το ζήτημα είναι ένα, μήπως τελικά οι δημόσιες εκτελέσεις ενισχύουν την εγκληματική φύση αφού όχι μόνο οι γυναίκες, αλλά όλοι, εξοικειώνονται με το θέαμα;
[Το υλικό που παρουσιάζεται καθημερινά αποτελεί προϊόν πρωτογενούς έρευνας και αντλείται από τον τύπο της εποχής. Συγκεκριμένα ερευνώνται οι εξής εφημερίδες: «Παλιγγενεσία», «Ακρόπολις», «Εφημερίς» και «Νέα Εφημερίς». Η παρουσίαση του συγκεκριμένου υλικού συνιστά μια συγγραφική συρραφή μεμονωμένων ειδήσεων, οι οποίες προκρίνονται -ανάμεσα σε δεκάδες άλλες- με κριτήριο όχι τόσο την ιστορική σπουδαιότητα των χαρακτήρων όσο της μοναδικότητας της ιστορίας τους.]
