Xiao Yun
Η Σιάο Γιoυν σέρνει τη σχολική της τσάντα μετά το σχόλασμα. Είναι πέντε και μισή. Θα πήγε σχολείο στις οκτώ. Είναι γύρω στα δώδεκα, μπορεί και δεκατρία. Φοράει άσπρες φόρμες και κόκκινο μαντίλι στο λαιμό, όπως όλοι οι μαθητές. Στα μαλλιά έχει μια κορδέλα με άσπρο φιόγκο. Φαίνεται κουρασμένη, το πρόσωπό της είναι κάπως συνοφρυωμένο. Αλλά περπατά ζωηρά. Σέρνει τη τσάντα με τα ροδάκια στο πεζοδρόμιο. Σκέφτομαι πως ίσως πάει μόνη της σπίτι, επειδή είναι μεγάλη, γιατί κατά κανόνα οι γονείς ή οι παππούδες περιμένουν τα παιδιά μετά το σχόλασμα. Μετά από λίγο, όμως, τη βλέπω να πηγαίνει προς ένα αμάξι, βγαίνει ο μπαμπάς της. Πάει σε καλό σχολείο, affiliated to University. Αυτό σημαίνει ότι είναι από τη Σαγκάη και ότι κατάφερε να περάσει τις πολύ δύσκολες εξετάσεις για να φοιτήσει σ’ αυτό. Θα έχει μεγάλο ανταγωνισμό και πολύ άγχος μέχρι να δώσει gao kao, εθνικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Μέχρι τότε θα κάνει τα μαθήματά της, θα πάει στο φροντιστήριο τα Σαββατοκύριακα για αγγλικά και τα μαθήματα του σχολείου, μπορεί να κάνει καλλιγραφία, ίσως μουσική. Το Σάββατο μετά τα αγγλικά θα πηγαίνει στα McDonalds με τους φίλους της, θα πίνει milktea με γεύση coco jelly, θα αγοράσει μια καινούρια κορδέλα και το απόγευμα θα πάει για φαγητό με γονείς, παππού, γιαγιά. Όλοι στηρίζονται στη Σιάο Γιουν, γι’ αυτήν θα καμαρώνουν όταν περάσει σε μια καλή σχολή, στη Σαγκάη ή στο Πεκίνο. Μετά μπορεί να συνεχίσει στις ΗΠΑ ή στην Αγγλία. Το βράδυ η Σιάο Γιουν πέφτει για ύπνο και μετράει σαν άστρα τα φωτάκια στα απέναντι παράθυρα.
Xiao Lin
Η Σιάο Λιν ζει στο βουνό, όχι πολύ μακριά από τη Σαγκάη. Για να πας πρέπει να ανέβεις ένα δρόμο με πολλές, απότομες στροφές. Το σπίτι της μοιάζει με καλύβα. Είναι ξύλινο με μια μικρή αυλή. Έχει κότες και μια βρύση για τα πιάτα [«κοπάνα» τη λέγαμε στο δικό μου το χωριό], πολλές στοίβες με ξύλα. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά. Από το ταβάνι κρέμονται σακούλες με λίγα τρόφιμα. Έτσι τα κρατάνε μακριά από τα ζώα, το ξέρω, το κάναμε και ’μεις στο παλιό σπίτι του παππού. Είναι ψηλά το χωριό, έχει δάσος και χωράφια με καταπράσινο τσάι. Κρύα νερά. Γαλάζιος ουρανός. Η Σιάο Λιν έχει κάτασπρα δόντια και γελαστά μάτια. Φοράει ροζ. Τη ρωτάω αν της αρέσει το σχολείο, «ναι, μ’ αρέσει» απαντάει. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι δέκα χρονών. Μοιάζει έξι. Η φίλη της είναι δεκατρία και μοιάζει ακόμα πιο μικρή. Σκέφτομαι πώς πάνε σχολείο, ότι θα ξυπνάνε πολύ νωρίς, θα έχει λεωφορείο, βανάκι ή κάποιος χωριανός μαζεύει τα παιδιά και τα κατεβάζει στην πόλη. Είναι όλα απλά εδώ, ξεκάθαρα, αλλά και πολύ δύσκολα. Όποιος έχει ζήσει λίγο έτσι, ξέρει. Η Σιάο Λιν με τη φίλη της τρέχουν να με χαιρετήσουν. Μου πιάνουν την κουβέντα και οι συγχωριανοί τους μας φωτογραφίζουν. Λιν, ξέχασα να σε ρωτήσω τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, αλλά μπορεί και να μην είχες απάντηση σ’ αυτή τη χαζή ερώτηση.
Υστερόγραφο: Τα ονόματα είναι φανταστικά, τα κορίτσια αληθινά. Xiao Yun σημαίνει μικρό σύννεφο και Xiao Lin σημαίνει μικρό δάσος.
