Αυτό το τοπίο το βρίσκω ξανά και ξανά, αλλά όχι σε ένα σημείο του χώρου. Έχετε βρεθεί σε πανηγύρι; Σε αληθινό πανηγύρι. Όπου οι άνθρωποι χορεύουν χέρι-χέρι, όχι επειδή είναι όμορφοι κι όλοι θέλουν να τους δουν. Ίσως και γι’ αυτό, αλλά όχι κυρίως. Είναι όμορφοι, επειδή δεν προσπαθούν να χορέψουν, δεν έχουν μάθει σε σχολή να χορεύουν. Ο χορός είναι το βίωμά τους, με πόνο και μνήμη, με κούραση εξαϋλώνονται κι απογειώνονται, ενώνονται κάπου ψηλά και ξαναγυρνάν ως μια νέα πίστη στον κόσμο. Κι ο χορός δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν χορεύει ένας, αλλά όλοι.
Έχετε χορέψει σε αληθινό πανηγύρι; Χωρίς διάθεση να κρίνετε, να περιγράψετε, να μιλήσετε με κάποιον, να τον αποτυπώσετε. Χωρίς να θέλετε καν να φωτογραφίσετε αυτή τη στιγμή. Γιατί διαχέεται μέσα σας για πάντα, σκορπάει στα υλικά της αιωνιότητας που δε νοιάζεται για τα παιγνίδια του χωρόχρονου. Ή ίσως να νοιάζεται μόνο γι’ αυτά. Οι άνθρωποι πιάνονται από χέρια αληθινά, δουλεμένα με τη φροντίδα της γης και των ανθρώπων, από χέρια που μιλάνε αυτά μόνο, δείχνοντας τον δρόμο.
Θέλεις να κλάψεις από χαρά σε αυτό τον τόπο. Θέλεις να μείνεις για πάντα. Τα έχεις μοιραστεί όλα σε μια στιγμή. Η μουσική είναι αληθινή, επειδή δεν βαθμολογείται. Τα σώματα είναι αληθινά με κάθε σημάδι επάνω, μυστικό και φανερό. Δεν χορεύω πια, παρά μόνο σε πανηγύρια, εκεί που έχει τόπο για τα βήματά μου.
Τις περισσότερες φορές ξεχνάμε ότι ο τόπος είναι μέσα μας και ότι το αναξιοθέατο είναι το καλά κρυμμένο. Αυτό δεν έχει όνομα κι επώνυμο.
Α.
