Το Potan είναι ένα χωριό δίπλα στο ποτάμι, απομεινάρι του χρόνου, έχει πια εγκαταλειφθεί από τους περισσότερους κατοίκους, μόνο λίγοι γέροντες έμειναν πια, προέκταση των σπιτιών, έτσι όπως ακουμπούν στους τοίχους τους, άνθρωποι που βγήκαν απ’ τα ξύλα. Οι λίγοι κάτοικοι πουλάνε μερικά πράγματα, ντόπια προϊόντα πιο συχνά, αυγά, αποξηραμένες γλυκοπατάτες, πέτρες –λένε ότι είναι κρύσταλλοι, ποιος ξέρει! Στην είσοδο ενός μεγάλου σπιτιού, που ο ιδιοκτήτης του πρέπει να ήταν σημαίνον πρόσωπο, βλέπουμε ζωγραφισμένες μερικές θεότητες, πιθανόν για προστασία.
Πήγαμε στο χωριό κατά τη διάρκεια του Qingming Festival, μια γιορτή κατά την οποία οι Κινέζοι αποτίουν φόρο τιμής στους νεκρούς τους. Σαν λουλούδια οι τάφοι είναι σπαρμένοι στα χωράφια μαζί με κόκκινα λουλούδια και λευκές κορδέλες, απομεινάρια στάχτης και τροφές. Οι τάφοι βρίσκονται συνήθως κάπου ψηλά, όχι όλοι μαζί, μερικές φορές σχηματίζουν μικρούς τύμβους και έτσι είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις, να περπατήσεις ανάμεσά τους. Θα πάνε να τους καθαρίσουν, να προσφέρουν λουλούδια, φαγητά και ποτά, να κάψουν αρωματικά στικς και χαρτιά που θα μεταφέρουν μηνύματα στον άλλο κόσμο. Κάπου είδαμε και δυο μικρά ποτηράκια μπροστά από τον τάφο ενός παππού, μια ανοιγμένη μπύρα…
Πίσω στο χωριό μύριζε υγρασία, μούχλα, περιττώματα ζώων, τα σπίτια ήταν πέτρινα και ξύλινα, με πολλές φθορές και σκοτεινά. Στα δρομάκια του είχες την αίσθηση ότι μαζί με τα πνεύματα τριγυρνούσε και το κρύο. Μια ανοιχτή πόρτα, ένα τραπέζι στρωμένο με φαγητά και δυο κεριά αναμμένα, προσφορές προς τους νεκρούς. Δίπλα στο ποτάμι ετοιμαζόταν το σκηνικό για μια ταινία. Την ίδια στιγμή στις πλαγιές του βουνού άνθιζαν οι κερασιές και το νερό κυλούσε σαν χρόνος.
