Ο θάνατος τον 19ο αιώνα στην Ελλάδα ήταν ένα συμβάν περισσότερο προσιτό απ’ ό,τι σήμερα. Αρρώστιες, ατυχήματα κάθε λογής, παιδική θνησιμότητα μα και κάτι ακόμη: αυτοκτονίες, αυτοκτονίες, αυτοκτονίες. Λες και η απόγνωση έμοιαζε πιο ανυπόφορη για κείνους. Η έννοια της αποτυχίας πιο δυσβάσταχτη. Το Σεπτέμβρη του 1887 κατάφεραν να γίνουν γνωστές μέσω του αθηναϊκού τύπου 8 απόπειρες αυτοκτονίας.

Στη Λαμία, ο «υπενωμοτάρχης» Περούλης θέλοντας να δώσει τέλος στη ζωή του πήρε μια σοβαρή ποσότητα κινίνης μαζί με πολύ ρούμι. Ο «υπίατρος» Ιωαννίδης έσπευσε και του έσωσε τη ζωή χορηγώντας του εμετικά και άλλα διεγερτικά. Δύο μέρες αργότερα, με τρόπο παρόμοιο προσπάθησε ν’ αυτοκτονήσει λόγω «ζήλειας» μια σύζυγος, στην συνοικία των Τριών Μύλων της Ερμούπολης, πίνοντας αυτή τη φορά πετρέλαιο. Της παρασχέθηκαν όμως άμεσα οι πρώτες βοήθειες. Στα Κύθηρα ο Γιώργος Βατικιώτης πνίγεται, στο Αγρίνιο ο ελληνοδιδάσκαλος Θ.Α μην αντέχοντας την απόλυσή του αυτοπυροβολείται στο κεφάλι ενώ την ίδια μέρα ο Εμμανουήλ Σγουρός αυτομαχαιρώνεται στην οδό Ποσειδώνος στην Αθήνα και οδηγείται στο πολιτικό νοσοκομείο. Στον Πειραιά η 27χρονη Νίνα Ευαγγελία αυτοκτονεί καταπίνοντας φώσφορο.

Ενδιαφέρον ως προς την τραγικότητα της παρουσιάζει και η περίπτωση αυτοχειρίας του Γιώργου Μανωλέσκου. Ο νεαρός παράτησε κρυφά το σπίτι του στη Ρουμανία αποφασισμένος να φτάσει στην Γαλλία προς αναζήτηση της αγαπημένης του. Πριν από κάποιες μέρες έφτασε πένητας στην Αθήνα μέσω του διεθνούς λιμανιού της Σύρου φιλοδοξώντας να βρει τρόπο να συνεχίσει την πορεία του. Από την πρώτη μέρα που έφτασε στην ελληνική πρωτεύουσα προσήλθε στον γραμματέα της ρουμανικής πρεσβείας και ζήτησε χρήματα για να φύγει στη Γαλλία. Εκείνος ανταποκρίθηκε στην προσφορά χρημάτων αλλά μόνο αν επέστρεφε στην πατρίδα του. Ο Μανωλέσκος όμως ήταν αμετάπειστος και τον απειλούσε πως εάν δεν του έδιναν τα χρήματα θα αυτοκτονούσε. Χθες το πρωί ο νεαρός πήγε στο «βασιλικό ξενοδοχείο» στο οποίο διέμενε ο γραμματέας της πρεσβείας κ. Κρατσολέσκος και τον ξαναπαρακάλεσε για τελευταία φορά να του δώσει τα χρήματα. Αυτός αρνήθηκε και του είπε να επιστρέψει στην οικογένειά του. Ο νεαρός τότε άρχισε να δυσανασχετεί με την αποτυχία του και απείλησε πως θα αυτοκτονήσει ενώ συγχρόνως έβγαλε ένα μικρό πιστόλι. Ο κ. Κρατσολέσκος προσπάθησε να τον ηρεμήσει και να τον αποτρέψει. Μάταια όμως. Ο νεαρός Μανωλέσκος έβαλε το πιστόλι στο ύψος της καρδιάς και πυροβόλησε. Η σφαίρα εισήλθε μέσα στο στήθος του. Στο άκουσμα του πυροβολισμού το προσωπικό έτρεξε και βρήκε τον Μανωλέσκο αιμόφυρτο στο πάτωμα. Αμέσως έφτασε ο ιατρός κ. Μιχαλέτσης, που του έδωσε τις πρώτες βοήθειες και ο τραυματίας μεταφέρθηκε αμέσως στον «Ευαγγελισμό» . Έκτοτε η τύχη του αγνοείται.

Τέλος, σημαντικά συμπεράσματα ως προς την θεσμική αντιμετώπιση της αυτοκτονίας εξάγονται από το θάνατο του 50χρονου αυτόχειρα από τον Πόρο. Ο Ελευθέριος Κωλοκούβαρης, θερμαστής του πολεμικού ναυτικού, εμφανίστηκε στο ναυτικό νοσοκομείο και ζήτησε από τον διευθυντή να του κάνουν εισαγωγή. Παραπονέθηκε πως υπέφερε από αϋπνία, ανορεξία και παρουσίαζε συμπτώματα υποχονδρίας. Ο διευθυντής τα έλαβε υπ’ όψιν του και όντως τον εισήγαγε. Μπαίνοντας στο νοσοκομείο δεν είχε παρουσιάσει κανένα φαινόμενο μανίας. Την επόμενη μέρα στις 7 το πρωί βγήκε από το θάλαμο θέλοντας να πάει στο μπάνιο όμως εκείνος εισχώρησε κρυφά στο μαγειρείο στο οποίο δεν ήταν κανείς εκείνη τη στιγμή. Τότε πήρε ένα μεγάλο μαχαίρι, στήριξε την κόψη του στον δεξί κρόταφο και έπεσε με φόρα στον τοίχο κάνοντας κάτι σαν χαρακίρι μυαλού. Όντως, στη νεκροψία βρέθηκε πως το μαχαίρι έφτασε μέχρι και το μυαλό του. Μα η ουσία βρίσκεται αλλού. Η επίσημη εκκλησία αρνήθηκε να κηδέψει χριστιανικά το πτώμα του δύστυχου Λευτέρη. Η εφημερίδα «Ακρόπολις» την επόμενη μέρα μέμφεται τον μητροπολίτη Αθηνών για την απάνθρωπη στάση του. Την μεθεπόμενη, μέσω της «Νέας Εφημερίδος», το θέμα της ταφής αποκτάει επιπλέον δημοσιότητα. Η εφημερίδα υπερασπίζεται την απόφαση της εκκλησίας κάνοντας αναφορά στο εκκλησιαστικό δίκαιο σύμφωνα με το οποίο απαγορεύει στους ιερείς να ψάλλουν αυτόχειρες που έχουν σώας τας φρένας. Βέβαια ο νεκρός, όπως εύλογα συμπεραίνουμε από το ρεπορτάζ, δεν άνηκε σε αυτήν την κατηγορία. Όμως το νοσοκομείο δεν είχε προλάβει να κάνει διάγνωση της κατάστασής του οπότε η υπερασπιστική γραμμή της εκκλησίας ήταν η έλλειψη πιστοποιητικού που θα βεβαίωνε πως έπασχε από κάποια ψυχική νόσο. Γενικά έχει κι ο θάνατος τη γραφειοκρατία του ή όπως λέει κάπου κι ο Ρίλκε «θέλει κόπο να είσαι νεκρός». Θα επανέλθουμε με τις αυτοκτονίες του Οκτώβρη.

Διαβάστε περισσότερα:
Η ιδέα της σχιζοφρένειας φτάνει στο τέλος της