Υπαίθρια ιδιότυπα νεκροταφεία αντικειμένων που βρίσκονται πλέον εκτός χρήσης. Τα συναντάμε σε ανυποψίαστες στιγμές –σε βόλτες χαλάρωσης- έξω από το πλαίσιο λειτουργίας τους, κάτι που προξενεί μια αίσθηση ανοίκειου.
Ως δημόσια εκθέματα/υστερομεταμοντέρνα μνημεία τρόπον τινά, είναι ήρωες που αντικαθιστούν ανδριάντες, δεν υπάρχει άνθρωπος παρά φετιχισμός του εμπορεύματος – ή τα απονεκρωμένα κύτταρά του.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής ανασυντάσσεται διαρκώς, ό,τι τον τροφοδοτεί κάποτε γίνεται ξένο, μη οικείο πια, προκειμένου να συνεχιστεί ο αέναος ρυθμός του, παράγοντας αντικείμενα-απόβλητα και ανθρώπους στο περιθώριο του μικροαστισμού, χαράσσοντας το ψυχοκοινωνικό και οικολογικό Σώμα.
Ακόμη, φιγουράρουν ειρωνικά ως readyfound καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις της σύγχρονης Κατάστασης του υποκειμένου/αντικειμένου μέσα στο γιογιοειδές ατομικό/συλλογικό.
Ό,τι στέρεο λιώνει στον αέρα, αφήνει δε το αποτύπωμά του στο χώρο, στο χρόνο και στο αποξενωμένο Εμείς.
