Λέων
[κάρτα ταρώ: Ο Ανόητος]
Λέοντα, πόσο συχνά παρατηρείς έξω απ’ το θολό παράθυρό σου ότι το πουλί που φέρεται σαν τσίρκο πάνω στο αειθαλές είναι περισσότερο μαύρο παρά άσπρο και σκέφτεσαι πως αυτό κρύβει κάποιο νόημα; Σταμάτα. Όλα είναι διαφορετικά απ΄όσο νομίζεις και νομίζουμε· κι όμως κάτω απ΄το δέρμα σου υπάρχει φως που αναβοσβήνει, ενεργοποιείται από το σύμφωνο που ‘χεις για νύχι, από το τεντωμένο δάχτυλο της φωνής. Όταν το μάτι σκοτεινιάζει μην ψάχνεις τη ζέστη του χεριού που χαμηλώνει το βλέφαρο, ξέφυγε απ΄τη μελωδία της λέξης, απ΄τη φωνή που σου χαμογελά με φτιαχτά δόντια. Αίμα κυλά ζεστό κάτω απ΄όλες τις λέξεις που σε πάγωσαν κείνο το σημαδιακό μεσημέρι. Κανένα δέντρο δεν υπάρχει εδώ να ρίξει τα φύλλα του. Πιάνεις; Να πιάσεις τα φύλλα που δεν πέφτουν. Κι όμως το φως μπορεί να ρίξει όλα του τα χρώματα. Ασταμάτητα δουλεύουν τα χέρια της μνήμης σου. Ανάμεσα στους μάρτυρες ποιητές. Ανάμεσα στους φίλους ηθοποιούς. Το ταξίδι μπορεί να ψάξει μια ρίμα στον κόμπο της ουράς του αλόγου. Μη διανοηθείς να κόψεις την ουρά επειδή είναι σφιχτός. Ο θάνατος μπορεί να ψάξει μια ρίμα στο άσπρο σου πουκάμισο. Λεκές-αλυκές. Ο δρόμος ψάχνει και βρίσκει τη ρίμα στην ομοιομορφία των στροφών. Γούβα-Κούβα. Η σελίδα δεν είναι πιο μεγάλη από γουλιά, μια εισπνοή πριν τη βύθιση. Για να τελειώνουμε, Λέοντα, στη φωνή σου ξέρεις τι υπάρχει; Υπάρχουν παλιά φιλιά. Το αμμοβολισμένο τζάμι του μπάνιου. Υπάρχουν σχολικά τραγούδια. Υπάρχει η ακαταστασία του σπιτιού. Μια στις τόσες φέρνεις το χέρι στο κεφάλι σαν το αλίμονο της μοναξιά σου που σκόρπισε την στάχτη στον άνεμο. Συγυρίζεις σαν νεκροθάφτης μπας και τη βρεις. Αυτός ο καθρέφτης [κάρτα ταρώ: Η Κρίση] μυρίζει τσιγαρίλα μια ολόκληρη ζωή. Ολόκληρη η ζωή σου αγκομαχά στο πρώτο βήξιμο όταν ξυπνάς. Γιατί στη φωνή σου ξέρεις τι υπάρχει; Υπάρχουν οι λέξεις που δεν είπες. Τοσοδούλικα πραγματάκια αν τα έγραφες στο χαρτί, μα αυτή την ώρα της ημέρας, στέκουν σαν μνημείο. Ο δρόμος που σε χωρίζει από το απέναντι παράθυρο, οι δρόμοι που σε χωρίζουν από τη θάλασσα [κάρτα ταρώ: Έξι των Ξιφών] είναι εδώ ακριβώς. Το σκεπασμένο ποτάμι που οδηγεί στη θάλασσα είναι εδώ ακριβώς. Αν η γλώσσα πάει πέρα απ΄την πραγματικότητα, τότε πήγαινε κι εσύ. Αίμα υπάρχει κάτω απ΄όλες τις λέξεις. Είναι μαύρο εδώ – κόκκινο εκεί. Πετάει από κλαδί σε κλαδί. Αγαπά τα κουβανέζικα παραμύθια που λένε στα παιδιά, αλλά όταν έρχεται η ώρα της υπεράσπισης [κάρτα ταρώ: Ο Ανόητος], υπερασπίζεται μόνο τη φλόγα και τον άσβηστο πυρήνα του ήλιου στις μοναχικές κορφές που δεν πάτησες. Στη φωνή σου ξέρεις τι υπάρχει; Υπάρχουν οι λέξεις που δεν βγήκαν. Και ζούνε τώρα στο πιο θορυβώδες φτερό του φθινοπώρου. Στο πιο μακρύ κλαδί του ουρανού. Καλό μονόζυγο ετούτο το φθινόπωρο, λιοντάρι μου ∴
Κωδικός Μύησης
Θραύσματα γραφής: Sarah McCann, Elisa Biagini, Αν Κάρσον, Cemal Sϋreya, Χρήστος Μαρτίνης
