Σκορπιός
[κάρτα ταρώ: Εννιά των Ραβδών]
Βουβές μυρωδιές φθινοπώρου. Άκουσε λοιπόν, Σκορπιέ, πώς γίνονται τα τραγούδια. Το αστρολούλουδο, ατσάκιστο, περνάει μεταξύ πατρίδας κι αβύσσου από τη μνήμη σου. Δεκανίκι είσαι [κάρτα ταρώ: Εννιά των Ραβδών], φτερούγα. Γαλανό χάος μέσα σου, σπρώχνει τα σύννεφα – – . Τα σύννεφα τραγουδούν το παιδικό τραγουδάκι. Αυτό που ακούς εσύ, Σκορπιέ, αυτό με τους μεν και με τους δε, με τους ανθρώπους, ναι αυτό με τους θάμνους και με τα δυο μάτια, πεσμένα εκεί – έτοιμα σαν δάκρυ – και – δάκρυ. Είναι εξοργιστικό να βλέπεις αυτά τα πρωτόλεια να παίρνουν το πάνω χέρι. Περίμενα να σε λυγίσει κάτι απτότερο των υδρατμών: σωρείτες, μελανίες (θυμάσαι; αυτά κάποτε τα ξεκλείδωνες) ανεμοστύφτες, βροχοπλόκοι, ομιχλόνια, χαλαζομάνες, τσοπανοφάγοι και βουναράδες. Όλα αυτά θα πρέπει να κοπούνε μαχαίρι. Αν κι ένα σύννεφο κομμένο στη μέση είναι δύο σύννεφα. Κομμένο στα τέσσερα, στα έξι, στα οχτώ – η χαρά της ομπρέλας. Στα δεκάξι πλέον έχει όλη την ωμή έπαρση της αγέλης. Φυλαχτό πρώτο: Μείνε ψύχραιμος ως το τέλος. Είναι ένα είδος αλεξικέραυνου. Φυλαχτό δεύτερο: Όταν πονάς – καλύτερα να μετράς. Έχει κάτι αναισθητικό. Δυστυχώς, αποδίδουμε στα σύννεφα μεγαλύτερη καθαρότητα απ΄αυτήν που διαθέτουν. Είναι αξιοπερίεργο, μιας και βρίθουν ελαττωμάτων. Σύννεφο σαν κυκλοθυμία. Σύννεφο σαν έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τα σύννεφα μας παρασύρουν σε παρομοιώσεις. Πρέπει να είναι μέρος του αμυντικού τους μηχανισμού. Οι παρομοιώσεις παρασύρουν στην επιείκεια. Όλα αυτά, Σκορπιέ, θα πρέπει να κοπούνε [κάρτα ταρώ: Άσσος των Ξιφών] μαχαίρι. Χωρίς παρομοιώσεις τα σύννεφα θα λιμοκτονήσουν. Πάντως η ανησυχία ότι αν εκλείψουν τα σύννεφα θα εκλείψει και ο πολιτισμός του βλέμματος είναι υποκριτική. Ο πολιτισμός του βλέμματος οφείλει να καθρεφτίζει, και τα σύννεφα -ως γνωστόν- δεν καθρεφτίζουν. Όλοι οι ποιητές – Σκορπιοί. Μούλιασαν στα κλάματα και στα αναφιλητά. Λάκισαν στο δρόμο τινάζοντας ακατάδεκτα τα τσουλούφια τους. Και πίσω από τους ποιητές τρέχουν τα πλήθη του κόσμου: φοιτητές, πόρνες, εργολάβοι [κάρτα ταρώ: ο Πύργος / αντεστραμμένος]. Ό,τι ξεπερνά τον αριθμό των δαχτύλων σου είναι δυνατότερο από σένα. Χρειάζεσαι έναν ορισμό αυτό το φθινόπωρο που θα τα ξορκίσει όλα στον ενικό: Σύννεφα είναι ο όχλος του γαλάζιου. Και μ΄ αυτό, αυτό που σπαταλήθηκε με γυναίκες και πόρνες έρχεται – κι έρχεται σε σένα αγαπημένε. Και με βλαστήμια και με προσευχή. Και με κάθε ρόπαλο που σφυρίζει πάνω απ΄το κεφάλι σου: κι όλα λιωμένα σ΄ένα φαλλικό δεμάτι στραμμένο σε σένα, στεφάνι -και- λέξη. Το χαμένο δεν ήταν χαμένο, η καρδιά είναι ένας τόπος οχυρός ∴
Κωδικός Μύησης
Θραύσματα γραφής: Γιάννης Στίγκας, Βλαντίμιρ Μαγιακόβσκι, Paul Celan.
