Ο ζακυνθινός λόγιος Αντώνιος Μάτεσις, συμμαθητής και φίλος με τον Διονύσιο Σολωμό, είναι γνωστός στα ελληνικά γράμματα για την μοναδικότητα του θεατρικού έργου του «Βασιλικός» που επιβιώνει ως τις μέρες μας και δε λέει να παλιώσει, παρότι το πεντάπρακτο δράμα του, με έντονα και πρωτοποριακά στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού, αγνοήθηκε στην εποχή του.

Παράλληλα όμως ο αριστοκρατικής καταγωγής Μάτεσις έγραψε και αρκετά ελεγειακά και ερωτικά ποιήματα. Δεν έχουμε στη διάθεσή μας τα Άπαντά του για να εξακριβώσουμε αν το ποίημα που δημοσιεύουμε συμπεριλαμβάνεται στο συγκεντρωτικό σώμα του έργου του ή παραμένει ανέκδοτο. Σε κάθε περίπτωση το αναδημοσιεύουμε στην αυθεντική του εκδοχή και γνωρίζοντας πως γράφτηκε την τελευταία μέρα του 1886, έτσι ώστε να αποτελέσει έναν φιλοσοφικό και ταυτόχρονα τρυφερό στοχασμό πάνω στην έννοια του χρόνου. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 2 Γενάρη του 1887, σαν ένα καλωσόρισμα του νέου έτους. Επιλέγουμε λοιπόν να γίνει το δικό μας καλωσόρισμα για το 2018.

 

«Για το ταξείδ’ εισ’ έτοιμος και φορτωμένος γέρνεις
Χρόνε ζηλιάρη πες μου τα πριν φύγεις για τα ξένα
Τι κάνεις τόσα όνειρα γλυκά και χρυσωμένα,
Και τόσους πόθους της καρδιάς γιατί να μας τους πάρεις;»

Και μ’ αποκρίθη από μακρυά στα ύψη τα γαλάζια:
«Τρελέ θνητέ! Μ’ εκύτταξες σου φεύγω και δεν είδες
Πως παίρνω τόσα όνειρα κι ολόχρυσαις ελπίδες,
Μα παίρνω πίκραις πειο πολλές και πόνους και μαράζια».

31 Δεκ. 1886
Αντώνιος Ι. Μάτεσις

 

update: Το 1886 ο Ζακυνθινός Μάτεσις έχει μάλλον πεθάνει οπότε δεν αποκλείεται το ποίημα να γράφτηκε πιο πριν ή να πρόκειται για συνωνυμία. Ό,τι κι αν συμβαίνει, η υπαρξιακή αγωνία του ποιήματος παραμένει αμετακίνητη.

 


Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση του Project 1887.  Το πρότζεκτ θα συνεχίσει με νέα μορφή. Μείνετε συντονισμένοι.