Σύντομο ταξίδι στη Σόφια.
Σουβενίρ, ένα δισκάκι της Στέφκα Σαμποτίνοβα.
«Θα κάτσω να γράψω στίχους πάνω στις μελωδίες!»
Το `πα και το `κανα.
Και τ` άφησα στο συρτάρι.
Ώσπου η Παρασκευή άρχισε να μου στέλνει τα βράδια βιντεάκια.
Σέρβες και τσιγγάνες να τραγουδάνε ως το Θεό και να ψάλλουν ως τον Άδη.
Την είχα γνωρίσει σε κάτι μαθήματα βυζαντινής μουσικής.
«Έχω κάτι βουλγάρικα. Θες να τα πεις;»
Θέλει.
«Κάτσε να τελειώσω το αμπερλουδαχαμίν πρώτα.»
Τελευταία βραδιά σπίτι, κι οι επισκέπτες με ρωτούν τι έχω για μετά.
«Κάτι βουλγάρικα», τους εξηγώ.
Ανάμεσά τους κι ο Σπύρος.
Πιανίστας, με σπουδές και στην εθνομουσικολογία.
«Θες να τα παίξεις εσύ; Εγώ δυσκολεύομαι.»
Θέλει.
Πρόβες και τα γράφουμε.
Και μετά ακούω τον Πέτρο να παίζει γκάιντα.
Στο Λύκειο Ελληνίδων, όπου πάω την ανιψιά μου.
«Θες να παίξεις σ’ ένα βουλγάρικο τραγούδι;».
Θέλει.
Εξάλλου είναι κι αυτός της εθνομουσικολογίας, κι έμαθε γκάιντα, θρακιώτικη και βουλγάρικη, πλάι στον ονομαστό Ιvan Kostov.
Και ξαναγράφουμε τους Δρόμους, πιάνο – γκάιντα – φωνή.
Σα μπόνους τρακ.
Σ’ αυτό το έργο δεν είμαι συνθέτης.
Είμαι στιχουργός.
Μα πιο πολύ καμαρώνω ως παραγωγός.
Βρήκα τρεις ανθρώπους με συγγενείς μουσικές ανησυχίες και τους έσμιξα.
Και βγήκε αυτό.
Στη μνήμη της Στέφκα.
Και στην κοινή μνήμη των λαών της βαλκανικής.
Οι δρόμοι
Από μένα
ως εσένα
η καρδιά πώς λαχανιάζει
κι απ’ τον πόθο πώς σπαράζει.
*
Απ’ τα σπίτια
στην ξενιτιά
δρόμοι φέρνουν το χαμό,
τα τραγούδια τον καημό.
*
Απ’ τη γέννα
ως το τέρμα
ο άνθρωπος χαροπαλεύει
κι από Κείνον μέρες κλέβει.
Τραγουδά η Παρασκευή Λίντα
Πιάνο και διασκευή, ο Σπύρος Πρατίλας
Γκάιντα, ο Πέτρος Μήτσου
Ολόκληρη η «Στέφκα», στο trouvas.net
