Λατίνια, γατζάο, τρεχαντήρια, μπότηδες, περάματα, τράτες είναι τα καΐκια που συναντάει κανείς στα καρνάγια της Σαλαμίνας, στα οποία γίνονται επισκευές με τον παραδοσιακό τρόπο. Λίγοι οι κουλουριώτες που ασχολήθηκαν με το χτίσιμο των καϊκιών και το καλαφάτισμα. Έγιναν, όμως, μάστορες ξακουστοί για την τέχνη και το μεράκι τους σε όλον τον νησιωτικό χώρο του Αιγαίου.
Ένα υποτυπώδες ναυπηγείο υπήρχε στην παραλία της Κούλουρης μέχρι και τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, το οποίο αποτυπώθηκε σε σχέδιο από τον γνωστό αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη.
Λίγο πριν από το 1930 ξεκίνησε επίσημα η λειτουργία ενός καρνάγιου από τον Μήτσο Κουπετώρη στην παράκτια περιοχή του Αγίου Νικολάου. Αυτός δίδαξε την τέχνη στους γιους του Σπύρο, Βαγγέλη, Λευτέρη και Νίκο. Ο τελευταίος μεγάλος τεχνίτης των Κουπετώρηδων ήταν ο Γιώργος Καραγιάννης. Άξιοι καραβομαραγκοί ήταν ο Τάσος Γεροντιώτης, και οι κουλουριώτες Νότης Κοφινάς, ο εν ζωή σήμερα Νίκος Στρατής και ο σαμιώτης Γιάννης Ψιλοπάτης. Επιδέξιος καλαφάτης ήταν ο Νίκος Μαμμής από το Αμπελάκι και ο εν ζωή Βαγγέλης Δαμαλίτης από την Κούλουρη.
Σήμερα διατηρούνται δύο οργανωμένα ναυπηγεία στο νησί, λίγο πριν την περιοχή του Ρέστη. Μικροεπισκευές γίνονται και σε ένα μικρό καρνάγιο στην περιοχή Κατάστημα.
Ακολουθεί ένα μικρό φωτογραφικό οδοιπορικό στα πεπραγμένα μιας αρχαίας τέχνης που αν και δοκιμάζεται στις μέρες μας δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει. Και πώς αλλιώς; Όσο υπάρχει θάλασσα δεν πρόκειται να πάψει ο άνθρωπος να ονειρεύεται το ταξίδι.
