H Edith Piaf και ο Ξυλούρης είχαν κάνει ένα παιδί. Είναι ερμαφρόδιτο. Πάνω από τα χείλη του φυτρώνει φουντωτό μουστάκι και μέσα απ’το λαιμό του βαθιά βγαίνουν μπουρμπουλήθρες κρεατένιες σαν αίμα γιατί πήρε απ’τους γονείς του το γαργαριστό λαρύγγι. Συχνάζει στη Θεσσαλονίκη και αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις. Δεν κατάλαβα ακριβώς πώς βρέθηκα εκεί, μάλλον ο πιλότος προσγειώθηκε σε λάθος αεροδρόμιο αλλά μόλις προσγειώνομαι δεν πολυσκάω κιόλας, καθότι είναι γνωστό πως η Θεσσαλονίκη έχει πολύ καλύτερα ουζερί από το Λονδίνο. Αν και με προβληματίζουν λίγο οι αστικές συγκοινωνίες. Στέκομαι στην Εγνατία και κοιτάζω τα νυχτερινά λεωφορεία να περνούν, στα παράθυρα έχουν κατεβασμένα στόρια μα από μέσα βλέπω τους ίσκιους των επιβατών που καπνίζουν στο κίτρινο φως.
.
Σε ένα ουζερί κάθεται το παιδί της Edith Piaf και του Ξυλούρη, μόνο του σ’ένα τραπεζάκι. Έχει μεγαλώσει πια, κοντεύει τα σαράντα και κρατάει το βαρύ κεφάλι με τα σκληρά κατσαρά μαλλιά μέσα στις παλάμες του. Δε μοιάζει να στενοχωριέται, περισσότερο να βαριέται αφόρητα κι έχει τα μάτια καρφωμένα στο κενό, οι αγκώνες κόκκινοι, μάλλον τους έτριβε χρόνια στο νωπό ξύλινο τραπέζι. Μπροστά του έχει ένα ποτηράκι του κρασιού κι ένα μπουκάλι μπύρας που ανοίγει και από την κορφή του λαιμού και από τον πάτο. Μέσα σ’ένα μικρό μπωλ, αντί για ξηρούς καρπούς έχει πολλά μικρά κόκκινα αντικείμενα, κάτι ανάμεσα σε φυσίγγια και ραπανάκια. Κάθομαι δίπλα του και πίνω μια γουλιά από το ποτήρι του. Αναρωτιέμαι αν θα το θυμάμαι το επόμενο πρωί. Οι θαμώνες μας κοιτάζουν επίμονα και εμείς κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο πλαγιαστά. Εδώ δεν είναι που έρχεσαι και βλέπεις μόνο, σε βλέπουν κιόλας. Αύριο το πρωί όλοι αυτοί θα λένε πως με είδαν στ’ όνειρό μου.
Ήχοι, λέξεις και εικόνες που προσπαθούν να αναπαραστήσουν ένα όνειρο του Γενάρη
