Ένα καταμεσήμερο να κάνω θέλω
Έρωτα με την Γκόλφω λυσσασμένο
Πάνω στα βράχια των Ιμίων
Να μας κυκλώνουνε λιμενικά
Υποβρύχια κι αντιτορπιλικά
Φρεγάτες να στοχεύουνε τη γύμνια μας
«Ανοίξτε πυρ κατά ριπάς στους Ιμιώτες»
Φωνάζουνε αμφότεροι οι ναύαρχοι
Όμως οι ναύτες άπραγοι εκεί
Τούρκοι και Ρωμιοί με τη στολή
Να παρακούνε πάραυτα την εντολή
Και ν’ αυνανίζονται κοιτώντας απ’ τις διόπτρες
Είναι ο οργασμός μας μια ασπίδα
Που αντανακλά τον ήλιο ως τα βάθη
Του πελάγου πάνω του πώς κυματίζουν
Στο Αιγαίο και απλώνουν μία μία
Οι λωρίδες της μελλοντικής σημαίας
(Ο καημός θα θριαμβεύσει)
Είναι η Θάλασσα απέραντη
Πάνω στα κοντάρια που βαστούν
Τα πρώτα Τάγματα των Εξορίστων
Που πέσανε από την εποχή
Που πήγανε από πνιγμό
Που φύγαν μαύροι από έθνος
Και κίνησαν
Και καταφθάνουν
Ωσάν τα ποδοβολητά στ’ αυτί
που βγάζει από μέσα το κοχύλι.
