24 Γενάρη πέρασα από κει, σούρουπο. Όπως περπατούσα βιαστικός, σαν από διαίσθηση σήκωσα μια στιγμή το βλέμμα μου κι είδα ρούχα κρεμασμένα στα ξερά κλαδιά των δέντρων. Η μνήμη μου έτρεξε αμέσως στην περίφημη σκηνή από το «Λιβάδι που δακρύζει» του Θόδωρου Αγγελόπουλου: εκεί που βλέπουμε πτώματα ζώων κρεμασμένα στα δέντρα, κι ο φακός κολλάει εκεί βασανιστικά.

Επέτειος του θανάτου του ήταν εκείνη η μέρα. Δεν ασχολήθηκα άλλο μ` εκείνη τη σχεδόν φευγαλέα σκηνή. Την άφησα εκεί, Γερανίου και Ζήνωνος, σαν κερί στη μνήμη του – αφού το θέαμα σε συνδυασμό με την ημερομηνία λειτούργησε κάπως μεταφυσικά μέσα μου. Τόσο μεταφυσικά, που νόμιζα αργότερα ότι μπορεί και να μην το `χα δει, αλλά να το φαντάστηκα.
Μα χτες έτυχε να περάσω πάλι από κει. Κοντοστάθηκα. Λες να είναι ακόμα εκεί τα ρούχα απλωμένα; Ναι! Εκεί ακόμα κρέμονταν κι ανέμιζαν σα σημαίες ασιδέρωτες. Δεν το φαντάστηκα λοιπόν!

Ρωτάω έναν ντόπιο γιατί κρέμονται έτσι τα ρούχα στα δέντρα. Τα πέταξε κάποιος; Τα πήρε ο αέρας; «Δεν έχει μανταλάκι και παίρνει αέρας», μου λέει. «Σ` αρέσει; Σα ζουγραφιά!» Συμφωνώ. Σα «ζουγραφιά» απ` το «Λιβάδι». Κι αρχίζω να φωτογραφίζω. «Βάλεις facebook;»