Ζω σ’ένα σπίτι με γυάλινη πόρτα και γυάλινη πρόσοψη στο ισόγειο ενός μισοκατεστραμμένου κτιρίου πίσω από το city airport. Το πίσω μέρος του σπιτιού δεν έχει καθόλου παράθυρα, μόνο έναν μικρό φεγγίτη που πρέπει να ανεβείς σε καρέκλα για να δεις απ’έξω. Μέσα απ’το φεγγίτη βλέπω κάτι χαλάσματα κι ένα βουνό από σκουπίδια και στην κορφή να κάθεται μια παρέα γυναικών με ωραία μακριά μαλλιά, γούνες και εχθρικά βλέμματα. Βγαίνω βόλτα και φτάνω στον αρχαίο ρωμαϊκό ποδηλατόδρομο. Είναι ένα γυάλινο τούνελ με πολύχρωμα βιτρό παντού στην οροφή, ψηφιδωτό στο δάπεδο και τοιχογραφίες από νερομπογιές. Τριγύρω περπατούν παντού ζευγάρια τουριστών με μωρά σε καροτσάκια. Ο ρωμαϊκός ποδηλατόδρομος καταλήγει κατευθείαν μέσα σ’ένα τεράστιο ξενοδοχείο οριεντάλ αρχιτεκτονικής.
Περιφέρομαι στις αίθουσες, σε μπουτίκ, βιβλιοπωλεία, κρεοπωλεία, δισκάδικα, κοσμηματοπωλεία και όλων των ειδών τα μαγαζιά, όλα γεμάτα κόσμο. Κάθομαι σ’ένα εστιατόριο με μπαρόκ διακόσμηση και εκεί μου σερβίρουν ένα πιάτο με γαρίδες κι άλλα θαλασσινά με ρύζι το οποίο όσο λαχταριστό μοιάζει τόσο άνοστο είναι. Κάποιος από το διπλανό τραπέζι μου λέει πως δε χρειάζεται να κάνω παράπονα, αρκεί να μην κάνω κοπλιμέντο στο σεφ για το φαγητό και θα προσβληθεί γιατί θα καταλάβει πως δε μου άρεσε. Συνεχίζω να περιφέρομαι στο κτίριο και φτάνω σε ένα δωμάτιο που δε μοιάζει καθόλου με όλα τα άλλα, είναι πολύ φτωχικό. Το μόνο έπιπλο είναι ένα ντιβάνι σκεπασμένο μ’ένα γιγάντιο δαντελένιο σεμεδάκι. Στη μια άκρη κάθεται μια γυναίκα με μαύρο τσεμπέρι που κεντάει αμίλητη. Στην άλλη άκρη ένα παιδάκι με κοντά ξυρισμένα μαλλιά που δεν ξέρω αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Κουνάει ρυθμικά τα πόδια του που κρέμονται απ’το ντιβάνι. Πίνει πορτοκαλάδα από ένα γυάλινο μπουκάλι και κάνει μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι. Ο κόσμος πάει κι έρχεται μα κανείς άλλος δε φαίνεται να τους προσέχει. Όμως κι αυτοί δε φαίνεται να βλέπουν τους περαστικούς. Το βλέμμα τους κατρακυλά μέσα στις μαύρες τρύπες της δαντέλας.
Απόπειρα αναπαράστασης ενός ονείρου που με επισκέφθηκε στις 7 Φλεβάρη
