28.03.24

Το βαλς των βρυκολάκων

Η Κλεοπάτρα Χαρίτου οπτικογραφεί το τελετουργικό της απώλειας.

Μεταπτώσεις στα κρυφά
τρύπωσαν χτες βράδυ
πίσω απ’ τον αφαλό μου.
 
Οι ψίθυροί τους σύρθηκαν σε φωνές
ξεχείλωσαν, γινήκανε κραυγές
σαν μυρμηγκιών στρατιά ορμήξανε
να φάνε και την τελευταία μου
ανάμνηση από εσένα.
 
Φθόνος για το νάρκισσο ύπνο
μου αποδεκάτισε τη σκέψη
και φόρτωσα το φταίξιμο στη γάτα
που ονειρευόταν πλάι μου.
 
Ήμουν σίγουρη,
εμφύτεψε μια σταχτιά φτερούγα κατσαρίδας
μέσα στο στόμα μου που έχασκε
στεγνό εμπρός στην απουσία σου.
 
Μα δε γίνεται,
όταν ακούμε το νυστέρι να φιλά τη σάρκα παθιασμένα
κατηγορούμε ό,τι ζει αντί
για ό,τι έχει πεθάνει.
 
Τεμάχισα το σήμερα, στρίμωξα
πόδι πρώτα, ύστερα χέρι
σε στολή νοσοκομείου βρωμερού
και κάρφωσα την ανάσα μου
στις μαυροφόρες φλέβες
(η μ ί α σ τ α γ ό ν α χ ρ ό ν ο υ μ ε τ ά τ η ν ά λ λ η)
να αφαιμάξει τελετουργικά τον κόσμο από εσένα.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα Φωτογραφία και Επικοινωνία σε Ευρώπη και Αμερική. Ίσως με γνωρίζετε από την ατομική μου έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη με θέμα “Τα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας”. Έχω εργαστεί ως φωτογράφος πλατό επί 20 συναπτά έτη δίπλα σε γνωστούς σκηνοθέτες.