Μεταπτώσεις στα κρυφάτρύπωσαν χτες βράδυπίσω απ’ τον αφαλό μου.Οι ψίθυροί τους σύρθηκαν σε φωνέςξεχείλωσαν, γινήκανε κραυγέςσαν μυρμηγκιών στρατιά ορμήξανενα φάνε και την τελευταία μουανάμνηση από εσένα.Φθόνος για το νάρκισσο ύπνομου αποδεκάτισε τη σκέψηκαι φόρτωσα το φταίξιμο στη γάταπου ονειρευόταν πλάι μου.Ήμουν σίγουρη,εμφύτεψε μια σταχτιά φτερούγα κατσαρίδαςμέσα στο στόμα μου που έχασκεστεγνό εμπρός στην απουσία σου.Μα δε γίνεται,όταν ακούμε το νυστέρι να φιλά τη σάρκα παθιασμένακατηγορούμε ό,τι ζει αντίγια ό,τι έχει πεθάνει.Τεμάχισα το σήμερα, στρίμωξαπόδι πρώτα, ύστερα χέρισε στολή νοσοκομείου βρωμερούκαι κάρφωσα την ανάσα μου
στις μαυροφόρες φλέβες(η μ ί α σ τ α γ ό ν α χ ρ ό ν ο υ μ ε τ ά τ η ν ά λ λ η)να αφαιμάξει τελετουργικά τον κόσμο από εσένα.
Το βαλς των βρυκολάκων
Η Κλεοπάτρα Χαρίτου οπτικογραφεί το τελετουργικό της απώλειας.