Λοιπόν, θα σε μαλώσω λίγο σήμερα. Δεν είναι τρόπος αυτός που συστήνεσαι! Δεν είσαι βουλευτής. Δεν είσαι δικαστής. Δεν είσαι εκπαιδευτικός. Δεν είσαι φυσικός. Δεν είσαι χημικός. Δεν είσαι μουσικός. Δεν είσαι κριτικός. Δεν είσαι τεχνικός. Δεν είσαι εφοριακός. Δεν είσαι τραπεζικός. Δεν είσαι διοικητικός υπάλληλος. Δεν είσαι γενικός (διευθυντής). Δεν είσαι αστυνομικός. Δεν είσαι στρατιωτικός.

Δεν είσαι μια γυναίκα που κάνει τον άντρα, που δουλεύει σαν άντρας, που κάνει αντρική δουλειά. Δεν υπάρχουν αντρικές και γυναικείες δουλειές. Υπήρχαν βέβαια, στο προηγούμενο οικονομικό σύστημα, τη φεουδαρχία. Μα τώρα δεν κάνουν κουμάντο οι τσιφλικάδες. Υπάρχουν νόμοι. Περάσαμε επιτέλους στον καπιταλισμό! Εξαρτημένο μεν, καπιταλισμό δε!

Εντάξει, θα μου πεις δεν έγινε ποτέ αστική επανάσταση στην Ελλάδα, δε συγκροτήθηκε ποτέ ελληνική αστική τάξη, που να συνδυάζει πλούτο και μόρφωση, όπως στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι και το μεγάλο ιστορικό έλλειμμα της χώρας μας: η έλλειψη αστικής τάξης. Μια χούφτα γκάγκστερς και μαφιόζοι δε συγκροτούν τάξη. Οι πλούσιοι δεν είναι κατ` ανάγκην και αστοί.

Σ` αυτό το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον εξαρτημένο καπιταλισμό φυσικό ήταν η γλώσσα να δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, να ακολουθήσει την οικονομική και κοινωνική αλλαγή. Μα δεν τη βοήθησε και κανένας! Μέτρια πανεπιστήμια, μέτριοι φιλόλογοι, όλα μέτρια ελληνικά. Έτσι, η ελληνική γλώσσα δεν απεγκλωβίστηκε ποτέ από τη φεουδαρχική, φαλλοκρατική της χρήση. Η βουλευτής, η δικαστής, η εκπαιδευτικός, η φυσικός, η χημικός, η μουσικός, η κριτικός, η τεχνικός, η εφοριακός, η τραπεζικός, η διοικητικός υπάλληλος, η γενικός (διευθυντής), η αστυνομικός, η στρατιωτικός. Σαν καλιαρντά!

Το γλωσσικό ένστικτο οδηγεί πολλές φορές σε σωστές λύσεις

Κι όμως, άκουσα από μετανάστη, που είναι φυσικός ομιλητής της γλώσσας, αφού δε διδάχτηκε ποτέ τη γραμματική και το συντακτικό της και δεν εμποτίστηκε από την κρατούσα φιλολογία και ιδεολογία, να χρησιμοποιεί τη λέξη «δικάστρια». Κι ένα παιδάκι, που είναι κι αυτό φυσικός ομιλητής της γλώσσας, αφού δεν έχει ολοκληρώσει τη μελέτη της, να αναφέρεται στη δασκάλα του της μουσικής ως μουσική και όχι ως μουσικό.

Το γλωσσικό ένστικτο οδηγεί πολλές φορές σε σωστές λύσεις. Καθοδηγεί τους φυσικούς ομιλητές της γλώσσας, όπως στα πιο πάνω παραδείγματα το μετανάστη και το παιδί, και βοηθάει τον χύδην λαό να διαμορφώνει τη δική του γλώσσα, την αργκό. Εκεί καταφεύγουν συχνά – πυκνά και αρκετοί λόγιοι, όταν θέλουν να ακριβολογήσουν. Θαυμαστό παράδειγμα, η «Θαυμαστή μπαλωματού» του Λόρκα. Οι μεταφραστές, αντί της λανθασμένης φράσης «Θαυμαστή μπαλωματής» και των εντελώς αδόκιμων λέξεων «μπαλωμάτρια» και «μπαλωμάτισσα», προέκριναν τη «μπαλωματού», με την κατάληξη -ού της αργκό (περιπτερού, βιζιτού κ.λπ.). Οι φυσικοί ομιλητές της γλώσσας και η λαϊκή αργκό νικούν πολλές φορές την κρατούσα φιλολογία, που αντιμετωπίζει τη γλώσσα ως κάτι στατικό και πεθαμένο.

Μα δεν είναι ανάγκη να καταφεύγουμε οπωσδήποτε στην αργκό. Η ελληνική γλώσσα είναι τόσο εύπλαστη, που μπορεί να περιγράψει και να σημάνει πολλά περισσότερα από όσα της επιτρέπουμε. Λοιπόν, εσύ να λες: είμαι βουλεύτρια, είμαι δικάστρια, είμαι εκπαιδευτική (υπάλληλος), είμαι φυσική (καθηγήτρια), είμαι χημική (καθηγήτρια), είμαι μουσική (εκτελέστρια), είμαι κριτική, είμαι τεχνική, είμαι εφοριακή (υπάλληλος), είμαι τραπεζική (υπάλληλος), είμαι διοικητική  (υπάλληλος), είμαι γενική (διευθύντρια), είμαι αστυνομική (υπάλληλος), είμαι στρατιωτική (υπάλληλος). [Τα ουσιαστικά στις παρενθέσεις εννοούνται και παραλείπονται, αφού τα προσδιοριστικά επίθετα λειτουργούν ως ουσιαστικοποιημένα.]

Kι αυτό το επώνυμό σου, ως πότε θα το ανέχεσαι στη γενική; Ως πότε θα δηλώνεις κτήμα του πατέρα σου ή του άντρα σου;

(Πάλι μπροστά ο λαός από την επίσημη φιλολογία, προσπάθησε να δώσει δικές του λύσεις: βουλευτίνα και δικαστίνα, που είναι σωστά μεν ως προς το γένος, αλλά λάθος ως προς την ιδιότητα, αφού σημαίνουν την σύζυγο του βουλευτή και του δικαστή. Επίσης αλλού με τις καταλήξεις -ού και -ιά: χημικού, φυσικού, τεχνικιά, γενικιά κ.λπ.)

Kι αυτό το επώνυμό σου, ως πότε θα το ανέχεσαι στη γενική; Ως πότε θα δηλώνεις κτήμα του πατέρα σου ή του άντρα σου; Και μη μου πεις ότι είναι γενική της καταγωγής! Γενική κτητική είναι. Ο Παπαδόπουλος είναι ισάξιος του πατέρα του. Η Παπαδοπούλου είναι κτήμα του. Τι προτείνω: μια γενική πληθυντικού, που θα λειτουργεί ως γενική της καταγωγής, κοινή για άντρες και γυναίκες. Παπαδόπουλων. Ή, εκ Παπαδόπουλων. Δίκαιο δεν το βρίσκεις;

Έλα, δε σε μαλώνω! Τα λέω σε σένα, Μέρα της Γυναίκας που `ναι σήμερα, για να τ` ακούν κι οι άλλοι!