Γωνία Α
Άνοιξη 1982, ψυχιατρικό άσυλο Λέρου
(φωτογραφία: Γιώργος Δεπόλλας, «Άσυλο», 2008)
Γωνία Β
Ξημέρωσε. Επιστρέφω στον δικό μου θάλαμο. Όλη τη νύχτα, η όχι και τόσο ιερή (σημαντική πάντως) πράξη της γραφής, οι παράνομοι στο ψυχιατρείο φραπέδες, όλοι αυτοί που κατά κάποιον τρόπο με επισκέφθηκαν, με χαιρέτησαν και με τίμησαν, αντιστρατεύθηκαν με περισσή επιτυχία τα ηρεμιστικά στις φλέβες μου. Όμως τώρα, το αισθάνομαι πλησιάζει η ώρα της νάρκης και της καταστολής. Σε λίγο θα παραδοθείς, ψυχή μου, του ύπνου. Σε λίγο. Όχι ακόμη. Πλησίασε πρώτα το δικό σου καγκελόφραχτο παράθυρο. Παρατήρησε προσεκτικά. Στο βάθος διακρίνονται σπίτια, πλούσια σπίτια, όμως εσύ αρνείσαι να τα βλέπεις. Στα πόδια σου ξανοίγεται ο κήπος του ψυχιατρείου ̶ όμως δεν τα πας καλά με τις νεοπεριπατητικές σχολές, όπου τον ρόλο του Σταγειρίτη παίζει ο νοσοκόμος. Βλέπεις τον ήλιο, τον καλό και τρυφερό ήλιο, όμως δεν τον βλέπεις, γιατί ανήκεις πραγματικά στο ψυχιατρείο, στον θάλαμό σου, στον διάδρομο, στους σύνοικούς σου. Έτσι, αυτό που μένει να βλέπεις, αυτό που εξάπαντος ταιριάζει να βλέπεις, είναι ακριβώς απέναντί σου ένα τεράστιο γυμνό δέντρο, ένα δέντρο του χειμώνα, βίαιο, απειλητικό, αδιάφορο. Δεν θέλω να τελειώσω έτσι.
«Φεβρουάριος 2001» (απόσπασμα)
Ηλίας Λάγιος
Γωνία Γ
Να θυμάσαι το φως, και να πιστεύεις στο φως.
Μια στιγμή διαύγειας πριν την αιώνια νύχτα.
Μη μ’ αφήνετε να ξεχάσω.
(Sarah Kane, Ψύχωση 4.48)
Psychosis
(Tindersticks)
∴
