Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Πέτρο Σατραζάνη, ενάμιση χρόνο πριν, του είπα «Α, ώστε είσαι υπαρκτό πρόσωπο!» – ατάκα αδιανόητη στην προ facebook εποχή. Μου το θύμισε ο ίδιος προχτές που βρεθήκαμε για τη συνέντευξη στο La Nonna της Κακουργιοδικείου – ωραίος δρόμος, σκέφτομαι, για να συνομιλώ με έναν ατίθασο μουσικό. Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα για μια «εφ` όλης της ύλης» συναυλία στη Βαβέλ. Αυτό το «εφ` όλης της ύλης» δεν είναι καθόλου υπερβολικό στην περίπτωσή του. Μπορεί να έχει βγάλει μόνο ένα δίσκο, αλλά έχει πολύ υλικό στο συρτάρι του, αρκετό από το οποίο κυκλοφορεί στο youtube και στο soundcloud του.
Αυτό που βρίσκω πολύ συναρπαστικό σ` αυτόν δεν είναι τόσο το μέχρι τώρα έργο του, όσο το έργο που έχει να παράξει μπροστά του. Μικρός είναι εξάλλου. Και ως τώρα αυτό που έχει κυρίως να επιδείξει είναι η ικανότητά του να δομεί στέρεες μελωδίες∙ τόσο στέρεες, που δε μπορούν να καταταχθούν εύκολα σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του είναι η πιανιστική του δεινότητα. Τον ακούς να παίζει, και λες πως θα `χει φάει τα νιάτα του στα ωδεία. Μα ξυστά πέρασε κι απ` αυτά. «Δεν είμαι μουσικός. Συνθέτης είμαι!» επιμένει γελώντας, κι εγώ, ρίχνοντάς του σχεδόν μια δεκαετία, απολαμβάνω το νεανικό του θράσος.
Λοιπόν, την έχεις δει συνθέτης;
Ερώτηση παγίδα. Ναι! Αλλά και ταυτόχρονα ένα μεγάλο όχι. Και ίσως αυτό ακόμα με κρατάει έτσι. Αισθάνομαι ότι την έχω δει συνθέτης, αλλά με τρόπο μεγαλομανώς αθώο. Και επειδή φοβάμαι τη συντριβή, συνεχίζω και υπερίπταμαι, αλλά πάντα με το χέρι μου κάτω, να ξέρω τι γίνεται. Ξέρω ότι αν μπω σε έναν απόλυτο δρόμο και αρχίζω και πείθομαι για όλα αυτά, θα χάσω το δικό μου παιχνίδι. Είμαι ένα κλικ από το να τα θεωρήσω όλα μάταια. Όλα!
Πότε γίνεται η μετάβαση από τον μουσικό στο συνθέτη; Ή, καλύτερα, συνθέτης γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Γεννιέσαι καλλιτέχνης. Κατ` επέκταση, γεννιέσαι συνθέτης.
Μουσικός ή συνθέτης;
Γεννιέσαι δημιουργός.
Βλέπεις τον κόσμο λοιπόν από μικρός από τη μεριά του δημιουργού. Η μουσική είναι ένα μέσο έκφρασης. Θα μπορούσε να ήταν η ποίηση ή η ζωγραφική.
Ή μια σούπα με όλα αυτά μαζί. Αρχίζω να κυνηγάω μια θεωρία ενοποίησης των τεχνών, αλλά με σωστό τρόπο.
Αναγεννησιακό;
Ναι, να μπορώ να παίρνω από τη μουσική αυτό που δε μου δίνει το σινεμά, από το σινεμά αυτό που δε μου δίνει το θέατρο – κατάλαβες;
Μπορείς όμως να είσαι δημιουργικός σ` όλες τις τέχνες;
Δε μπορείς να είσαι, με την ίδια επάρκεια. Αν μπορούσες να επεκτείνεις το όριο της ζωής σου, νομίζω πως ναι, θα μπορούσες. Απλά, χάνουμε τόσο χρόνο σε μαλακίες, σε αδιανόητες μαλακίες… Εσχάτως ήμουνα στην Ανδαλουσία, στη Σεβίλλη, και είδα από κοντά τιτάνια έργα, Βελάθκεθ κ.λπ., και σοκαρίστηκα! Είδα τι σημαίνει μεγαλείο! Μπορείς να φτάσεις σε ασύλληπτα όρια με την τέχνη σου. Το θέμα είναι ο χρόνος.
Εσύ νιώθεις ότι σπαταλάς το χρόνο σου;
Βλακωδώς και ηλιθιωδώς, ναι, πολύ! Το δικό μου στοίχημα δεν είναι να γίνω πιο καλός συνθέτης ή άνθρωπος, αλλά να μη σπαταλιέμαι τόσο πολύ στο χρόνο.
Η δουλειά είναι χάσιμο χρόνου;
Και ναι και όχι.
Κάνεις κάτι για βιοπορισμό ή όχι;
Έχω κάνει αρκετά πράγματα για βιοπορισμό. Έχω θεσπίσει όμως τώρα στον εαυτό μου ένα νόμο, να φτάσω σε ένα σημείο να με βιοπορίζει η μουσική. Αστείο, το ξέρω, γελάμε εδωπέρα! Αλλά κυνηγάω την τύχη μου βάσει αυτού. Κι εγώ κι άλλοι άνθρωποι της γενιάς μου είμαστε εξαρτημένοι από ένα μεροκάματο, από μια δουλειά, η οποία δυστυχώς δεν είναι αυτή που μας αρέσει.
Τελικά, εντάξει, γεννήθηκες δημιουργός. Το άλμα από το μουσικό στο συνθέτη πότε το έκανες; Σε ποια ηλικία;
Εγώ μουσικός δεν υπήρξα ποτέ μου! Υπήρξα κατευθείαν συνθέτης, στα 15 – 16 μου. Εντάξει, έκανα πιανάκι από μικρός, αλλά ήταν σα να μου μάθαινες να συναρμολογώ lego. Έτσι ήξερα πιάνο. Κάποια απλά κομμάτια. Ξαφνικά έκανα μια μεγάλη παύση από τη μουσική. Σιχάθηκα το πιάνο, τη μούρη της δασκάλας μου, όλα, και μετά από κάποια χρόνια, μια μέρα που τη θυμάμαι συγκεκριμένα, σηκώνω το καπάκι του πιάνου, που είχε κλείσει ερμητικά, έχοντας μέσα μου παραδεχτεί με τρομερό δυναμισμό πως από δω και πέρα είμαι συνθέτης. Γιατί με έναν τρόπο αισθανόμουν ότι μπορώ να βγάλω από μέσα μου μελωδίες, με τη ίδια ευκολία που έγραφα τότε ποίηση. Και είχε εξ αρχής μέσα μου αυτό το διττό χαρακτήρα η δημιουργία. Ένιωσα από την αρχή την ανάγκη να μελοποιώ. Ειλικρινά, μου έβγαινε πολύ εύκολα πάνω σε λόγια να βγάζω μουσική!
Δεν είσαι μουσικός του ωδείου λοιπόν!
Καθόλου!
Το παίξιμό σου όμως δείχνει μεγάλη επάρκεια.
Αυτό το ακούω από πολλούς – και η Μπακοπούλου μου το `χε πει – ενώ εγώ τίποτα δεν ξέρω! Ψαρώνω ανθρώπους επειδή έχω υπάρξει φανατικός ακροατής και μύστης της συμφωνικής μουσικής: συναυλίες στο Μέγαρο, cd αγόραζα… Από τα 18 ως τα 26 υπήρξα μανιώδης ακροατής της συμφωνικής μουσικής.
Στο Μέγαρο της Θεσσαλονίκης πήγαινες;
Ναι, αλλά και στης Αθήνας ερχόμουν. Άκουγα Σκριάμπιν, Σοστακόβιτς… Ήμουν πολύ ενδελεχής ακροατής, αλλά ήμουν τερατώδης μαθητής μουσικής.
Μήπως είναι ο κανόνας αυτός;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Αισθάνομαι μερικές φορές πως δεν έχω ταλέντο. Πώς γίνεται να ξυπνάς ένα πρωί, 15 χρονών, και να κάθεσαι στο πιάνο και να παίζεις ένα τραγούδι δικό σου; Πώς γίνεται; Ίσως μια βίδα γύρισε μέσα μου. Αν ήμουν ταλέντο, θα τα `παιρνα τα γράμματα τα μουσικά. Ή είμαι τόσο μεγάλος τεμπέλης, που δε μπορώ να στρωθώ. Ενώ παραδόξως, μπορώ και να διαβάσω και να γράψω παρτιτούρα. Στα 20 πήγα πάλι στο ωδείο, έκανα λίγη αρμονία, αλλά σταμάτησα. Δε μπορούσα! Ίσως θα ήθελα να είμαι μεγαλοαστός και να έχω σπίτι μου δυο καθηγητές μουσικής. Αυτό ίσως μου άξιζε – δεν ξέρω! Αλλά αφού αυτό δε γίνεται, αυτοδιδάσκομαι συνεχώς!
Παρ` όλ` αυτά, τα ωδεία σού `δωσαν τις πρώτες γνώσεις, σου `μαθαν τη μουσική γλώσσα.
Ναι, είναι πολύ σημαντικό. Η σωστή ωδειακή σχέση, η υγιής σχέση με την ωδειακή επιστήμη είναι αναγκαία αν θες να εξελίξεις τη μουσική σου γλώσσα. Βέβαια δε ζούμε σε μια εποχή που η απόλυτη, η συμφωνική μουσική, είναι ακμαία. Κι αυτό αλλάζει πάρα πολλά. Π.χ. πριν το `50 η μουσική για το σινεμά παιζόταν από συμφωνική ορχήστρα. Συμφωνική ορχήστρα, άρα απόλυτη μουσική. Η ηλεκτρονική μουσική οργανικά μπορεί να μην είναι φυσική, είναι λίγο χημική, όμως όπως σοφά έχει πει ο Ταρκόφσκι, έχει ανοίξει εντελώς άλλους ορίζοντες στη μουσική για το σινεμά, όντας πιο κατάλληλη. Γιατί η συμφωνική μουσική είναι αυτόνομη, αυτάρκης. Ενώ η ηλεκτρονική μουσική μπορεί να γίνει επάξιο και πιο ισχυρό κομμάτι ενός κινηματογραφικού έργου.
Τώρα που άρχισες τους διαχωρισμούς, συμφωνική – ηλεκτρονική μουσική, δεν κρατιέμαι: θα σου κάνω την πιο εκνευριστική ερώτηση (που δεν ξέρω αν την κάνουν σε άλλες χώρες). Λοιπόν, τι μουσική γράφεις;
Σκέφτομαι νυχθημερόν μια εξυπνακίστικη ωραία απάντηση, να τη λέω σε όσους με ρωτάνε, για να μπορούνε έστω να καταλάβουν.
Ενώ αν ήσουν πεζογράφος δε θα σε ρωτούσαν τι πεζογραφία γράφεις. Κι αν έγραφες θέατρο, δε θα σε ρωτούσαν τι θέατρο γράφεις.
Είδες;
Ως τώρα έχεις βγάλει ένα cd, με τον παραδοσιακό τρόπο, μάλιστα βιβλιαράκι με cd – για φορολογικούς, φαντάζομαι, λόγους. Είναι το «Έτσι κι αλλιώς», όπου μελοποιείς Διονύση Καρατζά. Μάνι – μάνι, μ` αυτές τις πληροφορίες κάποιος σε χαρακτηρίζει αμέσως έντεχνο. Φρικάρεις;
Φρικάρω, ναι. Δαιμονίζομαι! Όχι γιατί είναι κάτι που το απορρίπτω, αλλά επειδή περιέχει μια αισθητική τοποθέτηση, που στην πλειοψηφία του κόσμου είναι πολύ συγκεκριμένα οριοθετημένη. Και μου τη δίνει εντελώς. Όταν ο κόσμος ακούει τη λέξη «έντεχνο», του `ρχονται στο νου δυο – τρία ονόματα καλλιτεχνών, με τους οποίους δεν έχω καμία αισθητική σχέση.
Εσένα ποιο στοιχείο θεωρείς ότι μπορεί να σε κατατάξει στους έντεχνους; Η μελοποίηση της ποίησης; Η μελωδική γραμμή; Η ενορχήστρωση;
Όχι, είναι η προσέγγιση.
Γιατί επέλεξες τον Καρατζά για το ξεκίνημά σου;
Γιατί με κέρδισε η ποίησή του. Είναι σαν ένα μεγάλο πουγκί που αν το ανοίξεις θα δεις όλη τη μουσική μου ευαισθησία κι όλη την τάση μιας μεγάλης μουσικής μου εποχής να βγάλω από μέσα μου κάτι πολύ βαθιά συναισθηματικό. Ήθελα να καταγράψω τον εαυτό μου λυρικά. Οπότε τη δουλειά μου στον Καρατζά τη βλέπω σαν ένα πέλαγος, γιατί και η ποίησή του ήτανε σωσίβια λέμβος για μένα. Ο λυρισμός του ήταν αυτό που ήθελα. Και επειδή δεν την καταλάβαινα ιδιαίτερα αλλά με μάγευε λίγο μεταφυσικά, ειλικρινά για το λόγο αυτό τον μελοποίησα. Γιατί έχει ένα νόημα που δεν το καταλάβαινα αλλά έχει και μια μυστική αλήθεια που μ` αφορά πάρα πολύ. Γι` αυτό πιστεύω ότι τη δουλειά μου αυτή στον Καρατζά εγώ προσωπικά ως Πέτρος θα την καταλάβω και θα τη νιώσω μετά από πολλά χρόνια.
Απ` όσο σε παρακολουθώ, κι αν φύγουμε από το «Έτσι κι αλλιώς», σ` αρέσει να συνεργάζεσαι με λυρικές τραγουδίστριες, όπως η Γεωργία Συλλαίου. Αυτό δε σε βγάζει κατευθείαν από τους έντεχνους, δε σε πάει κάπου αλλού;
Ναι. Να σου πω γιατί: γιατί η ποιότητα των φωνών του λυρικού belcanto, εμένα σα συνθέτη με βγάζει από το χώρο που ο μέσος ακροατής ξέρει σαν έντεχνο. Βλέπεις; Σκέφτομαι πάντα το μέσο ακροατή. Επειδή με νοιάζει πολύ να μιλήσω στο τώρα μου. Σκηνοθετώ την κατάσταση. Ξέρω ότι αν παρουσιάσω ένα τραγούδι με τη Συλλαίου, η πρώτη αντίδραση θα είναι «αυτό δεν είναι έντεχνο!». Τί είναι; Άλλη ιστορία.
Ας μιλήσουμε για τη συναυλία της Πέμπτης. Θα είσαι one man show;
Ναι. Είναι κάτι που επιλέγω τελευταία, να αυτοσυστήνομαι. Αλλά θα έχω καλεσμένους το Δώρο Δημοσθένους, τη Ναταλί Ρασούλη και τον μπασίστα Απόστολο Καλτσά.
Τι θα παίξεις;
Τραγούδια δικά μου – με κάποιες μικρές εξαιρέσεις στο κομμάτι του προγράμματος που θα συμμετάσχουν οι προσκεκλημένοι. Θα παίξω τραγούδια σε δικά μου λόγια, σε λόγια Καρυωτάκη, Ασλάνογλου, Φρίντας Λιάππα – είναι μια δουλειά που έχω κάνει τώρα τελευταία και είμαι πολύ χαρούμενος γι` αυτή – είδες, μελοποίησα σκηνοθέτιδα!
Είναι το μπόλιασμα των τεχνών που είπαμε στην αρχή!
Ναι, βγήκε έτσι. Έχει ένα στίχο η Φρίντα, τρομερό. Μιλάει για τη «νομοτέλεια του τυχαίου». Αυτό εκφράζει πολύ εμένα και τη μουσική μου. Νομίζω πως υπάρχω μουσικά νομοτελειακώς τυχαία!
Πόσα τραγούδια είναι σε στίχους δικούς σου;
Είναι πέντ` – έξι.
Έτσι όπως μου τα λες, θα γίνω για λίγο έλληνας μουσικοκριτικός και δε θα σε πω συνθέτη. Θα σε πω τραγουδοποιό. Αυτό δεν κάνουν οι τραγουδοποιοί; Γράφουν τραγούδια σε δικούς τους στίχους και πού και πού χώνουν και κανέναν ποιητή. Τραγουδοποιός με πιάνο όμως γίνεται;
Ας κάνω εγώ την αρχή!
Γιατί υπάρχουν τόσα «κουτάκια»;
Γιατί είμαστε μια μικρή κοινωνία γνωστών ανθρώπων, μια συρρικνωμένη αγορά, όχι απλά μικρή, όπου όλοι γνωριζόμαστε με έναν τρόπο. Και δεν υπάρχει η διάθεση να ανοίξουμε λίγο.
Σε άλλες χώρες υπάρχει τέτοια κατηγοριοποίηση;
Στο Λονδίνο, ας πούμε, αυτό που λέμε μουσική βιομηχανία υπάρχει ακόμα. Ενώ εδώ είναι φάντασμα. Αλλά και πάλι εγώ τα θεωρώ όλα υπό κρίση. Το θέμα δεν είναι ότι δεν υπάρχει δισκογραφία. Το θέμα είναι ότι εμείς είμαστε ανέτοιμοι να το δεχτούμε. Γιατί οι γενιές είχαν κουρδιστεί στο ότι υπάρχει δισκογραφία. Και το ίντερνετ σήμερα κινείται έτσι.
Δηλαδή θέλει κανείς μια επιβεβαίωση, μια έγκριση στο τι θα ακούσει.
Ακριβώς! Γι` αυτό υπάρχουν αυτή τη στιγμή τόσα ψώνια στην Ελλάδα. Τόσα παιδιά που κάνουν το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο στα ίδια μαγαζιά. Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να πουν «Εγώ θα κάνω αυτό – και στ` αρχίδια μου!». Πρέπει να βγω με την κιθάρα μου, να θυμίζω λίγο Μάλαμα, λίγο Χαρούλη. Όχι! Εγώ θα βγω με το πιάνο μου. Η άρνηση να υποταχτούμε σε κάτι λίγο πιο ενδιαφέρον μάς κάνει όλο και πιο αδιάφορους. Παρ` όλ` αυτά αισθάνομαι ότι αυτή η εποχή έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Λόγω της ελευθερίας;
Δεν ξέρω. Μπορεί να είναι γκάστρωμα της εποχής. Να είναι η στιγμή να βγουν πράγματα. Μπορεί να βγουν κάποια ταλέντα στο στίχο ή στη μουσική, και να αποδειχτεί ότι το τραγούδι των `90s ή το σημερινό ήταν ένας ξερόβηχας. Το τσιγάρο, η νύχτα, αυτά τα φοβερά κλισέ… Η σημερινή μουσική ως βάση είναι κάτι που πρέπει να ξαναανακαλύψουμε. Μπορεί να είναι δάσκαλοι ο Μίκης και ο Μάνος, αλλά δεν είναι βάση η δική τους εποχή. Η δική μας εποχή είναι βάση. Άλλο να έχω αυτούς δασκάλους, κι άλλο να ξέρω να είμαι στην εποχή μου. Αν δε μπορώ να μιλήσω στην εποχή μου για την εποχή μου και με την εποχή μου, πάσχω από ιδρυματισμό ακραίο.
Εσύ θα `θελες να πάρεις πάνω σου και το στιχουργικό κομμάτι ή θα `θελες να βρεις κάποιον άνθρωπο να συνεργαστείς μαζί του συστηματικά;
Έχω έναν άνθρωπο που είμαστε κοντά ηλικιακά και λειτουργεί ως alter ego μου. Και ετοιμάζουμε μαζί μια νέα δουλειά. Λέγεται Βασίλης Καψάσκης. Με ενθουσιάζει πολύ η γραφή του. Έχει κάτι που πραγματικά μου λείπει από νέες γραφές. Αυτό το στυλ μ` αρέσει. Απλό αλλά και ρωμαλέο κιόλας. Για μένα, αυτό είναι το σχολείο και του Μίκη και του Μάνου: το ρωμαλέο τραγούδι. Ακόμα και το ερωτικό τραγούδι πρέπει να είναι ρωμαλέο.
Έχεις βρει και φωνητικά – τραγουδιστικά το alter ego σου; Έχεις βρει τη φωνή σου;
Αν την είχα βρει, θα την είχα μαζί μου.
Θεωρούσες ότι θα μπορούσε κάποιος τραγουδιστής να εκφράσει τα τραγούδια σου με τη δική σου αυθεντικότητα;
Βέβαια. Αν έχει μια επάρκεια όπως εγώ την εννοώ, φυσικά.
Η Θεσσαλονίκη στέκεται εμπόδιο στο να γνωρίζεις κόσμο και να συνεργάζεσαι καλλιτεχνικά;
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη εμποδίων, γενικότερα. Είναι μια πόλη που είναι σε καθίζηση. Κι αυτές οι μαλακίες για ερωτική πόλη και του Βαρδάρη νύφη είναι για τουρίστες που πάνε στα Λαδάδικα. Υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση αισθητικής και η αντίφαση αυτή τον περισσότερο κανίβαλο από σένα τον κάνει πιο ισχυρό. Δεν ξέρω ποιο είναι το τελευταίο που έχεις πάρεις από τη Θεσσαλονίκη. Εγώ, κάτι κουμπούρια που βγήκαν σ` ένα γήπεδο. Αυτό έχει να πει η πόλη μας.
Κι όμως, σ` αυτή την πόλη ζει και γράφει ο Δημήτρης Δημητριάδης!
Και παλιότερα, είχε έναν Ασλάνογλου, έναν Αναγνωστάκη. Τελικά όμως τούς είχε ποτέ; Τους έθαβε. Έχω την αίσθηση ότι μερικές φορές μιλάω λίγο αφοριστικά βέβαια.
Σε διώχνει η Θεσσαλονίκη;
Δε μου λέει και «μείνε».
Η Αθήνα σε θέλει;
Ως τώρα, ναι. Όσο την ξέρω, με θέλει. Η Θεσσαλονίκη είναι ένα φοβερό εισιτήριο. Υπάρχει φοβερή εκτίμηση των Αθηναίων για τους Θεσσαλονικείς. Υπάρχει μια μυθολογία.
Το πρόγραμμα που θα παρουσιάσεις στη Αθήνα είναι το ίδιο μ` αυτό που έκανες την περασμένη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη; Τι ακριβώς ήταν;
Τέσσερις κύκλοι. Από την Αχμάτοβα στη Λιάππα. Ένας κύκλος ήταν σε ποιήματα της Φρίντας Λιάππα, ένας σε στίχους του Καψάσκη, ένας σε δικούς μου στίχους, και ένας με Ασλάνογλου, Καρυωτάκη, Αχμάτοβα. Απλά έβαλα τις δύο γυναίκες στα άκρα, και ανάμεσα όλα τα υπόλοιπα.
Για να γυρίσουμε λίγο στα προηγούμενα, και η λέξη «Κύκλοι» δεν είναι λίγο έντεχνη;
Είναι, αλλά ήθελα να το ξορκίσω.
Τώρα τα λένε πρότζεκτ. Πρότζεκτ «Μεγάλος Ερωτικός»! Αστείο δε σου ακούγεται;
Και προτζεκτάκι! Προτζεκτάκι «Άξιον Εστί»!
Ας κλείσουμε θρησκευτικοπατριωτικά, για να ξορκίσουμε το κακό πρόσωπο της Θεσσαλονίκης. Πιστεύεις στο Θεό;
Στην ερώτηση αν υπάρχει Θεός, απαντάω «ίσως». Εγώ πιστεύω στην πίστη. Πιστεύω πως ως άνθρωποι έχουμε κάτι αδιαπραγμάτευτο μέσα μας, το οποίο περικλείει τα πιο βασικά καταγωγικά μας στοιχεία: τον ερωτισμό μας, τις σχέσεις με τους γονείς μας, το πώς αναλαμβάνουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Αν υποτεθεί ότι η θρησκεία είναι φόβος, εγώ βλέπω πως όσοι αιώνες κι αν περνάνε, οι άνθρωποι συνεχώς φοβούνται κάτι διαφορετικό. Άρα η θρησκεία είναι κάτι αθάνατο και υπάρχει ακριβώς όσο υπάρχει φόβος. Έχουμε όλοι μας μια ανάγκη όχι να πιστέψουμε κάπου, γιατί ήδη πιστεύουμε κάπου, απλά να διερευνήσουμε πού στο διάολο πιστεύουμε!
Πήγες στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;
Δεν πήγα. Αλλά είμαι κατά του κανιβαλισμού που έγινε στο Μίκη.
Την Πέμπτη 22 Μάρτη ο Πέτρος Σατραζάνης στη ΒABEL
https://www.facebook.com/events/2586783568129008/
