Δεν υπάρχει λογική στο τι πουλάει αυτό το σουπερμάρκετ. Περιφέρομαι ανάμεσα σε ράφια όπου είναι ανακατεμένα ρούχα, πληκτρολόγια, κούκλες, ρολόγια, δρακουλίνια, λαμπτήρες, είδη κάμπινγκ, ζαχαρωτά, σεντόνια, γουόκμαν, κονσέρβες και δε θέλω να αγοράσω τίποτα, απλώς κοιτάζω.
Στο ταμείο έχει τεράστια ουρά, προσπαθώ να στριμωχτώ ανάμεσα στους πελάτες για να φύγω αλλά τελικά το μετανιώνω γιατί όσο πλησιάζω προς το ταμείο, τόσο πιο έντονα μυρίζει χεσμένο μωρό. Η μυρωδιά δεν αντέχεται και βλέπω μια γριά να κρατάει αγκαλιά κάπως άγαρμπα ένα μωρό γυμνό από τη μέση και κάτω. Είναι η πεθερά. Με στραβοκοιτάζει γιατί βλέπει πως δε μ’αρέσει η μυρωδιά του εγγονού της. Το ζευγάρι στέκεται δίπλα της, έχουν κι οι δυο πολύ αλλόκοτο παρουσιαστικό. Ο σύζυγος είναι κοντός, μελαχρινός και φαλακρός. Με ρωτάει: η γυναίκα μου αναρωτιέται αν η microsoft είναι αλήτες ή τίμιοι. Όλοι γελάνε κι εγώ του λέω: μα πώς γίνεται να μην το ξέρεις πως είναι αλήτες; Από πού είσαι; Ξαφνικά φαίνεται να αφαιρείται κι αρχίζει να σκουπίζει νευρικά τα ψίχουλα από ένα πληκτρολόγιο. Η σύζυγος μοιάζει άρρωστη κι έτοιμη να κλάψει. Είναι πολύ ξανθιά, πολύ άσπρη, πολύ εύθραυστη. Αναρωτιέμαι αν έχουν ερωτική ζωή. Τον βλέπω να κάθεται στο σαλόνι τους, στον καφέ κοτλέ καναπέ και να βλέπει τελεμάρκετινγκ. Είναι στο τηλέφωνο και παραγγέλνει εισιτήρια για τραινάκια στο λουναπάρκ. Εκείνη μόλις έχει βγει από την μπανιέρα με το κίτρινο μπουρνούζι και στάζει ολόκληρη. Χωρίς να σκουπιστεί βγάζει το κίτρινο μπουρνούζι και φοράει ένα κίτρινο πουλόβερ. Κάθεται στο μπράτσο του καναπέ έτσι όπως είναι μούσκεμα. Τα χείλη της είναι κατάξερα, γύρω απ’ τα μάτια της έχει κίτρινους κύκλους. Ίσως να θέλει να του μιλήσει μα οι λέξεις έχουν ξεραθεί στο λαιμό της. Στενεύει το βλέμμα της. Ανάμεσα στα παράσιτα προσπαθεί να διακρίνει κάτι που να της θυμίζει πως είναι εδώ. Περιμένει το κλικ του τηλεκοντρόλ που θα τη σβήσει.
Απόπειρα αναπαράστασης του ονείρου που με επισκέφθηκε στις 20 Μάρτη
