Η περιφορά του επιταφίου του Κάρυ Γκραντ έχει μόλις ξεκινήσει όταν φτάνω στο εξωτικό σινεμά. Η αίθουσα προβολών είναι γεμάτη φυτά και λουλούδια της ζούγκλας ενώ στις ταπετσαρίες με το τροπικό ύφος, ζωγραφιστές μαϊμούδες και παπαγάλοι ανασαίνουν βαριά και τα χνώτα τους θολώνουν την οθόνη. 


Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών και πάνω από τα εκατοντάδες κεφάλια των προσκυνητών, βλέπω το φέρετρο-ανάκλιντρο και μέσα ξαπλωμένο τον Κάρυ Γκραντ, αξύριστο, με γκρίζα μαλλιά και γυαλιά ηλίου. Ξαφνικά θυμάμαι πως πρέπει να πάω στο μπαρ για να παραγγείλω το ποτό του. Ξεγλιστράω ανάμεσα από το πλήθος μέσα στο δωματιάκι δίπλα στη μεγάλη αίθουσα, όπου ο μπάρμαν με γκρίζα στολή σοφέρ πράγματι ετοιμάζει το κοκταίηλ του Κάρυ Γκραντ. Μέσα σε κολονάτο ποτήρι ρίχνει τριμμένο πάγο και ρούμι όμως δε θυμάται αν πρέπει να βάλει χυμό πορτοκαλιού ή τροπικών φρούτων και απαιτεί να διαλέξω εγώ. Σκέφτομαι πως το passion fruit ταιριάζει περισσότερο στην περίσταση. Πίνω μια γουλιά από το κοκταίηλ κι έχει γεύση βλέμματος δημοσίου υπαλλήλου. Ο μπάρμαν με κοιτάζει καχύποπτα και βιάζομαι να γυρίσω πίσω στην αίθουσα προβολών. Οι πιστοί κρατούν ψηλά πάνω απ’τα κεφάλια τους το φέρετρο-ανάκλιντρο και το περνούν χέρι με χέρι παντού στην αίθουσα. Ο Κάρυ Γκραντ μοιάζει να επιπλέει πάνω σε μια ανθρώπινη θάλασσα. Προσπαθώ να πλησιάσω για να του δώσω το ποτό του και τελικά καταφέρνω να φτάσω μπροστά στο φέρετρο-ανάκλιντρο. Βάζω το ποτήρι στο χέρι του και το στερεώνω εκεί. Ύστερα του βγάζω τα μαύρα γυαλιά και βλέπω πως τα μάτια του είναι ανοιχτά. Είναι τόσο όμορφος. Μόνο που η ματιά του δεν είναι παιχνιδιάρικα ψυχρή πια όπως στις ταινίες. Έχει τα γλυκερά μάτια των νεκρών. Ξεχειλωμένες μήτρες που δε θα γεννήσουν τον καθρέφτη κανενός. Δυο φιμέ λίμνες ερημιάς.

Αναπαράσταση ενός  ονείρου που με επισκέφτηκε στις 11 Μάη 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η Αντριάνα Μίνου είναι (και) μουσικός και ζει στο Λονδίνο. Έχει γράψει δύο βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Το γάτο της τον λένε Μπάτμαν γιατί όταν δεν τον κοιτάζουν ντύνεται Μπρους Γουέιν.