Κάτω από ένα σύννεφο άνοιξα τα μάτια
Και δέχτηκα στην αγκαλιά μου τόνους ομίχλης
Να σε αναπνέω
Πάνω σε μια στέγη καρφώθηκα
Πετάω όνειρα στους περαστικούς
Κόκκινα, μαύρα, πράσινα
Περπατώ τη νύχτα πάνω στα δάχτυλα
μη μ’ ακούσει το σύμπαν και σπεύσει
Ήλιο να φέρει και φως
Έχω ένα φουσκωμένο ποτάμι που τρέχει
Πότε κόκκινο πότε άσπρο
Χιλιάδες ταξίδια φτιαγμένα από δέρμα και σκέψη
Κι είναι το νερό ζεστό
Έχω ένα ποίημα φτιαγμένο από γάντζους
Στην κορυφή του είναι βουνό
Μια ανεβαίνει μια κατεβαίνει
Το μονοπάτι που λένε καιρό.
φωτογραφία εξωφύλλου: Mirkl
