Δε γκρίνιαξα καθόλου με τα νέα τραγούδια των Στέρεο Νόβα. Νομίζω ξέρω καλά τη λειτουργία της μουσικής και ιδίως του τραγουδιού. Είναι ίσως η μόνη τέχνη που η επιτυχία της έγκειται στην επαναλαμβανόμενη ή διαρκή πρόσληψή της. Στο πρώτο άκουσμα, κάθε τραγούδι σού φαίνεται ξένο. Μπορεί να σου αρέσει ή να μη σου αρέσει αλλά σου είναι ακόμα ξένο. Γιατί δεν του `χεις φορτώσει ακόμα τη ζωή σου.
Μ` αρέσουν τα κομμάτια του «Ουρανού» και τ` ακούω πολύ συχνά. Το ομώνυμο, χωρίς λόγια, μού έχει ήδη μιλήσει περισσότερο. Θα `ρθει και των άλλων η ώρα. Μα πώς να συγκριθούν τα καινούρια με τα παλιά, που κουβαλάνε τόσα χρόνια τόση ζωή μας; Κι όσο για μένα, τι μπορεί να ξεπεράσει την ύπουλη δύναμη που ασκεί μέσα μου το «Δύο» από το «Τέλσον»;
Με τους Στέρεο Νόβα δε νιώθω να χάθηκα ποτέ. Τους παρακολουθώ άλλωστε και χωριστά, ως Κωνσταντίνο Βήτα και Μιχάλη Δέλτα. Ο Βήτα μάλιστα παίζει καμιά φορά στις συναυλίες του και Στέρεο Νόβα – πιο συχνά τα «Προάστια» και το «Ταξίδι της Φάλαινας».
Ώσπου το 2008 πραγματοποιήθηκε ένα μικρό reunion. Ο Βήτα και ο Δέλτα ενώθηκαν μια βραδιά, στα τρίτα γενέθλια της Lifo, και έπαιξαν σε ένα χώρο εντελώς στερεονοβικό: ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στην Πέτρου Ράλλη. Εκείνη η συναυλία ήταν πραγματικά ιστορική. Πέρα από την καλλιτεχνική της αξία, σηματοδότησε την τελευταία νύχτα της Αθήνας όπως την ξέραμε. Το επόμενο βράδυ όλα άλλαξαν. 6 Δεκέμβρη 2008. Μα για τη μεταφυσική εκείνης της συναυλίας έχω ξαναγράψει – ας μην επαναληφθώ.
Η συναυλία εκείνη λοιπόν μου είχε φανεί εντελώς δικαιολογημένη. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος ήταν εκείνος που είχε πρωτογράψει για τους Στέρεο Νόβα στη στήλη του στην κραταιά τότε Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και εν πολλοίς συνέβαλε στη διάδοση του έργου τους. Ακόμα και η Lifo, σ` ένα από τα πρώτα της φύλλα – το τρίτο νομίζω-, βγήκε με εξώφυλλο «Ο Στέρεο και ο Νόβα». Πιο «αρμόδιο» έντυπο δεν υπήρχε για να διοργανώσει την πρόσκαιρη επανένωσή τους.
Μετά την πράγματι ιστορική εκείνη συναυλία της 5ης Δεκέμβρη 2008, σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, φτάσαμε στην προαναγγελθείσα ως «ιστορική» συναυλία στις 18 Ιουνίου 2018. Δεν ξέρω πώς είναι δυνατό να προεξοφλείς την ιστορικότητα ενός συμβάντος πριν αυτό ακόμα συμβεί, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η θρασύτητα του τολμήματος πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα και με τη λογική του ΚΠΙΣΝ, σύμφωνα με την οποία ό,τι συνέβη στην Αθήνα πριν απ` αυτό ανήκει στο χώρο της προϊστορίας. Άρα, όντως η συναυλία των Στέρεο Νόβα επρόκειτο και επέπρωτο να είναι ιστορική.
Μα σ` αυτό το Ντουμπάι που στήθηκε στις λαϊκές Τζιτζιφιές, επιβεβαιώνοντας με το χειρότερο τρόπο ότι η Ελλάς ανήκει στη Μέση Ανατολή – θετικά το είχε βεβαιώσει ο Τσαρούχης με τη φράση του «το σπίτι του Χρονά στην οδό Πανός είναι το καλύτερο σαλόνι της Μέσης Ανατολής»-, με φόντο λοιπόν τα φαραωνικά κτήρια που φυτεύτηκαν εκεί και το ψεύτικο κανάλι να σουβλίζει αδιάντροπα την Αττική γη των μπαζωμένων ποταμών και των ρεμάτων, πώς θ` ακουγόταν η μουσική των Στέρεο Νόβα; Σκέφτομαι ότι λίγο παρακάτω υπάρχει μια μεταλλική πεζογέφυρα που συνδέει το σταθμό Νέου Φαλήρου του ΗΣΑΠ με το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Όποτε την περπατούσα μ` έναν παλιό μου φίλο, σχολιάζαμε: «στερεονοβικό τοπίο»! Ε λοιπόν το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν είναι καθόλου στερεονοβικό τοπίο. Δεν είναι καν τοπίο. Είναι εγκατάσταση.
Δεν πήγα στη συναυλία λοιπόν. Κι ας ήταν και τζάμπα – τέτοιο τζάμπα να μου λείπει. Είμαι σίγουρος πως άμα φθινοπωριάσει λίγο κάπου θα ξαναπαίξουν – όχι νωρίτερα, γιατί το ΚΠΙΣΝ συνήθως θέτει όρο στους καλλιτέχνες που φιλοξενεί να μην έχουν εμφανιστεί τον προηγούμενο μήνα ούτε να εμφανιστούν τους επόμενους τρεις μήνες στην Αττική (!). Ελπίζω λοιπόν να τους πετύχω σε κάποιο χώρο πιο ταιριαστό, στο Gagarin ας πούμε, με 12 – 15 ευρώ εισιτήριο και 5 ευρώ τη μπίρα και 10 το ταξί του γυρισμού. Δε θα τσιγκουνευτώ.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ τον Κωνσταντίνο Βήτα και το Μιχάλη Δέλτα για την επιλογή τους. Καταλαβαίνω πως κάπως πρέπει να ζήσουν. Και το οικονομικό δέλεαρ θα ήταν μεγάλο. Κι εγώ κάνω μια υπαλληλική ζωή που δε μου πάει και μου τη σπάει. Ο καθένας και οι συμβιβασμοί του.
Εξάλλου μπορεί και να τους αρέσει το ΚΠΙΣΝ και η δική μου οπτική να είναι εντελώς προσωπική.
ΥΓ1. Θα `θελα να `χα προλάβει ζωντανό το Νιάρχο, να του πέταγα μια ατάκα του Χριστιανόπουλου με ύφος Χριστιανόπουλου: «Κύριε Σταύρο, ελπίζω να βγάζετε τίμια το ψωμί σας».
ΥΓ2. Βαθιά μεσάνυχτα, κάτι λένε ακούγεται από το «Νιάρχος», σα μοιρολόι. Λες να `γινε νεράιδα εκείνη η αδικοχαμένη και να σουλατσάρει στις τσιμεντένιες όχθες;
η φωτογραφία από την συναυλία των Στέρεο Νόβα στο ΚΠΙΣΝ είναι του Κώστα Καραβοκύρη
