Κάποτε λεγόταν ότι οι πεταλούδες ζούνε μια μέρα. Θα ήθελες να ζήσεις εκατό χρόνια σαν κάμπια ή μονάχα μια μέρα σαν πεταλούδα; Not. Δύο μορφές αρχετυπικές στον καμβά του Βασίλη Κρέλιου, σ’ έναν ζωγραφικό χώρο ενός φορτισμένου χρωματικού ιδιώματος. Πρόκειται για τελετή διάβασης: το καφκικό πλάσμα μεταμορφώνεται ώστε να σωματοποιήσει μια κατάσταση αλλοτρίωσης και συνάμα να ελευθερωθεί από αυτήν, βρίσκεται εν αναμονή της τελικής διεξόδου που είναι ο θάνατος όχι ως παύση άλλα υπόσχεση ενός λιβαδιού πέρα από τη σπάνη της γύρης. Η πεταλούδα γίνεται έκλαμψη της διεξόδου, μια ουτοπική μορφή με τις κεραίες να πιάνουν σήματα δυστοπικά από τον ιστορικό χρόνο, ρωγμή και φαινομενική εντελέχεια, σχηματοποιείται σ’ ένα νέο γίγνεσθαι με τρόπο που φέρει το τραύμα της, τραύμα που υπήρξε μακάβρια χαρούμενο μέσα στην προσμονή του, πάθος και πόθος εμβάπτισης σ’ ένα άχρονο όλον, το οποίο ωστόσο θέλει τσαμπουκαλεμένα να βιωθεί χρονικά / τα πύρινα μάτια της δαιμονικά, φλογίζονται από το βάρος του πεπερασμένου και τη ρήξη με αυτό, θαμπή ακόμη ασυνέχεια, ένας κόσμος που δεν έχει ιχνηλατήσει, υπερφυσικά κοντά και μακριά, το περίγραμμα της μεταμορφωμένης υποκειμενικότητας εξακολουθεί να είναι κλειστό προς το όλον του φόντου απόπειρας καταβύθισης σε μια εξωγλωσσική άβυσσο παρηγορίας, το μη προσεγγίσιμο υποφώσκει μια δόνηση αναταραξιμότητας, μετεωρίζεται μεταξύ της πραγμάτωσης και της απομυθοποίησης της διαφυγής. Μια τραμπάλα λαχτάρας παιδικότητας και βίαιης ενηλικίωσης ~ η στιγμή της άρσης των μορφών βρίσκεται εκτός της ζωγραφικής επιφάνειας, αν είναι ελπιδοφόρα ή ματαίωσης του επιθυμητικού, απαντάται με άρνηση κλεισίματος της διερώτησης – στο 90′ δεν έχει μπει γκολ, (η τέχνη) κρίνεται στην παράταση όταν μια διακοπή ρεύματος κλείνει το κύκλωμα αναμετάδοσης.
