Μια από τις ομορφότερες και ποιητικότερες σκηνές στον παγκόσμιο κινηματογράφο από την ταινία «Throw Away Your Books, Rally In The Streets» του αδιανόητου και αμίμητου Shûji Terayama από το μακρινό 1971. Ένας εμβόλιμος μονόλογος στη μέση της ταινίας γεμάτος πρώιμη εικαστικότητα σε μουσική των Tokyo Kid Brothers. Η μετάφραση είναι προσωπική και πρόχειρη. Αλλά νομίζω δεν έχει σημασία.
«Η ομολογία ενός κεκέ»
Γεννήθηκα στην Κορέα και μεγάλωσα στην Ιαπωνία.
Προκειμένου να μιλάω χωρίς να κεκεδίζω επέλεγα μόνο λέξεις
που μπορούσα να πω ολόκληρες
και τις έβαζα σε σειρά.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές
να λέω πράγματα που δεν τα εννοούσα πραγματικά.
Όταν ήμουν στο Δημοτικό υπήρχε στην ύλη ένα απόσπασμα που έλεγε:
«Μετάφερε τον ήλιο στο κέντρο της καρδιάς σου σαν ένα κόκκο».
Όμως δεν μπορούσα να εκφέρω τη λέξη «κόκκος».
Έλεγα συνέχεια «κο-κο-κο».
Έτσι μου βγάλανε στο σχολείο το παρατσούκλι «κότα».
Οι γιατροί μου έλεγαν πως αν τραγούδαγα συνεχιζόμενα θα γιατρευόταν το κεκέδισμα.
Το προσπάθησα μάταια εκατοντάδες φορές.
Το κεκέδισμα είναι μια ιδεολογία.
Ο ήλιος κεκεδίζει όπως ανατέλλει ανάμεσα στα κτίρια.
Η 5η συμφωνία του Μπετόβεν κεκεδίζει.
Η ειρήνη στο Βιετνάμ κεκεδίζει σε όλη την καμένη γη.
Τα σύννεφα τραυλίζουν πεζοπορώντας.
Το θαλάσσιο πέρασμα της Κορέας είναι ένα τραυλό σύνορο.
Το έχεις παρατηρήσει;
H διαταγή και η υπακοή είναι έννοιες ευθύγραμμες.
Όμως ο ήλιος κεκεδίζει.
Η καρδιά κεκεδίζει.
Τα αντιστασιακά κινήματα κεκεδίζουν.
Κεκεδίζουν και κραυγάζουν.
Εγώ είμαι απλώς
ένας ντροπιασμένος κεκές.
Εγώ,
ένας ντροπιασμένος κεκές.
Αλλά είναι επειδή κεκεδίζω
που αναμασώ τις λέξεις σωστά.
Από το ίδιο μου το στόμα.
Τις λέξεις μου.
ΥΓ: Λίγο πριν το τέλος της συγκεκριμένης ταινίας (1:58:26), σε μια εξίσου συγκλονιστική στιγμή, ακούγεται ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Το ψωμί ‘ναι στο τραπέζι» σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη και σε ερμηνεία της Σούλας Μπιρμπίλη. Το γεγονός σε ξαφνιάζει ευχάριστα και σε κάνει να απορείς πώς το ιαπωνικό άντεργκράουντ κατάφερε να επικοινωνήσει με την ελληνική μουσική πραγματικότητα. Αλλά αυτό είναι το σύμπαν του Shuji Terayama: Ένα υπαρξιακό αίνιγμα.
