Ο Γιασίν, ο μάρτυρας, αναπολεί από τον ουρανό τη ζωή του στο Σίντι Μουμέν, την παραγκούπολη στα προάστια της Καζαμπλάνκα που υπήρξε ο τόπος όπου έζησε τη σύντομη ζωή του. Ένας τοίχος χωρίζει το Σίντι Μουμέν από την κανονικότητα. Αδιαπέραστο σύνορο ενός τόπου όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν αποψιλώνοντας σκουπίδια, στήνοντας σπιτικά από λαμαρίνες και παίζοντας ποδόσφαιρο που είναι η μοναδική στιγμή λάμψης για τους πιτσιρικάδες της απόγνωσης. “Τα αστέρια του Σίντι Μουμέν” πλακώνονται στο ξύλο για το τίποτα, σνιφάρουν κόλλα, διαφεύγουν με μαστιχωτό χασίσι και κρατιούνται από το χέρι για να αγκιστρωθούν στη ζωή. Η χωματερή είναι η πατρίδα τους, τα σκουπίδια οι λόφοι και οι ακτές τους, ο θησαυρός και ο θάνατός τους.
“Όμως, στα πάντα μας συνηθίζουν οι τόποι μας, όπως στη μυρωδιά της σαπίλας και του θανάτου που μας έχει γίνει τόσο οικεία και που κολλούσε στο πετσί του καθενός μας. Κι αυτοί οι αγροί από πλαστικές σακούλες που ο αέρας τις κάνει να τραγουδούν, ενώ το συνένοχο σούρουπο μεταμόρφωνε τους λόφους των σκουπιδιών σε ατέλειωτες παραλίες”.
Ο Μαχί Μπινεμπίν σου δίνει άδεια εισόδου στο Σίντι Μουμέν από την πρώτη σελίδα. Δεν αργείς να ακούσεις τον εκκωφαντικό θόρυβο των βυτιοφόρων που αδειάζουν την πραμάτεια τους και να μυρίσεις την αποσύνθεση. Ακούς τα χαμίνια που ξεδιαλέγουν τους λόφους των σκουπιδιών, την Γιέμμα να ξυλοφορτώνει τους γιούς της όταν την παρακούν, μυρίζεις το ταγκιασμένο βούτυρο που βουτάει το ψωμί της η Ταμού για να θρέψει το παιδί της και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το Σίντι Μουμέν ήταν πάντα εκεί, είναι ακόμη εκεί.
“Η πείνα απλώνει τα πλοκάμια της, σφίγγει τους λαιμούς μέχρι την ασφυξία, αλλά δεν σκοτώνει στο Σίντι Μουμέν, γιατί οι άνθρωποι μοιράζονται το λίγο που έχουν. Γιατί ορκίστηκαν αμοιβαία πίστη στην κοινή τους απόγνωση”.
Η τζιχάντ συστήνεται ήπια προσφέροντας προοπτική στη ζωή πίσω από τον τοίχο, προστασία και ένα αξιοπρεπές πιάτο φαί. Σπουδή στη δικαιοσύνη που εκπορεύεται από ψηλά. Υπέρβαση πνευματική από μια πραγματικότητα που το μόνο της πρόσωπο είναι η απόγνωση. “Τα αστέρια του Σίντι Μουμέν” θα μυηθούν, θα εξαγνιστούν και θα ορμήσουν σαν άγγελοι εκδικητές για να αλλάξουν τον κόσμο καλωσορίζοντας τον θάνατο σαν φίλο από παλιά και προσφέροντας τον όλεθρο σαν ελπίδα.
“Ήμαστε καθαροί και αξιοπρεπείς και οι προσδοκίες μας είχαν απήχηση στα άγια πνεύματα. Είχαμε ανοίξει την πόρτα στο Θεό και είχε εισχωρήσει μέσα μας. Τέλος οι αγώνες για το τίποτα, τέρμα στην καταθλιπτική ζωή πάνω στις ακαθαρσίες των απίστων”.
Ο Μαχί Μπινεμπίν ξεδιπλώνει το βαρύ σεντόνι της οργής, το υφασμένο από φόβο, αναζήτηση αξιοπρέπειας και άγνοια. Ο Γιασίν κοιτάει από ψηλά το Σίντι Μουμέν και θρηνεί για την αυταπάτη που ξόδεψε τη ζωή του, για τους ανθρώπους που αγάπησε και άφησε πίσω του, για τον έρωτα που δεν πρόλαβε να του δοθεί.
O Μahi Binebine είναι Μαροκινός ζωγράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Μαρακές όπου και επέστρεψε το 2002 ύστερα από το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη όπου σπούδασε και δούλεψε. Έργα του φιλοξενούνται στο μουσείο Guggenheim. Έχουν εκδοθεί δέκα βιβλία του μέχρι σήμερα.
Mahi Binebine
Τα αστέρια του Σίντι Μουμέν
Μετάφραση Έλγκα Καββαδία
Εκδόσεις Άγρα 2016
