Μερική ηλιακή έκλειψη της 11ης Αυγούστου σ΄ έχουμε προβάρει και σε ξέρουμε από στήθους όλη. Ξέρουμε προ πολλού, σαν την προπαίδεια, την αγρύπνια και σαν επιβάτες με βιβλίο ανοιχτό την προωθούμε. Ρουά στην λεύκα [κάρτα ταρώ: ο Κρεμασμένος] δήθεν in progress «παρασύρουμε το καθημερινό στην πρόζα χάριν της ποίησης / παρασύρουμε την πρόζα στην ποίηση χάριν της μουσικής». Όταν το τέλος πλησιάζει δεν μένουν πια οι αναμνήσεις εικόνων• μένουν μόνο λέξεις. Λέξεις δάνειες και ακρωτηριασμένες λέξεις, λέξεις άλλων, να ποια είναι η ισχνή ελεημοσύνη που μας άφησαν οι δύο προηγούμενες εκλείψεις του φετινού καλοκαιριού. Τίποτα δεν μπορούσε να εννοηθεί ως υπαρκτό εάν δεν έμοιαζε με κάτι άλλο, όμως και τίποτα δεν μας ενέπνεε να παραμείνουμε πλάι στον άλλο. Κυβερνούσε την πόλη μας κάτι που ίσως να το ορίζαμε ως ανάμνηση αναμνήσεων: δεν έλειπαν ούτε η πράξη ούτε η σκέψη [κάρτα ταρώ: δύο των ξιφών], μόνον που ήταν ένα και το αυτό. Είχαμε δει να διαθλάται η σκιά του πράγματος που ήταν ίσκιος κι αυτό το ίδιο – ή έτσι έμοιαζε. Στην πραγματικότητα, κοιτούσαμε δυο φορές την ίδια σκακιέρα – τη μια φορά προσηλωμένοι στα μαύρα, την άλλη στα λευκά. Όμως η παρτίδα που κάναμε πως δεν βλέπαμε είχε ξαναπαιχτεί –πολύ παλιά• και το δίχτυ που σχηματίζουν τα τετράγωνά της είναι η μόνη εικόνα που μπορεί να έχει ο χρόνος (δηλαδή η λήθη). Αποχρώσεις, αλλοιώσεις, μετατονισμοί, στροβίλισμα ενός κόσμου που «δεν πλάστηκε από σκόνη» -του κόσμου όπου το κείμενο οφείλει ν΄αληθεύσει και που είναι αυτός που στέκει μπρος στα μάτια μας κι όμως, για να τον δούμε, πρέπει ν΄ανακληθεί–, λεπτομέρειες που αφηγούνται το κωμικό τέλος του• όλοι ξέρουμε πως η νοσταλγία ξυπνά από τα φευγαλέα και τα ασήμαντα. Αν ξετυλίξουμε νοερά, για τελευταία φορά, ολόκληρη αυτή τη χορογραφία με τον ίδιο τρόπο που μπορούμε με άμμο, πέτρες και κοχύλια (στ΄αυτί μας) ν΄αφηγηθούμε τη θάλασσα τότε και τα ονόματα θα πάψουν να είναι σκιές στους τοίχους ενός δωματίου. Tο κάθε τζάμι [κάρτα ταρώ: δέκα πεντάκτινο] άλλο φεγγάρι θα φωτίσει. Ταύροι, Λέοντες, Σκορπιοί και Υδροχόοι – στοιχηθείτε! Αυτή η πληροφορία σας εξασφαλίζει, αναμφίβολα, το προβάδισμα. Το αποκαλούν Past life memory syndrome: ναυαγισμένα πλοία κρύβουνε θησαυρούς, κρύβουν όμως, επίσης, πρωτίστως, τη θέση τους. Οι υπόλοιποι Υπερσελήνιοι εξασκηθείτε στο να κάνετε, πάνω στις μύτες των παπουτσιών σας, στροφή 361ο μοιρών (ΑΚΡΙΒΩΣ 360ο μόνον ο Θεός μπορεί να κάνει). Πιο σβέλτα! Λευκό πρωί μες΄απ τα πιόνια πλησιάζει ∴
Θραύσματα γραφής: Μπορίς Παστερνάκ, Γιώργος Κοροπούλης, Ευγένιος Αρανίτσης, Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
Κωδικός μύησης
