Παρασκευή βράδυ, από νωρίς μαζεμένος νεαρόκοσμος, γωνία Κακουργοδικείου και Αγίας Ελεούσης στο Μοναστηράκι. Αριθμητικά, τα αγόρια υπερέχουν αισθητά. Τα περισσότερα είναι γύρω στα είκοσι. Όταν γεννιούνταν, εγώ είχα τη σημερινή τους ηλικία. Τι δουλειά έχω ανάμεσά τους;

Είναι η χαρά και η προσμονή του καινούργιου – ή του ανανεωμένου -, που μ` έφερε εδώ. Απόψε μαζευτήκαμε για να ακούσουμε τους νέους ράπερς, που κάνουν ήδη θραύση στα ψηφιακά μέσα. Τα κομμάτια τους έχουν περισσότερη μελωδία από αυτά που έχουμε συνηθίσει να κατατάσσουμε στη ραπ, αλλά από το στίχο λείπει η πολιτική – κοινωνική αιχμή, κι ίσως να είναι καλό αυτό, γιατί με τόση επιρροή που έχει η ναζιστική οργάνωση σ` αυτές τις ηλικίες, μπορεί να ακούγαμε τα ανήκουστα.

Πέρα από την κοινή ηλικία, άλλη ομοιογένεια δεν παρατηρείς εύκολα στο κοινό. Μόνο ίσως μια προτίμηση για τις φόρμες adidas, μπλε με τρεις λευκές ρίγες, καθώς και παντελόνια που στενεύουν κάτω από τα γόνατα.

Μετά από αδικαιολόγητη αναμονή μιας ώρας, αρχίζει η συναυλία. Το κοινό υποδέχεται με ενθουσιασμό τους καλλιτέχνες, που ο ένας μετά τον άλλο παρουσιάζουν τα τραγούδια τους. Τέτοιον ενθουσιασμό έχω έξι χρόνια να ζήσω, από τότε που ο σχωρεμένος ο Παντελίδης έκανε τα πρώτα του βήματα στις μεγάλες πίστες. Όπως για κείνον, έτσι και γι` αυτούς εδώ τους ράπερς, θεωρώ ότι η μουσική τους είναι λαϊκή. Δεν είναι μόνο η θεματολογία και η απεύθυνση λαϊκή, αλλά και αρκετά μελωδικά θέματα θα τα `λεγα λαϊκά- ας ακουσθεί, για παράδειγμα, προσεκτικά η εκφορά της λέξης «δακτυλοδεικτούμενος» στο «Ξέρω, μάνα» του Saske, και θα γίνει αντιληπτή η βυζαντινή καταγωγή της. Κάποιες προτροπές του στυλ «είστε έτοιμοι να τα γαμήσουμε όλα;» θυμίζουν την Πάολα πριν την καθαρίσουν με «στην υγειά μας ρε παιδιά», όταν κραύγαζε «της πουτάνας γίνεται!». Οι στίχοι μιλάνε κυρίως για σεξ και λεφτά. Μπορεί να μην έχουν κάποια σαφή ταξική τοποθέτηση, να απέχουν πολύ από το να χαρακτηρισθούν πολιτικοί, αλλά νιώθεις ωραία όταν ακούς το στίχο «Θέλω τα λεφτά του Μαρινάκη».

Κάποια στιγμή το κοινό χωρίζεται στα δύο, όπως χώρισε στα δύο κι ο Μωυσής τη θάλασσα, και εισβάλλει με τη μηχανή ο ILLeOo. «Τελετή μοτοσυκλέτας!» σκέφτομαι τον τίτλο του Χρονά. Η καμένη βενζίνη και η απαλή μυρουδιά του χασισιού ανεβάζουν την αδρεναλίνη.

Ο πιο σταρ απ` όλους πρέπει να είναι ο Saske – ίσως να `ναι βέβαια δική μου γνώμη. Ξεσηκώνει αμέσως τον κόσμο με το κομμάτι του «Ξέρω, μάνα». Τριάντα χρόνια πριν, κάτι παιδιά από το Πέραμα λέγανε «Άκου, μάνα». Τι γνώμη να `χουν άραγε όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες, καλλιτέχνες και κοινό, για τους Active Member;

Στη σκηνή ξεχωρίζει κι ένας guest, ο Hawk above the hood. Μαθαίνω ότι έπαιξε πρόσφατα στο Gagarin κι έγινε το αδιαχώρητο.

Το μόνο που δε μ` αρέσει αυτή τη βραδιά είναι που με προτροπή των καλλιτεχνών το κοινό φωνάζει ρυθμικά τη φράση «off beat», όπως στις συναυλίες των Active Member φωνάζουν «low bap». Μόνο που το low bap είναι μουσικό ρεύμα, ενώ «off beat» είναι το όνομα της εταιρείας που μαναντζάρει τους καλλιτέχνες. Η νέα ραπ προς το παρόν δεν έχει όνομα, έχει όμως ρεύμα.

ΥΓ. Τη γνωριμία μου με τη σκηνή των νέων ράπερς οφείλω στις εκπομπές και τα κείμενα του M.Hulot.