Πώς γίνεται; Ο τελευταίος κύκλος του Game of Thrones προσφέρει σε μεγάλες δόσεις όσα λάτρεψαν οι τηλεθεατές όλα αυτά τα χρόνια: μάχες μακράς διάρκειας, συνωμοσίες, κορυφαίους σκοτωμούς και τους δράκους επιτέλους να πρωταγωνιστούν. Όμως πώς γίνεται και το τηλεοπτικό κοινό διαμαρτύρεται; Γιατί κατηγορεί τους σεναριογράφους; Τι συνέβη και οι fan χάσανε την πίστη τους στην αίγλη της πιο παγκοσμιοποιημένης σειράς που έχει υπάρξει ποτέ; Διότι τα περιθώρια στένεψαν. Τα είδωλα κατέρρευσαν. Το παιχνίδι του θρόνου την ύστατη στιγμή κρίθηκε στην δίψα του τριερικού ολέθρου. Η απόλυτη εξαπάτηση. Ο δράκος έγινε σύμβολο ενός πολιτικού ρεαλισμού. Το όνειρο προσγειώθηκε αιφνίδια στον αεροδιάδρομο μιας αμερικανικής βάσης. Το ρευστό ιστορικό πλαίσιο έλαβε τωρινή γεωγραφία. Η σειρά, απελευθερωμένη από το άγχος της συνέχειάς της, απέκτησε μια υπέρμετρη πολιτικότητα. Το μήνυμα σαφές: εξολοθρεύστε τους θεατές σε όλο το King’s Landing. Γιατί δεν υπάρχει λίγο πόλεμος, όπως σας είπαν. Υπάρχει μόνο πόλεμος. Και είναι το συστατικό των αιώνων μας. Ολοκαύτωμα και Χιροσίμα. Το θέαμα ως μπούμερανγκ. Κι έπειτα την είπαν Mad Queen για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Όχι, φίλε μου. Είναι μια βασίλισσα που συνειδητοποίησε τον ιστορικό της ρόλο. Πώς αλλιώς; Η δίψα για εξουσία είναι πάντα απάνθρωπη και ανεξέλεγκτη με όποιο προσωπείο κι αν εμφανίζεται. Ο εξουσιαστής λογοδοτεί μόνο σε δαίμονες. Έτσι διδάσκει ο δαρβινισμός του πολιτισμού: υποταγή. Κι οι θρόνοι θα στάζουν εκδίκηση και τίποτε άλλο. Δέξου την ήττα των προσδοκιών σου κι άσε τους σεναριογράφους ήσυχους, που τόλμησαν να πουν πως η προϊστορία συνεχίζεται όσο κι αν προοδεύουν τα εφέ.

Ντρακάρις οι πτωχοί τω πνεύματι.

 

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ