Η Αθήνα τον Αύγουστο είναι καμίνι
χωρίς φωτιά. Γυρνάει μανιβέλες
κι απ’ το υπογάστριο
φυτρώνουν ανεμιστήρες
που δουλεύουν καθημερινά
εκτός από Τετάρτες
Η Αθήνα τον Αύγουστο περιμένει
καρτερικά το λεωφορείο
που δεν έρχεται ποτέ
«βρίσκεται στη Θησέως με αλάρμ
γιατί ο οδηγός κλαίει»
μας ενημερώνει η ηλεκτρονική πινακίδα
Ποιος ξέρει το γιατί
Ίσως επειδή κανείς δεν του ευχήθηκε
Καλή έξοδο
ή
ίσως επειδή
η Αθήνα τον Αύγουστο είναι πρόστυχη
σαν αυγό τηγανητό. Είναι Πλακωτό για έναν
στο μπαλκόνι. Παίζεις με τον εαυτό σου
και σε κερδίζεις, σου πιάνεις τη μάνα
σου τη γαμάς
σου τρως παγωτό οικογενειακό
χωρίς οικογένεια, σου κάνεις
τατουάζ στα μπρατσάκια
τον Αύγουστο στην Αθήνα
που οι τοίχοι παχαίνουν
και το ταβάνι
κάθε στιγμή
είναι ακριβώς
εκεί που πρέπει
Όπως ο Παρθενώνας
εκεί που πρέπει
για να φέγγει σαν σαλόνι επαρχίας
τη μεγάλη μέρα και τη μεγάλη νύχτα
που θα χάσει τον υμένα
η λευκή γεροντοκόρη
Κι είναι οριστικό
Η Αθήνα τον Αύγουστο
στάζει όλη της την αγάπη
απ’ τις πληγές του τοξικομανή
που κάθεται στο βαγόνι
δίπλα από Σουηδέζες που μυρίζουν
all inclusive αντηλιακό
Γιατί η Αθήνα τον Αύγουστο είμαι εγώ
που ακούω στα σπλάχνα μου «βοήθεια»
και βουτάω αμέσως στην κοιλιά μου
Μα δεν τα καταφέρνω να σε σώσω
Ένα flying dolphin εμφανίζεται
πριν προλάβω ν’ ανεβώ στην επιφάνεια
και με διαμελίζει
Εμένα
το ναυαγοσώστη της Πατησίων
που ήθελα να ήμουν καράβι
τον Δεκαπενταύγουστο
για να έχω εκατό τοις εκατό πληρότητα
Και έτσι όπως μπήκα επιστρέφω
απ’ την κοιλιά μου στο δωμάτιο
Κι είναι πια οριστικό
Χωρίς φλαμίνγκο φουσκωτό
θα τρώω και θα φτύνω
κουκούτσια στον ανεμιστήρα
με την υποψία πως
η Αθήνα τον Αύγουστο
είναι οι παραλίες των Άλλων
.
.
συνεργατικό ποίημα του Σαμσών Ρακά με τον Αρτέμη Μαυρομμάτη
