Έχω να καπνίσω τέσσερις ώρες. Επίτηδες. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να μπω στο μυαλό ενός φανατικού αντικαπνιστή. Να δω πώς σκέφτεται. Τα συμπεράσματα ήταν σοκαριστικά.
Είδα έναν άνθρωπο που επιζητά την καριέρα και εμφορείται από αξίες κοινωνικής ανόδου. Είδα έναν άνθρωπο που παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά και πιστεύει σε μεθόδους αυτοβελτίωσης. Είδα έναν άνθρωπο δοσμένο στον ατομισμό του, ικανό για όλα και με μια αφελή ροπή στην πλεκτάνη, μόνο όμως αν χρειαστεί.
Είδα έναν άνθρωπο που έχει ακίνητα στην κατοχή του ενώ πιστεύει πως είναι κοινωνικά ευαίσθητος επειδή κάνει ανακύκλωση. Μάλιστα, έχει φάει μια φορά φαλάφελ στην Πλατεία Βάθης και από τότε λέει στους φίλους του πως το αγαπημένο του φαγητό είναι το φαλάφελ στην Πλατεία Βάθης.
Είδα έναν άνθρωπο σε σύγχυση καθότι η ζωή του βρίσκεται σε διάσταση με το πνεύμα του. Έκανε απονεύρωση στις ριζοσπαστικές ιδέες του για να δικαιολογήσει τη μικροαστική ζωή του. Το γεγονός τού δημιουργεί νευρώσεις. Δεν είναι και εύκολο να αντικρίζει τους αγαπημένους του φιλοσόφους με ένα τσιγάρο στο στόμα. Κάποιοι από αυτούς έφτασαν στο σημείο να ρωτάνε τους πωλητές στα βιβλιοπωλεία αν κάπνιζε ο Πόε πριν αγοράσουν το Κοράκι του.
Γενικά, είδα έναν άνθρωπο που χαίρεται να πηγαίνει για ψώνια με σκοπό να καταπολεμήσει την ψυχική φτώχεια του. Φυσικά ζητάει πάντα απόδειξη. Δεν τον κακολογώ. Απλά τον παρατηρώ να θέλει να υπάρξει αλλά να μην ξέρει το πώς ακριβώς. Ένας φόβος θανάτου έχει διαλύσει τη διαύγειά του.
Αγωνιώ μαζί του γιατί αντίκρισα έναν άνθρωπο που πιστεύει στην έννοια του πολίτη και απολαμβάνει με κάθε τρόπο το ότι ανήκει στην πλειοψηφία. Την αναζητάει με μανία. Και ποτέ του δεν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο η έννοια της πλειοψηφίας να ομοιάζει επακριβώς με την έννοια του μπούλινγκ. Πολλοί ενάντια στους λίγους. Πάταξη της μειοψηφικής σκέψης. Το ενδεχόμενο μιας λύσης που να ικανοποιεί και τις δυο πλευρές, τις εκάστοτε δυο πλευρές, χωρίς τον ολοκληρωτισμό τής μιας από την άλλη, είναι πέρα από τα όρια της τωρινής αντίληψής του.
Τον άκουσα, επίσης, να λέει πως η δημοκρατία είναι το τελειότερο πολίτευμα που θα υπάρξει ποτέ και πως σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής ιστορίας. Και κάπου εκεί με τρόμαξε. Άναψα αμέσως τσιγάρο γιατί συνειδητοποίησα πως δεν κοιτούσα απλώς έναν άνθρωπο, έβλεπα ολόκληρη την εποχή που επελαύνει και ζητάει αποστείρωση του πνεύματος. Και πεινάει για νοσοκομειακή σκέψη. Και διψάει για φαρμακευτικά γλωσσόφιλα. Και χαϊδεύει συνταγογραφημένα πάθη.
Τελικά, για να μην σας πουλήσω και φούμαρα, δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως είδα τον σωστό άνθρωπο. Άλλωστε ελάχιστη σημασία έχει. Καμία για την ακρίβεια. Περισσότερο τα έγραψα αυτά για να δείξω πόσο εύκολο είναι να στιγματίζεις ανθρώπους από τη μια στιγμή στην άλλη, επειδή απλώς κάποιοι θέλουν να απολαμβάνουν το τσιγάρο τους πίνοντας ένα ποτό ή επειδή κάποιοι θέλουν να απολαμβάνουν το ποτό τους άνευ τσιγάρου.
