Σήμερα το απογευματάκι αποφασίζω να βγω από το σπίτι και να πάω να αγοράσω τσιγάρα από το περίπτερο. Γάντια, μάσκα, στολή του superman που βρήκα πρόχειρη στην ντουλάπα, εξοπλισμός πλήρης.
Για λόγους προφύλαξης, αν και παραπάνω από συνεπής στις οδηγίες των γιατρών, αποφεύγω το ασανσέρ και κατεβαίνω από τις σκάλες. Είναι ευκαιρία για λίγη γυμναστική, βοηθάει ότι μένω στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας, μη σωθώ από τον ιό και πεθάνω χολιστερινιασμένος.
Για ψυχική ανάταση, εννοώ για να διώξω τις μαύρες σκέψεις που με κατακλύζουν αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, μετράω τα σκαλοπάτια, συνδυάζοντας το μέτρημά τους με τις πληροφορίες για τα όρια της άσκησης που δίνουν οι γιατροί για την καλή λειτουργία της καρδιάς.
Κατεβαίνοντας τα μετράω και τα βρίσκω τριάντα δύο. Πηγαίνω στο περίπτερο, αγοράζω πέντε πακέτα τσιγάρα, δεν μπορεί να μου δώσει περισσότερα, υπάρχει ένα άτυπο πλαφόν, δεν ξέρει κανείς τι μας ξημερώνει αύριο με τόσους περιορισμούς, με νουθετεί ο περιπτεράς, κι επιστρέφω. Ανεβαίνοντας τα μετρώ ξανά και τα βρίσκω τριάντα ένα. Παράξενο σκέφτομαι, κάπου θα έκανα λάθος, κατεβαίνοντας ή ανεβαίνοντας. Μπαίνω στο διαμέρισμα, ανάβω τσιγάρο και φτιάχνω καφέ. Στο μυαλό μου τριγυρίζει το μέτρημα των σκαλοπατιών. Δεν μπορώ να ησυχάσω κι αποφασίζω να βγω να τα ξαναμετρήσω. Φοράω ξανά γάντια, μάσκα, στολή του superman, δεν ξέρεις καμιά φορά μπορεί να συναντήσω κάποιο ένοικο στη σκάλα, που δυστυχώς θα αναπνέει και υπάρχει πιθανότητα να με μολύνει, κατεβαίνω και αρχίζω να μετράω μεγαλοφώνως, για να μην αποσπασθεί η προσοχή μου από κάτι άκαιρο και ασήμαντο, μπροστά στον στόχο που έχω βάλει. Τριάντα δύο. Ωραία, λέω, συμφωνούμε. Αρχίζω να τα ανεβαίνω, περισσότερο προσηλωμένος, κυρίως όμως ψύχραιμος, μη με πιάσει κανένας πανικός, τέτοιες μέρες είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Τριάντα ένα. Όχι δεν θα με καταβάλλει εμένα η απομόνωση, εγώ έχω συνηθίσει τη μοναξιά, είμαι από επιλογή μονήρης, έχω δώσει διαλέξεις επί διαλέξεων για τα οφέλη της μοναχικότητας σε φίλους και συναδέλφους, δεν με έχουν χαρακτηρίσει άδικα μονόχνωτο και εγκεφαλικά περιορισμένο.
Να ζητήσω βοήθεια από κάποιο ένοικο της πολυκατοικίας είναι δύσκολο, γιατί πρώτον δεν ανοίγει κανείς την πόρτα του τέτοιους καιρούς, δεύτερον αν με δει να του ζητάω βοήθεια με αυτή την εμφάνιση, γάντια, μάσκα και στολή του superman, κι αν προλάβω, στην υποθετική περίπτωση, να του εξηγήσω το λόγο που ζητώ να με βοηθήσει, δεν ξέρω πως θα μου συμπεριφερθεί. Λέω να κάνω μια ακόμη μία προσπάθεια, ελπίζοντας να μην συναντήσω κανένα ένοικο να ανεβαίνει ή να κατεβαίνει τις σκάλες, γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες, αν και ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια.
Ευτυχώς, ακόμη κι ο διάβολος φοβάται μήπως μολυνθεί, κι έχει περιορίσει τα ποδάρια του, κι ανεβοκατεβαίνω τα σκαλοπάτια άλλες πέντε φορές, δίχως να συναντήσω κανένα, με τα ίδια αριθμητικά αποτελέσματα. Τριάντα δύο σκαλοπάτια κατεβαίνοντας, τριάντα ένα ανεβαίνοντας. Νοιώθω εξαντλημένος, έχω ανεβοκατεβεί 441 σκαλοπάτια (224 κατεβαίνοντας, 217 ανεβαίνοντας), σταματώ την προσπάθεια, επιστρέφω στο διαμέρισμά μου, βάζω τη στολή του superman να πλυθεί στο πλυντήριο, πετάω γάντια και μάσκα σε ξεχωριστό κάδο απορριμάτων, κάνω μπάνιο, βγαίνω χαλαρωμένος και ξεκούραστος, βάζω μια γερή δόση ουίσκι, ανοίγω το στερεοφωνικό κι ακούω Brad Mehldau.
Ψυχραιμία, αύριο είναι μια άλλη μέρα, ακούω τον εαυτό μου να μονολογεί.
.
