Αρχές της καραντίνας ξέμεινα από ίντερνετ. Έχω έναν επιτραπέζιο ηλεκτρονικό υπολογιστή, που μου χρησιμεύει κυρίως ως γραφομηχανή, τηλέγραφος και τζουκ-μποξ. Μια μέρα ακούω ένα μικρό μπαμ, και σβήνει. Παίρνω, και μου λένε μάλλον το τροφοδοτικό κάηκε. Δεν πειράζει. Μικρό το κακό. Τ’ άφησα έτσι. Απομονώθηκα.

Από ενημέρωση, τίποτα. Την τηλεόραση την ξέχασα στον άλλο αιώνα, ράδιο δε βάζω, εφημερίδες δεν παίρνω, ταμπλέτες κι εξυπνόφωνα δε χαϊδεύω. Σκασμός οι opinion makers, σκασμός οι influencers. (Παλιά λέγαμε «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι».)

Μιλούσα με γειτόνους απ’ το μπαλκόνι και με λιγοστούς ανθρώπους στο τηλέφωνο. Απ’ αυτούς μάθαινα τι έλεγε ο γιατρός που βγαίνει κάθε απόγεμα και μας βαράει την καμπάνα.

«Βγήκ` ο χότζας στο τζαμί;»
«Βγήκε, βγήκε!»
«Τι μας είπε;»
«Το και το.»
«Α, εντάξει.»

Αυτά τα νέα. Ησύχασα δυο βδομάδες. Μα χρειάστηκα γραφομηχανή και τζουκ-μποξ και φώναξα το Μανώλη να μαστορέψει το μηχάνημα.

Ωφέλιμη ήταν η απομόνωση. Μ’ έφερε κοντύτερα σ’ αυτόν που ήμουν και σ’ αυτόν που θέλω να είμαι. Καθάρισαν τα μάτια μου, ανάσανε το κεφάλι μου, απλώθηκε το μυαλό μου. Μακάρι να το ζήσουν κι άλλοι αυτό. Όλοι να το ζήσουμε. Έστω και για λίγο. «Ν’ αφήσουμε χώρο στον εαυτό μας να σηκωθεί / να τεντώσει τα μπράτσα και ν’ ανασάνει», που λέει κι ο Σαραντάρης.

Να μαζέψουμε τις οθόνες σε μια λινάτσα, να τη δέσουμε μ’ ένα χοντρό σκοινί και να την κρεμάσουμε σ’ ένα δέντρο. Στο Δέντρο της Γνώσης. Να ελευθερώσουμε χέρια και βλέμματα, να σταθούμε στα πόδια μας, να κοιταχτούμε στα μάτια, να πεθάνουμε σαν άνθρωποι.