Ανηφορίζουμε έναν ψηλό λόφο που έχει γύρω γύρω θάλασσα όσο μπορεί να δει το μάτι. Στο δρόμο συναντάμε φίλους και γνωστούς, έχει πολύ κόσμο παντού, φαίνεται πως έχουν μαζευτεί εκεί για να παρακολουθήσουν κάποια εκδήλωση. Όλοι φοράνε καλοκαιρινά κοστούμια και καπέλα, αν και είναι σούρουπο. Στην κορφή του λόφου είναι απλωμένες πτυσσόμενες καρέκλες λες και είσαι σε θερινό σινεμά. Τα περιγράμματα των ανθρώπων είναι τόσο ευκρινή που μοιάζουν άδειοι, ζωγραφισμένοι στον αέρα με στυλό.
Κάποιοι κάθονται στις καρέκλες ενώ άλλοι χαζολογάνε σε παρέες, αράζουν στο γρασίδι, κοιτάζουν τριγύρω. Σιγά σιγά πέφτει το σκοτάδι και όλοι παίρνουν τις θέσεις τους. Καθόμαστε κι εμείς σε δυο καρέκλες, περιμένουμε να αρχίσει το σόου που δεν έχουμε ιδέα τι θα είναι. Μια φωνή μεταγλωτισμένου καρτούν ανακοινώνει στα μεγάφωνα πως σε λίγο θ’ αρχίσει η μεγάλη διπλή έκλειψη σελήνης. Διπλή έκλειψη σελήνης γίνεται όταν δύο φεγγάρια μπαίνουν το ένα μπροστά στο άλλο. Ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται από ένα αχνό ροζ φως και πάνω από τα κεφάλια μας εμφανίζονται τα δυο φεγγάρια, σα σκωροφαγωμένες πανσέληνοι. Πλησιάζουν αργά το ένα το άλλο κι όλοι κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα και μάτια γουρλωμένα. Όσο πλησιάζουν τα δαντελωτά σώματα των φεγγαριών, τόσο μας λούζει το φως τους. Είναι μια έκλειψη που φωτίζει αντί να σκοτεινιάζει. Κι όταν πια φτάνουν να αγγίξουν το ένα τ’άλλο, όλα γίνονται διάφανα. Το μόνο που φαίνεται πια πάνω στο νυχτερινό ουρανό είναι δυο δίδυμα ανθρώπινα πρόσωπα να ενώνουν τα χείλη τους σ’ένα φιλί που τα σπρώχνει με την απαλή του βία βαθιά το ένα μέσα στ’ άλλο. Οι δυο μορφές ανακατεύονται ώσπου γίνονται μία. Τώρα όλοι βλέπουν πως αυτό το παράξενο φεγγάρι που κρέμεται πάνω απ’τα κεφάλια τους είναι απλώς το άθροισμα των προσώπων εμάς των δυο. Μάτια κλειστά, οι άκρες των χειλιών αναποφάσιστες, ρυτίδες χαραγμένες σε διαστημική ελαφρόπετρα. Το ροζ μας χαμόγελο τους κάνει να δακρύζουν καθώς το φως του γκρεμίζεται πάνω τους. Ζεσταίνει το δέρμα τους και γδέρνει τις καρδιές τους.
Απόπειρα αναπαράστασης ενός ονείρου του Ιούνη
