1
Ακούω συχνά τη φράση «τέχνη του ποδοσφαίρου» και κάθε φορά σκέφτομαι πως είναι από τις πιο ύπουλες που έχουν υπάρξει. Αποκλειστικός σκοπός της είναι να αποδώσει στο ηλίθιο αυτό σπορ μια ποιοτική υπεραξία, και μάλιστα με έναν απόλυτα αγενή και υπεροπτικό τρόπο, καθώς κάθε φορά που ξεστομίζεται απονοηματοδοτείται η έννοια της αληθινής τέχνης, που ποτέ στην ιστορία δεν είχε σχέσεις με δεξιότητες και πανηγυρισμούς αλλά μονάχα με πνευματικότητα και μοναξιά.

2
Η δεξιότητα του ποδοσφαιριστή ειδωλοποιήθηκε σε αμιγώς καπιταλιστικές εποχές και εκφράζει αποκλειστικά το καπιταλιστικό πνεύμα της επιτυχίας. Σε 300 χρόνια από τώρα δεν θα εξυπηρετεί κανέναν σκοπό οπότε και το συγκεκριμένο σπορ θα παρακμάσει.

3
Η ντρίμπλα και ο ελιγμός μέσα σε ένα πειθαρχημένο πλαίσιο αποτελεί νοοτροπία επιβίωσης στην συμφεροντική κοινωνία.

4
Κάθε αγώνας ποδοσφαίρου μπορεί να κατανοηθεί ως ένα κατηχητικό υπέρ του κέρδους.

5
Αν μελετηθούν οι κινήσεις των παικτών έχοντας σβήσει την μπάλα μένει μια μιλιταριστική χορογραφία που υμνεί μελοδραματικά τον ομοερωτισμό.

6
Το ποδόσφαιρο είναι η προσπάθεια ενός θεαματικού κόσμου να παράγει επιφωνήματα σε δυστυχισμένους ώστε να καταπραΰνεται το απομαγεμένο συλλογικό ασυνείδητο.

7
Το κασέ του κάθε ποδοσφαιριστή είναι ανάλογο με τον βαθμό συγκινησιακής καθυπόταξης που παράγει στους όχλους.

8
Το θέαμα είναι εκ γενετής αυτοκαταστροφικό. Η πρόοδος του θεαματικού κόσμου θα καταλήξει στην οριστική αυτογελοιοποίησή του.

9
Το ακανόνιστο ποδόσφαιρο των παιδιών στις πλατείες είναι ο εχθρός του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, απλώς τα παιδιά δεν έχουν συνείδηση της πράξης τους. Γιατί αν είχαν θα ήταν σύμμαχοί του.

10
Σε έχει πετύχει ποτέ μπάλα καθώς περνάς από την πλατεία; Το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά. Σε αφήνουν να ορίσεις το παιχνίδι κι εσύ μαζί τους. Γιατί τα παιδικά μυαλά αποδέχονται την τυχαιότητα. Εχθρεύονται την ελεγχόμενη φαντασία. Δεν προδιαγράφουν την συγκίνηση. Κατανοούν το σύμπαν ως μια «πολλαπλότητα διαρκώς εξελισσόμενη».

11
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο υμνεί τον Αϊνστάιν, που ερμήνευσε την διάρκεια ως ένα μετρήσιμο διάστημα. Το πλατειακό ποδόσφαιρο προσεύχεται στον Μπερξόν, που αντιλήφθηκε την διάρκεια ως ένα μη μετρήσιμο διάστημα αλλά ως κάτι βιωμένο και εν δυνάμει χαοτικό. Ο πόλεμος που ξέσπασε έπειτα από την ιστορική συνάντησή τους στις 6 Απριλίου του 1922 στο Παρίσι, και λίγο πολύ μας καθόρισε όλους, δεν έχει ακόμα τελειώσει. Το παιχνίδι παίζεται περισσότερο από ποτέ.

®

Φωτογραφία εξωφύλλου: Juha  Helttunen – «come out and play»