Κατά τη διάρκεια μιας τυπικής καρδιολογικής εξέτασης ηχογραφώ αυτό που ο γιατρός αναφέρει ως ήχο του αίματος. Το αίμα δεν έχει ανοχή σε κανενός είδους αλλαγή ή αλλοίωση. Κάθε τέτοια ένδειξη μπορεί να είναι προβληματική, να επιφέρει επιπλοκές ή να αποβεί μοιραία. Το αίμα ρέει ως το απόλυτο copyright.
Ανακαλύπτω τυχαία στο ίντερνετ ένα βίντεο του Domenico Mangano με τίτλο EMPTY PAPER ATHENS, στο οποίο Έλληνες εικαστικοί απαντούν στο ερώτημα: “ποιο ήταν το πρώτο σου χαρτί, το πρώτο σου σχέδιο”. Επιλέγω μια από τις αφηγήσεις, η οποία απαντά στρεφόμενη εξ ολοκλήρου στην παιδική ηλικία. Στον κήπο της παιδικής ηλικίας. Αποσπώ λέξεις και φράσεις και τις τοποθετώ επάνω στον βόμβο του αίματος. Η μνήμη σε αντίθεση με το αίμα, υπόκειται σε πολλαπλές αλλοιώσεις. Έρχεται πάντα ως διαμεσολαβημένη αφήγηση, που διαρκώς μεταλλάσσεται. Το ήδη αλλοιωμένο αυτό υλικό, κατακερματισμένο πια, σε ένα νέο νόημα, χτυπά τις λέξεις του πάνω στο αίμα. Μια αναμέτρηση του “άκαμπτου” αναλλοίωτου με το εύπλαστο του φαντασιακού.
Κάπως έτσι προκύπτει το πρώτο ηχητικό που ηχογραφήθηκε με την φωνή της Όλιας Λαζαρίδου.
Ο κήπος στο αίμα, πράξη Ι
.
Ο κήπος στην αρχική αφήγηση χτύπησε κέντρο στο θυμικό μου. Ανασύρθηκε ο κήπος της δικής μου παιδικής ηλικίας κι έπειτα οι κήποι όλων μου των ηλικιών άρχισαν να εμφανίζονται και να γίνονται ένα πεδίο όπου η μνήμη σχεδόν με πυροβολούσε καταιγιστικά με εικόνες.
Άρχισε η περιπλάνηση σε κείμενα, σε εικαστικά έργα κι έφτασα να διατρέχω κήπους από το Άσμα Ασμάτων μέχρι το Dungeness και τον κήπο του Derek Jarman. Όλοι έχουν το ίδιο κοινό: την επιθυμία. Δεν υπάρχει κήπος δίχως επιθυμία, δεν υπάρχει κήπος δίχως άνθρωπο. Να αγαπάτε χωρίς έγνοια, έλεγε ο Jarman. Δεν υπάρχει κήπος δίχως αγάπη.
Κάπως έτσι δημιουργείται το δεύτερο ηχητικό. Στην ηχογράφηση με την φωνή της Όλιας Λαζαρίδου προστίθεται κείμενο με την δική μου φωνή. Εδώ αναπτύσσεται ένας παράδοξος διάλογος ή ίσως ακριβέστερα ένας μη διάλογος. Το ανοιχτό τραύμα αμύνεται αιχμηρά, ενώ παραδέχεται ότι υπάρχει ολόκληρο μέσα στη λύπη, για όλα όσα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς αλλά δεν είναι.
.
.
Ο κήπος στο αίμα, πράξη ΙΙ
.
Όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι παρά μια χειρονομία που εμφορείται από αγάπη, για τις μνήμες που καίμε, ή για εκείνες που αφήνουμε να μας πυρπολούν, μαχόμενοι ενάντια στο τελεσίδικο της απώλειας.
.
Ο κήπος
(ένα μαχαίρι μπηγμένο στη χαρά, ένα χέρι πνίγει τη λύπη)
να κρυφτώ
να πάρω
να κλέψω
να αφήσω τη φαντασία μου
πολιτείες ουτοπικές μού ανήκαν
έπαιξα / χρησιμοποίησα / μεγάλωσα
Ένα σφαγείο η ζωή σου. Αιμορραγούν τα χρώματα και πάντα εσύ ο ασπρόμαυρος σφαγέας.
ήθελα να ζήσω
Στο θάνατό σου θα σκεφτώ κυκλάμινα. Η πιο ανθρώπινη στιγμή σου, όταν αναζητούσες την ανθοφορία τους.
ήθελα να ζήσω
Έπειτα γινόσουν πάλι εσύ και τ’ άφηνες κομμένα να μαραθούν στα χέρια σου.
να κρύψω τους κόσμους αυτούς στις φυλλωσιές
Εκεί η λύπη μου να υψώνεται στη νιοστή των φύλλων.
Ο κήπος
Ιδέα και κείμενο: Υρώ Καζάρα
Φωνή: Όλια Λαζαρίδου-Υρώ Καζάρα
Επιμέλεια ήχου: Γιώργος Σκαλιδάκης
