AΠΟ ΤΟΤΕπου η θέα μου από το αμάξι του μπαμπά ήταν γεμάτη με υψωμένες οικοδομές και σκαλωσιές φασαριόζικες απ’ τα σφυριά του εκσυγχρονισμού μέχρι τα τωρινά χρόνια της ερήμωσης που η θέα μου από το λεωφορείο έχει γεμίσει «ενοικιάζεται» και «πωλείται», οι ίδιες ευχές ακούγονται κάθε αλλαγή του έτους. Υγεία κι ευτυχία. Άντε και κανένα «δημιουργία» από τους εναλλακτικούς τύπους. Μα έλα που λιγοστεύουμε κάθε χρόνο. Έλα που τα τραγούδια μας γίνονται πιο θλιμμένα από ποτέ. Κι όλο να αυξάνονται οι απώλειες στη ζωή μας. Κι όλο να μας σφίγγει τα ρουθούνια ο βάλτος της τέχνης και του πολιτισμού. Ας το πάρουμε απόφαση. Η υγεία μας είναι εύθραυστη και ανισόρροπη, η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή στη Γλάδστωνος, η ευτυχία μας θα ‘ναι μονίμως άπιαστη και ανέγγιχτη σαν τη λάβα, και οι δημιουργίες μας θα χλευάζονται από την κοινή γνώμη που μας κυβερνά. Το μόνο που λέω είναι πως θα περιοριστώ σε πιο χειροπιαστές ευχές.
Εύχομαι λοιπόν να αντισταθούμε το 2019 στη βαθιά πόλωση που θα υπάρξει λόγω της εκλογικής διαδικασίας και να προσπαθήσουμε να απαξιώσουμε την υπάρχουσα πολιτική σκηνή με κάθε δυνατό τρόπο. Ας τους αφήσουμε να πολωθούν μόνοι τους. Αυτοί και οι στρατοί τους. Και τα κονδύλιά τους. Ο Σύριζα απέτυχε παταγωδώς και ατιμωτικά. Η ΝΔ είναι μια αποτυχία από τα γεννοφάσκια της και σύσσωμη η παρουσία της μας προσβάλλει. Κι αν δεν το ξέραμε ή απλώς το υποψιαζόμασταν, τώρα το μάθαμε για τα καλά. Δεν θα έρθει η ελπίδα κοινοβουλευτικά. Δηλαδή διαχειριστικά. Ξέρουμε να ζούμε και με τίποτα. Παίζουμε το αναπάντεχο στα δάχτυλα πια. Ας ποντάρουμε σε έναν αυτόνομο κοινοβουλευτισμό. Στη δημοκρατία του ενός. Να μην αναθέτουμε την εκπροσώπηση των ζωών μας σε κανέναν πέρα από εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Να προτείνουμε εδώ και τώρα τη δική μας ζωή. Τη δική μας βούληση. Να βουλευτούμε μόνοι μας. Να απομακρυνθούμε από τα φανταχτερά θεάματα. Ας γίνουμε ουσιαστικοί στο βλέμμα μας. Πιο επιλεκτικοί στα όνειρά μας. Η ζωή μας να λογιστεί ως πρόταση. Η τέχνη μας να απαντά. Είτε την παράγουμε ως καλλιτέχνες είτε τη βιώνουμε ως συμμετέχοντες σε μια παράσταση, ως επισκέπτες σε μια έκθεση, ως αναγνώστες ενός βιβλίου. Ας στηρίξουμε τους καλλιτέχνες που αυτονομούνται χωρίς να στρατεύονται. Εκτός κι αν στρατεύονται στα άστρα. Ας διαβάσουμε τρεις φορές τη σκέψη του Άρη Ρέτσου. Ας βγούμε λίγο από την κοινωνία αν θέλουμε να προτείνουμε τη δική μας. Ας κατακτήσουμε την προσωπική γνώση. Ας φτιάξουμε δικές μας σκαλωσιές. Να αντικρίσουμε την προσωπική μας θέα. Δίχως μεσολαβητές πολιτισμού. Δίχως την επιρροή των μέσων ενημέρωσης. Όταν η προπαγάνδα τους δεν βρίσκει στόχο καίγονται στον πυρετό. Έχουν σπασμούς. Ας τους καταδικάσουμε με τη σιωπή μας. Ας τους προσπεράσουμε με τα λόγια αυτού του ποιητή. Υπάρχει τόση ελπίδα γύρω μας. Γιατί δεν την βάζουμε σε κίνηση; Η συνέπεια και το θράσος πρέπει να αγκαλιαστούν αδερφικά. Αν δεν θέτουμε εμείς τους όρους, αν δεν παλέψουμε για κάτι δικό μας, όσο μικρό κι αν είναι -ένα δέντρο κόβεται κι αλλάζει καθοριστικά μορφή το σύμπαν- τόσο δεν θα απομακρύνεται η συνθήκη της κατάθλιψης από την καθημερινότητά μας. Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να ερωτευτούμε την ομορφιά όχι αποσπασματικά, ούτε μόνο στα γεννητικά της όργανα. Αλλά από την κορφή ως τα νύχια. Ας πετάξουμε και κανα αβγό σε μία βιβλιοπαρουσίαση με πνευματικούς μαϊντανούς. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Μια ομελέτα θα μας κοστίσει. Δεν είναι για να παίζουμε άλλο με το μέλλον. Κι αυτή είναι η ευχή μου. Να μισηθούμε περισσότερο το 2019. Γιατί μας αξίζει.
