Εις την αυλήν του γειτονικού μου σπιτιού, το γυμνό πολύκλαδο δένδρο άστραψεν από απρόοπτα άνθη. Καθώς δεν ανθίζουν άλλα δένδρα μέσα στην καρδιά του χειμώνος, φαντάζομαι ότι πρόκειται περί αμυγδαλιάς. Είναι γνωστόν άλλωστε ότι εις το παλαβόν αυτό κλίμα συνέβησαν και πρωιμότερα ανθίσματα· εγώ τουλάχιστον ενθυμούμαι το εκτυφλωτικό ασπροβόλημα τέτοιου δένδρου από τας 18 ακόμη Δεκεμβρίου… Αλλ’ οπωσδήποτε το πράγμα δεν παύει να είναι παράξενο και από το πρωί σήμερα σκέπτομαι ότι καμιά σοφία δεν διέπει αυτόν τον κόσμον. Διότι δεν είναι βεβαίως συνετή η άκαιρος επίδειξις μιας τελετουργικής στολής αφού η πρώτη πάχνη θα ξηράνει όσα λευκά πέταλα δεν μπόρεσε να παρασύρει το ξεροβόρι… Και δεν θα χάσει μόνον τα άνθη της πρόωρα η γειτονική αμυγδαλιά. Θα χάσουν και τα πολυάριθμα γειτονόπουλα (μια στάνη παιδιά έχει αυτός ο κύριος Μπαμπάνης) τους στόχους των πετροβολημάτων του μέλλοντος. Τα γλυκόξυνα τσάγαλα, τα φρέσκα αμύγδαλα, αυτός ο ωραίος πειρασμός δια τους νεαρούς ουρανίσκους δεν θα κλωνογύρουν εφέτος το βιαστικό δέντρο.

Αλλ’ ίσως οι σκέψεις αυτές να έχουν κάποια δόση σχολαστικισμού και έπρεπε να θαυμάζω την υψηλήν ανιδιοτέλειαν και την ωραίαν αυτοθυσίαν του δένδρου. Ποιος άλλωστε μπορεί να βεβαιώσει ότι τα πράγματα έχουν σκοπόν; Και ποιος είπεν ότι ο σκοπός είναι ο καρπός και όχι το άνθος; Το εξαίσιον δένδρον άνθισεν, ευρήκε την έκφρασίν του, όπως λέγει ο Ουάϊλδ. Και ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι το υπέρτερον όλων των καθηκόντων δεν είναι αυτό;

Η αμυγδαλιά «ευρήκε την έκφρασίν της». Εξεπλήρωσεν έναν ωραίον σκοπόν. Έχυσε τη λάμψη της πλέον ανοιχτόκαρδης χαράς, επάνω από τα παιχνιδίσματα των αθώων μικρών. Πρέπει να την κακολογήσωμεν διότι εχάρηκε πρωίμως και διότι δεν θα μπορέσει να ξανανθίσει ύστερ’ από ένα μήνα; Θα ήτο αδικία και θα ήτο αγνωμοσύνη. Τα άνθη δεν θα ήσαν ωραία αν δεν ήσαν εφήμερα…

 

Ένα χρονογράφημα εκατό ετών τού εντελώς λησμονημένου γραφιά Αρίστου Καμπάνη που εντοπίσαμε στην πειραϊκή εφημερίδα ΣΗΜΑΙΑ. Το εντυπωσιακό εδώ δεν είναι μόνο η ομορφιά του χρονογραφήματος, που σπάνια συναντάς στις εφημερίδες των ημερών μας. Το εντυπωσιακότερο είναι πως ο άνθρωπος αυτός εξελίχθηκε σε έναν πνευματικό ταγό του ελληνικού φασισμού, τον σημαντικότερο ιδεολογικό πυλώνα του καθεστώτος του Μεταξά, και υποστηρικτή εθνικοσοσιαλιστικών απόψεων.

Μετά την αποχώρηση των ναζί κατηγορήθηκε για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις και δικάστηκε από το ειδικό δικαστήριο δοσίλογων, γεγονός που κλόνισε την ψυχική του υγεία και έσβησε στο Δρομοκαΐτειο το 1956.