Τον παλιό καιρό ήταν σπάνιο να δεις γνωστό σου ή φίλο σου στην οθόνη. Τον καιρό του σινεμά έπρεπε να `χεις φίλους ηθοποιούς ή, έστω, κομπάρσους. Μετά, τον καιρό της τηλεόρασης, αν δεν τύχαινε να κάνεις παρέα με διασημότητες, σχεδόν ο μόνος τρόπος να πετύχαινες δικό σου άνθρωπο στην οθόνη ήταν να είχε παίξει σε κανένα τηλεπαιχνίδι ή να είχε κάνει κανένα έγκλημα – ή, έστω, να ήταν αυτόπτης σε έγκλημα. Υπήρχε βέβαια και η περίπτωση να ρωτούσαν στο δρόμο κάποιο γνωστό σου τη γνώμη του για ένα θέμα επικαιρότητας. Εμένα με είχαν ρωτήσει μικρό, θυμάμαι, από τοπικό κανάλι στην κεντρική πλατεία της Καρδίτσας, πώς θα χαρακτήριζα το έγκλημα του Δουρή και είχα απαντήσει «αποτρόπαιο – τι άλλο;».

Τώρα όμως η οθόνη έγινε πολύ πιο οικεία. Από το σινεμά στην τηλεόραση κι απ` την τηλεόραση στο ίντερνετ, τα 15 λεπτά δημοσιότητας έγιναν μια ζωή δημοσιότητας. Άνθρωποι που έχω να συναντήσω χρόνια, βλέπω αν γέρασαν, αν πάχυναν, αν φαλάκρυναν, αν σκλήρυναν ή αν τους μαλάκωσε η ζωή. Όλα στη φόρα.

Κι όμως, ακόμα και σ` αυτή την εποχή των σόσιαλ μήντια, υπάρχουν ακόμα περιθώρια να εκπλαγείς. Αυτό έπαθα ένα βράδυ χαζεύοντας στο ίντερνετ, ώσπου πέφτω σ` ένα ρεπορτάζ και βλέπω το Λεωνίδα! Το Λεωνίδα, ανάμεσα σε στοίβες με βιβλία – σε ό,τι πιο αναμενόμενο ντεκόρ δηλαδή.

Με το Λεωνίδα γνωριστήκαμε και χαθήκαμε τυχαία, λόγω συνθηκών, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους. Από τα χρόνια της παρέας μας τον θυμάμαι σαν έναν άνθρωπο μειλίχιο, αθόρυβο, ήσυχο μες στην ταραχώδη ζωή του. Τα θέματα στις συζητήσεις μας είχαν σχεδόν πάντα να κάνουν με βιβλία και εκδόσεις. Με συμβούλευε να εκδώσω ένα φρη πρες, να στήσω ένα μικρό εκδοτικό οίκο, αλλά εγώ, ποτισμένος από την υπαλληλική μιζέρια, ούτε ν` ακούσω για τράπεζες και δάνεια. Επίσης θυμάμαι από το Λεωνίδα ότι αναφερόταν στη Θεσσαλονίκη ως εποχή – δική του εποχή – κι όχι ως περιοχή. «Τον καιρό της Θεσσαλονίκης» ήταν η εναρκτήρια φράση ή η κατακλείδα πολλών – μακροσκελών, τις περισσότερες φορές – αφηγήσεών του.

Πριν κανα χρόνο τον πέτυχα βιαστικός στην Αλεξάνδρας. Μου `πε ότι θα έστηνε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο στη γειτονιά και μου `δωσε και τη διεύθυνση, να περάσω. Πέρασα μετά από λίγες μέρες, μα δε βρήκα τίποτα. «Θα απέτυχε κι αυτή η ιδέα του» σκέφτηκα με πίκρα.

Και τώρα, στο ρεπορτάζ, κάτι ανάλογο διάβαζα: «Το παλαιοβιβλιοπωλείο των αστέγων». Ο Λεωνίδας κι άλλοι δύο άστεγοι προσπαθούν να στήσουν μια μικρή επιχείρηση (πάλι) με βιβλία (πάλι). Αλλά για στάσου. Ο Λεωνίδας άστεγος;

Διαβάζω με κόμπο την ιστορία του. Φτιάχνω την εικόνα του, να κουρνιάζει σ` ένα πεζοδρόμιο, με χαρτόνια για τοιχάκια, ν` ακουμπά το μάγουλό του στον πάτο του κόσμου, και να μη μ` έχει πάρει ένα τηλέφωνο, να μην έχει έρθει να μου χτυπήσει την πόρτα.

Ταράχτηκα. Κι εμένα με πιάνει καμιά φορά τέτοια ψωροπερηφάνια, βάζω τέρμα Καζαντζίδη «Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες» και ζορίζομαι χωρίς λόγο, αλλά δεν έφτασα ακόμα σε τέτοιο σημείο.

Έψαξα το Λεωνίδα στο φέισμπουκ. Μου απάντησε την άλλη μέρα. Ζήτησα τον αριθμό του, που τον είχα χάσει με τα χρόνια. «Έλα ρε, γιατί δε μ` έπαιρνες ένα τηλέφωνο;». Μετά από δυο μέρες βρεθήκαμε για καφέ και μου είπε τη ζωή του από κει που την είχα αφήσει.

Τον ρώτησα διακριτικά αν χρειάζεται κανα φράγκο. Μου έκανε νόημα «μην ανησυχείς». Του `δωσα να καταλάβει ότι θα `μαι παρών.

Εύχομαι να πάει καλά αυτή η επιχειρηματική ιδέα του Λεωνίδα. Για καλό δικό του αλλά και των αναγκεμένων συνεργατών του. Το Σαββατοκύριακο 16 – 17 Μάρτη οργανώνουν ένα bazaar στην Πειραιώς 132, κοντά στο Μουσείο Μπενάκη. Και με τα λεφτά που θα βγάλουν, θ` ανοίξουν το δικό τους, μόνιμο μαγαζί. Πάτε πιάστε του την κουβέντα κι αφεθείτε στο γοητευτικό λόγο του. Θα σας πει για το Λορεντζάτο, για τον Πεντζίκη, για το Στανίτσα, θα σας μιλήσει για τη Θεσσαλονίκη του.

Α, τι θυμήθηκα αυτές τις μέρες: μου είχε μιλήσει παλιά για ένα περιοδικό της Θεσσαλονίκης, που, μέσα στη χρυσή δεκαετία του `90 είχε αφιέρωμα στους άστεγους της πόλης.«Πολύ μπροστά…» μονολογούσε σχεδόν με νόημα.

Θέλω η επόμενη φορά που θα δω το Λεωνίδα στην οθόνη μου να έχει να κάνει με την έκδοση κάποιου γραπτού του. Να ψιλοβάλει σε μια τάξη πάλι τη ζωή του και να κάτσει επιτέλους να γράψει. Είναι κρίμα τέτοιοι άνθρωποι να μη γράφουν. Ή μήπως γράφει και δε μου το `πε ποτέ;

 

«Στηρίζουμε τους συνανθρώπους μας. Μαζεύουμε βιβλία, χρηστικά αντικείμενα, ρουχισμό κ.ά. Μπορείτε να προσφέρετε ό,τι δεν σας είναι απαραίτητο. Είναι η μαγιά για το Παλαιοπωλείο των αστέγων. Μπορείτε να φέρετε τις προσφορές σας στην αποθήκη της οδού Πειραιώς 132. Κάθε μέρα από 9 το πρωί έως 4 το απόγευμα. Σας ευχαριστώ από καρδιάς».

Info: Παλαιοπωλείο των αστέγων, Πειραιώς 132, καθημερινά
9 – 4. Πληροφορίες: booksleonis@yahoo.gr,
τηλ. 6977.239766

.