Όποιος πιει από αυτό το αψέντι λέει μόνο την αλήθεια. Είναι γκρίζο και στον πάτο της κάθε γουλιάς επιπλέει ένα σκούρο μπλε μάτι. Σε βλέπω που με περιμένεις στη στροφή ανάμεσα στα χαλάσματα, πίσω από τις γκρεμισμένες σκαλωσιές. Στέκεσαι σκυφτός και μοιάζεις θλιμμένος. Όταν με δεις να στρίβω στη γωνία και να’ ρχομαι δε θα σηκώσεις καν τα μάτια, θα τα αφήσεις να κατρακυλούν στις λακκούβες μες στη διάφανη λάσπη που καθρεφτίζει τα σύννεφα. Πίσω μου περπατούν αδέξια μια ντουζίνα νήπια. Προσπαθώ να τα περάσω το δρόμο, κάποια βουτάνε χαρούμενα μες στις λακκούβες μέχρι το λαιμό. Τα αφήνω στην νταντά τους, μια γιαπωνέζα με ακουστικά στ’ αυτιά και δεμένα μάτια. Ποτίζει τα νήπια αψέντι της αλήθειας μ’ένα μπιμπερό κι ένα από αυτά βάζει τα κλάμματα γιατί θυμάται πως τώρα πρόσφατα πέθανε και δε γίνεται άλλο να προσποιείται πως ζει. Ύστερα μπαίνουν όλοι μαζί σ’ένα τραίνο με λάθος προορισμό. Πίσω στο σπίτι, στο ψυγείο έχει μπύρες, σοκολατούχο γάλα και το αψέντι της αλήθειας. Στο σαλόνι κάθεται η κόρη του Άντερσεν, η οποία μου κάνει ερωτήσεις που με κάνουν να νιώθω άβολα. Με ρωτάει για ξεχασμένους εραστές και κρατάει σημειώσεις. Αποφεύγω να της απαντήσω γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν της πω ύστερα θα γίνει δικό της κι αν το θελήσω ποτέ πίσω θα πρέπει να διεκδικήσω το copyright στα δικαστήρια. Μου προσφέρει το αψέντι της αλήθειας σ’ένα σφηνάκι όμως αρνούμαι να το πιω. Το μάτι στον πάτο του ποτηριού με κοιτάζει επίμονα. Μα εγώ φοβάμαι ν’αφήσω την αλήθεια μου στα χέρια άλλων. Ίσως όταν την ξαναβρώ να μην την γνωρίζω πια.
.
__________________________________
Η Αλλουterra σε περφόρμανς το Σάββατο!
Thessaloniki Queer Arts Festival
Στον 1ο όροφο του Ypsilon.
