Υπάρχει ένα σημείο στο έμπα της Ομόνοιας από την οδό Πειραιώς που δεν πάει εύκολα το μάτι σου. Ένα κάθετο διάκενο μεταξύ του παλαιού ξενοδοχείου Μέγας Αλέξανδρος και του νεότερου Ακροπόλ, που μόνο μια επίμονη ποιητική διάθεση μπορεί να στο αποκαλύψει.
Όταν όμως αποκαλυφθεί σε αποζημιώνει έτσι όπως υψώνεται και καταδεικνύει την ασυνέχεια της ελληνικής γεωγραφίας που μας κατατρέχει και η οποία αποτυπώνεται στο άρπα κόλλα της δημοκρατίας που ζούμε. Ίσως το πολύτιμο αυτό κενό, στα μάτια μου πολύ πιο εμβληματικό κι απ’ την πλατεία την ίδια, να αλληγορεί την ψαλίδα των εκάστοτε δύο κομμάτων, που πασχίζει κάθε φορά να μειωθεί εις βάρος των κεφαλιών που κόβει. Και οι συνειρμοί δε σταματούν εδώ: Πρόκειται για ένα κενό μεταξύ δύο κτισμάτων που συγκλίνει στο βάθος και σε πείσμα κάθε αρχιτεκτονικής λογικής έχει καταφέρει να αξιοποιηθεί εμπορικά, καθότι τα 5 τετραγωνικά του εδάφους του έχουν μετατραπεί σε γνωστή επιχείρηση μεταφοράς χρημάτων. Δεν είναι αποκαλυπτική η σημειολογία; Η υλική βάση του κόσμου είναι τα θεμέλια που συγκρατούν το υπαρξιακό μας κενό. Κι αλήθεια το ρωτάω, ποιος λαμβάνει το ενοίκιο; ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του κενού; Μήπως αντικρύζουμε την κρυψώνα του αόρατου δαίμονα της πόλης, ενός Ψυχάρπαγα, μέσα στην οποία στοιβάζει τα όνειρα των ανυποψίαστων ανθρώπων; πόσες χιλιάδες athens dream έχει θρέψει ετούτη η πλατεία μέσα στα χρόνια; ακριβώς όσα έχει σκοτώσει. Ας ορίσουμε ετούτο το κενό ως ένα Μνημείο Διάψευσης.
Όταν περάσετε από κει σταθείτε λίγα δευτερόλεπτα και ρίξτε μια ματιά στο σημείο. Αν συμφωνείτε, σταθείτε όπως στέκεστε μπροστά σ’ ένα μνημείο. Ακόμη και σαν στοχαστικό παιχνίδισμα, χρειάζεται να ορίσουμε τα δικά μας ορόσημα, που τα φορτία τους είναι ακόμη ενεργά, αφορούν τη δική μας ζωή και μας προσφέρουν, έστω και φευγαλέα, την διέξοδο από την στείρα γραμμικότητα της ιστορίας. Μνημεία που δεν αφορούν τη λεγόμενη συλλογική μνήμη. Δεν απευθυνόμαστε στο έθνος. Οπωσδήποτε η πράξη μας ανιχνεύει την ελληνικότητα, μα με τρόπο κριτικό και απευθυνόμενο μέσα στην κοινότητα των φίλων μας. Όσο προχωρούν οι εργασίες του Ρ.Π.Α. και καλλιεργείται η έννοια του φιλοσοφικού ρεμβασμού στους δρόμους της πόλης τόσο θα εμπλουτίζεται η μνημειακή χαρτογράφηση, ευελπιστώντας πως συμβάλλουμε σε μια πνευματική ανασκαφή του παρόντος.
Σε παραλληλισμό με ένα από τα πιο συγκλονιστικά κείμενα που γράφτηκαν στο ελληνικό ίντερνετ το 2019: https://bestimmung.blogspot.com/2019/05/blog-post_29.html
