Χρώματα – Μονωτικά – Οικοδομικά υλικά. Και πιο δίπλα, Εκτυπώσεις – Μουσαμάδες – Αυτοκόλλητα. Και πιο δίπλα, Κουφώματα αλουμινίου – Υαλοπετάσματα. Και πιο δίπλα, ένας πίσσα κατράμι ηλεκτρονικός πίνακας με κόκκινα ψηφία για να δείχνει χρόνο και σκορ λες και παίζουμε μπάσκετ, ολόιδιος με κάτι ηλεκτρονικά ξυπνητήρια από τη δεκαετία του ’90 που με τον ηλεκτρονικό τους ήχο ξυπνούσαν εσένα και μαζί όλους σου τους εφιάλτες. Τα θυμάσαι; Και γύρω γύρω πολυκατοικίες με κατεβασμένες τέντες, γιατί είχε ντάλα ήλιο στη Λαμία, εφτά η ώρα το απόγευμα, 24 Αυγούστου. Και πάνω στις πολυκατοικίες κόσμος που έβλεπε το ματς. Και στις κερκίδες, επίσης κόσμος που έβλεπε το ματς. Κι έχει ωραίες κερκίδες το γήπεδο της Λαμίας. Πέτρινες. Που μπορεί να είναι και τσιμεντένιες κι απλώς να έχουν πέτρινη επένδυση, δεν ξέρω. Πάντως τις βλέπεις και νομίζεις ότι είσαι στα Ζαγοροχώρια ή κάτι τέτοιο. Είναι ίσως το πιο γραφικό πράγμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο πρωτάθλημα, μετά τον Κούγια και τον Μπέο. Πέτρινες κερκίδες με τρεις-τέσσερις σειρές γαλάζια καθισματάκια, κι από πάνω ένας τοίχος, ξεκάθαρα τσιμεντένιος και ουχί πέτρινος, καλυμμένος από τη μια άκρη μέχρι την άλλη με όλες τις προαναφερθείσες διαφημίσεις οικοδομικών υλικών, για να τις βλέπουν όσοι πάνε γήπεδο και να χτίσουν κάποτε τη δική τους πολυκατοικία, από όπου θα μπορούν να παρακολουθούν το ματς, χωρίς να χρειάζεται να πάνε γήπεδο για να βλέπουν διαφημίσεις οικοδομικών υλικών. Είναι όμως ωραίο γηπεδάκι, ανοιχτό, μπορείς και αναπνέεις. Έχει και κάτι κυπαρίσσια, και κάτι πεύκα. Και μπορεί να μην είμαι αγρονόμος τοπογράφος, αλλά έχω την αίσθηση πως είναι χτισμένο σε πλαγιά. Και τρέμει η ψυχούλα μου κάθε φορά που βλέπω τους οργανωμένους της Λαμίας, αυτά τα δέκα-δεκαπέντε άτομα που χοροπηδάνε ημίγυμνα (από τη μέση και πάνω) και φωνάζουν Λαμιάρα ολέ, γιατί στη θύρα που πάνε και συχνάζουν, ακριβώς από πάνω, δηλαδή κυριολεκτικά ακριβώς από πάνω, ξεκινάνε τα δέντρα. Και θα πετάξουν καμιά ώρα πάνω στην τρέλα τους κάνα τσιγάρο και θα αρπάξουν τα πεύκα και θα τρέχουμε. Και τότε θα έρθει η στιγμή που το γραφικό Δ.Α.Κ. Λαμίας δεν θα είναι και τόσο γραφικό. Και τι μας νοιάζει εμάς θα μου πεις. Γιατί ασχολούμαστε πια τόσο πολύ με το συγκεκριμένο γήπεδο; Και τι διάολο σημαίνει Δ.Α.Κ. Λαμίας; Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Λαμίας; Δεινόσαυροι Αλιγάτορες Καμηλοπαρδάλεις Λαμίας; Δεν Αγαπώ Κανέναν Λαμίας; Δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω τι σημαίνει Δ.Α.Κ. Λαμίας, και βαριέμαι να το γκουγκλάρω. Ξέρω όμως ότι ασχολούμαστε μαζί του επειδή εκεί έγινε το πρώτο ματς της πρώτης αγωνιστικής του νέου πρωταθλήματος ανάμεσα στη Λαμία και τον Παναθηναϊκό. Εκεί μπήκε το πρώτο γκολ της σαιζόν, εκεί σηκώθηκε το πρώτο οφσάιντ της σαιζόν, εκεί εκτελέστηκε το πρώτο φάουλ της σαιζόν, εκεί δόθηκε το πρώτο πέναλτι της σαιζόν, εκεί έγινε για πρώτη φορά στη σαιζόν χρήση του VAR. Και το κυριότερο, εκεί έκανε την εμφάνισή της, όχι για πρώτη φορά στη σαιζόν αλλά ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η θεία δίκη. Διότι η αγία τριάδα των διαιτητών που ήταν υπεύθυνη για την λειτουργία του VAR κι είχε μπροστά της ένα σωρό οθόνες και κάμερες και παρακάμερες προκειμένου κάθε δευτερόλεπτο να παρακολουθεί κάθε σπιθαμή του γηπέδου, συνελήφθη από κάμερα να παραλαμβάνει σακούλα με πιτόγυρα την ώρα του αγώνα. Κι επίσης, εκεί, στο λατρεμένο και άκρως μεσογειακό Δ.Α.Κ. Λαμίας, διαπιστώσαμε ότι ο Λουκάς Βύντρα, σε ηλικία τριάντα οχτώ χρονών, είναι ακόμα εν ποδοσφαιρική ζωή. Κι εκεί, στο Δ.Α.Κ. Λαμίας, που όταν έρχεται χειμώνας τα πάντα γίνονται λευκά σαν θάνατος, μάθαμε ότι η ελληνική γλώσσα έχει μέσα της τη λέξη υαλοπετάσματα.
Λαμία – ΠΑΟ : 1-1
