Δεύτερη αγωνιστική στο ομορφότερο πρωτάθλημα του χαρτογραφημένου και αχαρτογράφητου σύμπαντος. Πότε πέρασε κιόλας τόσος καιρός; Νιώθω σαν να είμαστε μόλις στη δεύτερη αγωνιστική, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε μόλις στη δεύτερη αγωνιστική. Και συνέβησαν μερικά ωραία πραγματάκια, αρκούντως βαρετά για όποιον βαριέται, αρκούντως συγκλονιστικά για όποιον συγκλονίζεται στο άναμμα του σπίρτου. Στο Ολυμπιακό Στάδιο για παράδειγμα, ο ΟΦΗ, με μια ανωτερότητα που θα ζήλευε ακόμα κι ένας Νίτσε καθισμένος σε τεθωρακισμένο, διέλυσε τις σκιές του Παναθηναϊκού κι έδειξε πως φέτος ίσως είναι ικανός να χτίσει στα σύννεφα παλάτια. Από την άλλη, το Τριφύλλι έψαξε τον εαυτό του μέσα στα σωθικά της θεριζοαλωνιστικής του μηχανής, και δυστυχώς δεν τον βρήκε. Και δεν είναι μόνο η ήττα. Είναι κυρίως η γενικότερη εικόνα αυτή που έμπηξε το σουβλερό της χέρι στο στήθος των οπαδών του, ξερίζωσε την καρδιά τους και τους είπε ορίστε, φάτε την. Κι έχει ζέστη ακόμα. Και μπορεί μεν στο χωράφι της Λάρισας να μην φυτεύτηκε βαμβάκι, αλλά παίχτηκε κάτι σαν ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός νίκησε, χάρη σε ένα πέναλτι που προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να αποκρούει ο Ισλανδός τερματοφύλακας της Λάρισας, τον οποίο λατρεύουμε απλά και μόνο επειδή είναι Ισλανδός και ηφαιστειογενής. Η μαύρη λάβα που ξεχύνεται. Η μαύρη λάβα που κατακαίει την ανία μας, κυλάει ανάποδα στο ίδιο της το ρεύμα και φτάνει στον Βόλο. Στο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Στο αναγεννημένο και μαχαιροβγάλτικο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Εκεί όπου ένας Βραζιλιάνος παίχτης του Άρη έκανε ένα μεγάλο λάθος, πράγμα που επέφερε την ήττα του Άρη και κατ’ επέκταση τη νίκη του Βόλου. Δυστυχώς δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε περισσότερα για το λάθος αυτό. Δεν είναι πρέπον να πληγώσουμε κι άλλο τον καημένο τον παίχτη, που τόσους ωκεανούς διέσχισε, για να αφήσει τις φαβέλες και να έρθει να βγάλει το τίμιο ψωμί του και την τίμια μπουγάτσα του στην τίμια Θεσσαλονίκη. Εξάλλου, τι θα ήταν το ποδόσφαιρο χωρίς τα λάθη; Τι θα ήταν η Ξάνθη χωρίς την κυνικότητά της; Τι θα ήταν η ΑΕΚ χωρίς τα σκυλιά του πολέμου; Τι θα ήταν ο ΠΑΟΚ χωρίς την ανεμικότητα που ρέει στις φλέβες της άμυνάς του; Και τι θα ήταν το ταπεινό ηλιακό μας σύστημα χωρίς το εξωγήινο γκολ του Βέλλιου στη Λαμία; Όσοι δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε, δείτε το. Ελπίζω όμως να έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Ο Αρτέμης Μαυρομμάτης γεννήθηκε το 1990. Ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία «Εν πλω» (Θράκα, 2016), «Χασέπ» (Θράκα, 2017) και «Η δολοφονία του Μαλτέζου και μια τίγρη» (Θράκα, 2019).