Βλέπω τον Ζακ παιδάκι σε μια παραλία. Κυκλοφορεί αυτές τις μέρες μια φωτογραφία του, θα ‘ναι 4-5 χρόνων, μια στιγμή του πολύ πριν από το καταληκτικό μετά.

Καθώς την κοιτάω μού δημιουργήθηκε ένα ντόμινο σκέψεων. Από το πώς κάποιος εγκλωβίζει ένα πρόσωπο και πώς συναισθηματικά εγκλωβίζεται και ο ίδιος στην εικόνα μιας παιδικής ηλικίας στην οποία δεν συμμετείχε… μέχρι πώς αυτό φτάνει να παίζεται με όρους συναισθηματικού γαργαλητού συνείδησης.


Σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι πως αυτό το νήπιο, το παιδί, ο έφηβος, ο νεαρός άνδρας, η Ζackie, αυτό το σώμα όλων αυτών των ηλικιών και των ταυτοτήτων, κείτεται ακόμη άταφο ανάμεσα στη γλίτσα που αφήνει το παρακράτος γρασάροντας το μηχανισμό του στα πλακόστρωτα.
.

Αυτό το νήπιο, το παιδί, ο έφηβος, ο νεαρός άνδρας, η Ζackie, σκάβει ένα τούνελ, μέσα στις ζωές μας και σπάει τη λήθη. Ένα χρόνο τώρα σπάει τη λήθη, με όλους τους αντίθετους τρόπους από εκείνους που οι δολοφόνοι του, τού έσπασαν την καρδιά.

 

 «Το σύνδρομο Takotsubo
Κατά το οποίο η καρδιά μένει άναυδη- συντετριμμένη, μπροστά σε κάτι
Και δεν μπορεί άλλο πια να συσπασθεί και παύει να χτυπάει.

Από το φόβο και από τον πόνο
-κάποτε, ίσως, από τη χαρά.
Εδώ, σίγουρα, δεν ήταν από χαρά.

Τα συμπτώματα είναι σαν αυτά του εμφράγματος. Οι μελέτες λένε πως οδηγεί σε θάνατο αλλά σπανίως. Σπανίως όταν παρασχεθεί αμέσως φροντίδα και συμβεί η ανάταξη. Δεν υπάρχουν μελέτες για το τί θα συμβεί εάν συνεχίσουμε να χτυπάμε παντού, λυσσαλέα, αυτόν στον οποίο το έχουμε προκαλέσει.

 


(Οι Ιάπωνες το ονόμασαν έτσι γιατί η εικόνα της καρδιάς
γίνεται σαν το Takotsubo, ένα αρχαίο αγγείο – παγίδα για χταπόδια)»

F.R

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
H Υρώ επιμένει στο "Υ" και αρνείται το "Η", με ένα ή δυο "Τ". Καμιά φορά γράφει σε τσιγαρόχαρτα, και καπνίζει στριφτά τσιγάρα μαζί με λέξεις όπως ο Λουις Φελίπε Πινέδα. Oι Μπάρτλεμπυ της γραφής είναι οι αγαπημένοι της αναχωρητές.