Δεν πειράζει που σκοτώθηκες, Μίμη Πιερράκο.
Δεν πειράζει που δεν πρόλαβες να στείλεις στη μάνα σου το γράμμα.
Αν έφτανε στα χέρια της, θα πέθαινε από τη φάρσα
που στήθηκε στην πλάτη της και στο στήθος σου.
Κι ίσως πράγματι να πέθανε, ποιος ξέρει
αφού ο ένας της ο γιος σκοτώθηκε
κι ο άλλος της ο γιος σκοτώθηκε
κι ο τρίτος της ο γιος έμεινε να θάβει και να ξεθάβει
των γιων της τα οστά και του πατέρα
που πέθανε κι εκείνος από τη φάρσα που στήθηκε
στην πλάτη του και στο στήθος της.
Είναι ζόρικες καταστάσεις αυτές, Μίμη Πιερράκο
καλύτερα που σκοτώθηκες
και δεν τις έζησες.
Καλύτερα που έσκασε δίπλα σου η βόμβα και πήγες μπαμ
και κάτω.
Είσαι ο ήρωας ποδοσφαιριστής που έπεσε για την πατρίδα.
Αν απλά τραυματιζόσουν, αν έχανες το χέρι
αν έχανες το πόδι ή και τα δυο σου πόδια
θα ήσουν απλά ο ήρωας ποδοσφαιριστής
που δεν θα παίξει ποτέ ξανά ποδόσφαιρο.
Γι’ αυτό, καλύτερα που σκοτώθηκες
καλά είσαι εκεί που είσαι
καλά είμαστε κι εμείς
καλά είναι κι ο Γιώργος ο Βατίκης, σκοτώθηκε
μια μέρα πριν από σένα
καλά είναι κι ο Νίκος ο Σωτηριάδης, σκοτώθηκε
δυο μήνες μετά από σένα
κι ο Σπύρος ο Κοντούλης καλά είναι, έχεις χαιρετισμούς
τον εκτέλεσαν καθώς έτρεχε να γλιτώσει την εκτέλεση
κι ο Νίκος ο Γόδας καλά είναι, τον εκτέλεσαν
οι άλλοι επειδή ήταν με τους αυτοί κι όχι με τους άλλοι.
Κι εγώ καλά είμαι, Μίμη Πιερράκο, μια χαρά
με όρους αρραγούς ενότητας
και με φάρο το αδάμαστο θάρρος του έθνους, το διαχρονικό
γράφω ποιήματα για σένα
γιατί έχω ένα τέρας να ταΐσω
που κάποιος το λέει ματαιοδοξία
κάποιος το λέει υπαρξιακό κενό
κάποιος το λέει απλά με το όνομά μου
ίδιο τέρας με κείνο το λευκό
που σίγουρα θα αντίκρισες κι εσύ εκεί που ήσουν
και σίγουρα θα ξέρεις πως τρέφεται με κεφάλια
και πόδια
και σώματα που σαπίζουν.
Αυτά σε γενικές γραμμές.
Η ομάδα σου παραπαίει, Μίμη Πιερράκο
παραπαίει την τελευταία δεκαετία
το γήπεδο της Λεωφόρου που αγωνιζόσουν
ετοιμάζονται να το γκρεμίσουν
κι ό,τι απέμεινε απ’ τον Παναθηναϊκό που ήξερες
είναι μόνο το πράσινο και το τριφύλλι.
Γι’ αυτό σου λέω
δεν πειράζει που σκοτώθηκες
χρόνια πολλά
χρόνια καλά
χρόνια ευλογημένα
για σένα έβγαλα σήμερα σημαία στο μπαλκόνι
κι είδα το σταυρό το λευκό και το γαλάζιο
και κάπως ανατρίχιασα
κι όπως την έβγαλα, έτσι τη μάζεψα
την τύλιξα και την έχωσα
μέσα στις σωληνώσεις του σβηστού εδώ και χρόνια καλοριφέρ
κι έβαλα στη θέση της μια αλβανική
μιας και, νομίζω, μόνη αυτή
σε ολόκληρη την υφήλιο
έχει για χρώμα της το κόκκινο
και το μαύρο
Αρτέμης Μαυρομμάτης
.
Ο Μίμης Πιερράκος ήταν ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Σκοτώθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1940 στο αλβανικό μέτωπο, την ώρα που έγραφε γράμμα στην οικογένειά του. Ήταν 31 ετών.
Ο Γιώργος Βατίκης ήταν ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ. Σκοτώθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1940 στο αλβανικό μέτωπο. Θεωρείται ως ο πρώτος αθλητής που σκοτώθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ήταν 22 ετών.
Ο Νίκος Σωτηριάδης ήταν τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ και πρώτος παίκτης από τον Δικέφαλο του Βορρά που αγωνίστηκε στην Εθνική Ελλάδας. Σκοτώθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1941 στο αλβανικό μέτωπο. Ήταν 33 ετών.
Ο Σπύρος Κοντούλης ήταν ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ. Εκτελέστηκε από τους Ναζί τον Ιούνιο του 1944, στην προσπάθειά του να αποδράσει από το όχημα που τον μετέφερε για εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ήταν 29 ετών.
Ο Νίκος Γόδας ήταν ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και αγωνιστής του ΕΛΑΣ. Εκτελέστηκε ως κομμουνιστής στις 19 Νοεμβρίου 1948. Ήταν 27 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να εκτελεστεί φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού.
.
