.
Στη Βενετία ή στη Βομβάη ή ίσως κάπου σε μια έρημο κοντά στην Ιερουσαλήμ, ζούσαμε όλες μαζί κλεισμένες μέσα στα τείχη. Η έξοδος είναι μια μεγάλη συρόμενη πόρτα από αρχαίες πέτρες όμως μόνο οι άντρες επιτρέπεται να μπαινοβγαίνουν. Δίπλα στην πύλη στέκεται όλη νύχτα ο φρουρός με την πρησμένη κοιλιά που μοιάζει να εγκυμονεί κάτι επικίνδυνα ανιαρό και πατάει το κουμπί όποτε θέλει κάποιος να βγει. Κάθε βράδυ προσπαθούμε να δραπετεύσουμε. Περιμένουμε τη στιγμή που θα ανοίξει η πόρτα και ο φρουρός θα κοιτάζει αλλού. Τη στιγμή που πάει να κλείσει πετάμε ένα μικροσκοπικό χαλικάκι στο άνοιγμα, αυτό σφηνώνει κάτω απ’την πόρτα κι η πόρτα μένει μισάνοιχτη. Τότε ξεγλιστράμε από τη χαραμάδα και βγαίνουμε έξω στην πόλη που την κυκλώνει ένα ποτάμι. Μες στο ποτάμι επιπλέουν μπρούμυτα ξεψυχισμένοι σταρ από ασπρόμαυρες ταινίες του χόλυγουντ. Όλοι φορούν καρό τουίντ κοστούμια κι έχουν κλαδάκια μπλεγμένα στην μπριγιαντίνη. Τα κοστούμια τους είναι λασπωμένα μα όταν βγουν απ’ το νερό κάνουν πως ξεσκονίζονται λιγάκι και λένε ο ένας στον άλλο κομπλιμέντα μέσα από τα αστραφτερά τους δόντια. Φτάνουμε στην πιο μακρινή γειτονιά, κάτι σαν κομμουνιστική κολλεκτίβα όπου οι κάτοικοι ζουν φτιάχνοντας πορτοφόλια από ανθρώπινο δέρμα πλουσίων, τα οποία πουλάνε στον έξω κόσμο. Πάνω στα πορτοφόλια ζωγραφίζουν σκηνές από την καθημερινότητα ενός εργάτη σε χρώματα μπορντό και κίτρινα αλλά κυρίως καφέ. Οι πελάτες τους στον έξω κόσμο τρελαίνονται για τα πορτοφόλια και τα πληρώνουν πολύ ακριβά. Είναι τόσο μαλακό το δέρμα των ανθρώπων που δεν ταλαιπωρήθηκαν ποτέ – σπουδαίο υλικό για πορτοφόλι ανθρώπου που δεν ταλαιπωρήθηκε ποτέ. Μα πιο πολύ τους αρέσει το καφέ. Το καφέ είναι το αγαπημένο τους χρώμα. Ρεμβάζουν στο καθιστικό χαϊδεύοντας τα πορτοφόλια τους και μουρμουρίζουν νοερά το καφέ, τα σκατά, το χώμα, η λάσπη, ο πηλός, το σώμα, τα σκατά μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Στην πίσω πλευρά του ονείρου τους, είμαστε πάλι όλες εμείς, στεκόμαστε ψηλά, πάνω στα τείχη και η γηραιότερη της παρέας μας λέει ένα παραμύθι πάνω απ’τα κεφάλια των ανδρών που μας ψάχνουν. Και ζήσαμε εμείς σκατά και μη χειρότερα.
.
Αναπαράσταση ενός ονείρου που με επισκέφτηκε στις 04.11.2019
