Περήφανοι ξυλοκόποι ποζάρουν με τα θηράματά τους πριν 120 χρόνια. Τα αντιμετωπίζουν ως λάφυρα του φυσικού πολέμου. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το έγκλημα που διέπρατταν. Σήμερα τα αρχαία δέντρα Kauri (Agathis australis) προστατεύονται δια νόμου και ροπάλου. Μα το έγκλημα έχει αλλάξει μορφή και πεδίο. Γιατί κάθε εποχή εγκληματεί για κάτι που δε γνωρίζει ακόμη. Μας διαφεύγει το κατηγορητήριό μας. Σύντομα ή και πιο σύντομα ακόμη, θα καταδικαστεί το παρόν και τα επιτεύγματά του όσο κι αν μας θαμπώνουν τώρα. Το επέκεινα είναι αμείλικτο. Παράγεται πάνω στις ποινές που ρίχνει στους προηγούμενους. Για να υπάρξει μέλλον πρέπει να μας γιουχάρει. Να μας πετάξει στις χωματερές. Να μας ρίξει μπογιές. Και να μας στιγματίσει.

Βέβαια, κάποιες εκδοχές του εγκλήματος που συμβαίνει τώρα που μιλάμε, μόνο να τις υποψιαστούμε ελάχιστα μπορούμε. Και πήραμε μια ακόμη υποψία αυτές τις μέρες, στην ανακατάληψη των σπιτιών στο Κουκάκι. Μια χούφτα άνθρωποι σε πείσμα του γενικευμένου φόβου βρήκαν το σθένος να τα βάλουν με την έξαρση της κρατικής βίας που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, φωτίζοντας  τις καταδίκες του μέλλοντος.

Γιατί δεν μπορεί να μην καταδικαστεί η πολιτεία και οι υποστηρικτές της για την γενικευμένη έλλειψη συμπόνιας που επικρατεί στους κόλπους της, για το μίσος που εκφράζει με τρόπο ολοκληρωτικό προς ό,τι αμφισβητεί τα φοβικά ιδανικά της, για τις πάνοπλες λεγεώνες που στέλνει ενάντια σε πετροπολεμιστές προς χάρη του real estate, για την φανατική υπεράσπιση των εχόντων ιδιοκτησία, ακίνητα και τραπεζικούς λογαριασμούς. Είναι βέβαιο πως το μέλλον, αν σεβαστεί τον εαυτό του, θα ρίξει στις χωματερές όλο τον παραλογισμό που ζούμε, και τον οποίο με κάθε επικοινωνιακό όπλο προσπαθούν -όσοι έχουν συμφέρον από αυτόν- να τον βαφτίσουν κανονικότητα.

Άλλωστε, την ίδια ώρα, οι μεγαλύτερες καταλήψεις της Αθήνας, που ίσως είναι και οι μεγαλύτερες της Ευρώπης, μένουν απείραχτες. Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή συνεχίζουν για τέταρτη χρονιά να τελούν υπό κατάληψη από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Σε αντίθεση με το αντίπαλο Ίδρυμα Ωνάση, που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, το Ίδρυμα Νιάρχος βρίσκεται σε διαρκή συναλλαγή με το Ελληνικό Δημόσιο από τη χούντα μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ κι ακόμη παραπέρα. Οι θησαυροί της Εθνικής Βιβλιοθήκης βρίσκονται στο έλεός του, οι εργαζόμενοι αγωνιούν, ενώ η Λυρική χρυσοπληρώνει τα γούστα των καταληψιών, αφού τα έξοδα συντήρησης των εγκαταστάσεων έχουν ανέβει σε ύψη δυσθεώρητα.

Μα όσο και να προσπαθούν, ό,τι παγαποντιά και αν σκαρφίζονται, ο παραλογισμός δεν καλουπώνεται. Κι είχε ένα αλληγορικό ενδιαφέρον που σε ζωντανή μετάδοση παρακολουθήσαμε πάνοπλους αστυνομικούς να παλεύουν να κόψουν τις λαμαρίνες που οι ίδιοι είχαν τοποθετήσει λίγες μέρες πριν. Για να εισβάλουν στο σπίτι ήταν αναγκασμένοι να καταστρέψουν την καλή δουλειά σιδηρουργού που είχαν κάνει για να το σφραγίσουν. Παρακολουθούσαμε επί μια ώρα τα όπλα τους να τους έχουν γυρίσει μπούμερανγκ και να έχουν μετατραπεί σε άμυνα του εχθρού.

Αυτό είναι το παράδοξο που ζούμε: Το πρότυπο ζωής να είναι η κλεισούρα της ψυχής. Αυτή είναι η αναποδιά: Να μισείς ό,τι ανοίγει προοπτικές στο μέλλον. Αυτή είναι η αντιστροφή: Ό,τι σε ανασαίνει να το καταστέλλεις. Έλα όμως που ο χρόνος δεν παρακολουθεί τηλεόραση. «Ο χρόνος είναι ο αέρας που αναπνέει η ιστορία». Αυτό δεν αλλάζει.

Και η δύσπνοια πλησιάζει.