5 τουλάχιστον είναι οι αυτοκτονίες που έχουν συμβεί τις τελευταίες 200 ώρες κατά τις οποίες η χώρα άρχισε να κινείται σε ρυθμούς καραντίνας και η καθημερινότητά μας ιατρικοποιήθηκε ακραία.

Χτες αυτοκτόνησε  ο ράπερ Αντώνης Μανουσάκης γνωστός με το μουσικό του όνομα Βδέλυγμα, πριν κλείσει τα 30 του χρόνια. Δυο μέρες πριν, στις 16 Μαρτίου στα Χανιά μια γυναίκα βούτηξε από τον τρίτο όροφο του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων όπου είχε πάει για εξετάσεις. Στις 15 Μαρτίου μια οδοντίατρος κρεμάστηκε στο σπίτι της στη Λαμία. Στις 12 Μαρτίου ένας γνωστός δικηγόρος στον Πειραιά πήδηξε από τον 5ο όροφο. Λίγες ώρες πιο πριν ένας άνδρας στα Τσακώνικα Αχαΐας κρεμάστηκε σε ένα δέντρο.

Δεν είναι ξεκάθαρο αν το φευγιό τους συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με την έκτακτη συνθήκη που βιώνουμε κι ούτε θέλω να καταφύγω σε αυθαίρετα συμπεράσματα -κι ας ξέρω πως τα συμπεράσματα ποτέ δεν θα προκύψουν καθότι η αυτοχειρία είναι ένα θέμα ταμπού ακόμη και για την επιστημονική κοινότητα.

Το σίγουρο είναι όμως πως η απόφαση της κυβέρνησης για κατ’ οίκον περιορισμό, χωρίς πρώτα να έχουν διασφαλιστεί κάποιες στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης εντός του, ειδικά σε τούτη τη χώρα που η αλληλεγγύη δεν ήτανε ποτέ χαρακτηριστικό των πόλεών της, είναι μια πράξη που αν και φαινομενικά αναγκαία, μένει να κριθεί για τη σοφία της ή για την επιπολαιότητά της.

Γιατί στην ουσία, μέσα σε αυτό το καθεστώς εξαίρεσης, ανασφάλειας και έλλειψης στοργής, οι νόμοι της βιολογίας συγκρούονται με τους νόμους της ψυχής, και το ψυχοσωματικό μοντέλο που αναδύεται είναι «γίνε ανελεύθερος και μείνε ζωντανός». Στην παρούσα φάση, φαίνεται να σώζει ζωές τούτη η ανελευθερία αλλά αναρωτιέμαι αν ταυτόχρονα ανεβαίνει και η θνησιμότητα των απόκληρων κι ευαίσθητων που δεν χωράνε, κι ούτε ποτέ χωρέσανε μέσα στις αριθμήσεις των καθημερινών κυβερνητικών ενημερώσεων.

Δυστυχώς όμως, δεν είναι μόνο το φάσμα της κατάθλιψης το οποίο γιγαντώνεται μέσα στην υστερική και αντικοινωνική συνθήκη που επιλέχθηκε κυβερνητικά μεν, ικανοποιώντας το πλειοψηφικό αίτημα δε, και η οποία τρέφει το συναίσθημα του εσωτερικού μας εγκλεισμού. Γιατί από την άλλη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν στα όρια της φτώχειας και πολλών εξ αυτών η επιβίωση εξαρτάται αποκλειστικά από τη μαύρη, γκρίζα ή νόμιμη εργασία που τώρα έπαψε ή χάθηκε. Τα πρώτα επίσημα στοιχεία είναι σοκαριστικά και ήδη δείχνουν πως την πρώτη εβδομάδα καραντίνας σημειώθηκαν 30.000 απολύσεις. Αν λοιπόν τραβήξει για καιρό η κατάσταση, πόσω μάλλον αν ενταθεί ο αποκλεισμός από την παραγωγική καθημερινότητα χωρίς να υπάρξει πρόσβαση τουλάχιστον σε δωρεάν τροφή ή βασικά αγαθά, τότε φοβάμαι πως όχι μόνο θα χαθούν πολλές ζωές αλλά θα επικρατήσει και ο νόμος της ζούγκλας.

Αν συνεχιστεί για καιρό η καραντίνα, πόσω μάλλον αν ενταθεί ο αποκλεισμός από την παραγωγική καθημερινότητα χωρίς να υπάρξει πρόσβαση τουλάχιστον σε δωρεάν τροφή ή βασικά αγαθά, τότε φοβάμαι πως όχι μόνο θα χαθούν πολλές ζωές αλλά θα επικρατήσει και ο νόμος της ζούγκλας.

Όπως ακριβώς επικρατούσε κάποτε. Μέχρι που εμφανίστηκε ένας νέος και επικίνδυνος ιός. Ο άνθρωπος. Και άρχισε να μολύνει τα πάντα γύρω του. Και φτάσαμε τώρα εδώ, να εμποτιζόμαστε από την παρανοϊκή φρασεολογία ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο», αντιμετωπίζοντας κάθε θάνατο που δεν προήλθε από τον covid-19 ως μια παράπλευρη απώλεια. Σε πόλεμο με ποιον; Με το είδωλό μας; Με την αρρώστια που εξέθρεψε ο κερδομανής και αρπακτικός πολιτισμός μας;

Δεν αποκλείεται.

Κι όπως δεν αποκλείεται να είμαστε όλοι εν δυνάμει μολυσμένοι, σύμφωνα με την συμπεριφορά του κράτους, έτσι δεν πρέπει να αποκλειστεί πως είμαστε όλοι εν δυνάμει βδέλυγμα, σύμφωνα με την συμπεριφορά της αξιοπρέπειας.

 

Το Ρομαντικό Πανεπιστήμιο Αθηνών παρακολουθεί και καταγράφει τα κρούσματα των αυτοκτονιών στο πλαίσιο της οικοδόμησης του «Απονενοημένου Συντάγματος»

.

Οι αυτόχειρες έχουν το λόγο (Δημόσιο Κάλεσμα)

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Ο Σαμσών Ρακάς γεννήθηκε το 1981 και ζει στην περιπλανώμενη Αθήνα (http://academia-romantica.edu.gr/). Ο «Ούτις» (εκδ. Υποκείμενο) είναι ο προσωπικός του Θεός.